Reklama

Wiadomości

Wymarzone krzesło

Niedziela Ogólnopolska 40/2018, str. 36-37

Zapotrzebowanie na specjalne krzesło biurowe jest w świecie wprost gigantyczne

Archiwum Mateusza Kieryłły

Zapotrzebowanie na specjalne krzesło biurowe jest w świecie wprost gigantyczne

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

WIESŁAWA LEWANDOWSKA: – Kolejne polskie rządy deklarują wspieranie rodzimej przedsiębiorczości i innowacyjności, tymczasem Pańska mała firma wciąż trafia na mur nie do pokonania. Nie do wiary, że to, co niemal wszyscy chcieliby mieć, czyli specjalne krzesło bardzo skutecznie odciążające kręgosłup – choroby kręgosłupa są wszak plagą naszej „siedzącej” cywilizacji – nie może się pojawić na polskim rynku. Dlaczego?

ANDRZEJ KIERYŁŁO: – Nie znam odpowiedzi na to pytanie, choć właśnie mija sześć lat naszych zmagań i utrapień. Na początku wszystko wyglądało bardzo optymistycznie; w rodzinnej firmie projektowej, którą tworzymy z synem, powstał wynalazek, naszym zdaniem, o ogromnym potencjale. Połączyliśmy nasze doświadczenia i umiejętności – ja jestem projektantem, kiedyś miałem fabrykę mebli biurowych, syn jest również projektantem po ASP. Kilka lat temu postanowiliśmy znaleźć jakąś konkretną odpowiedź na problemy ludzi zmuszonych do siedzącego trybu życia.

– Na czym polega wyjątkowość tego projektu?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Na rynku mamy obecnie wiele modeli krzeseł. Pozycja siedząca niweluje lordozę, naturalną krzywiznę kręgosłupa w części lędźwiowej, lepsze krzesła próbują się temu przeciwstawiać przez wypychanie części lędźwiowej do przodu, ale niewiele to daje, stąd klasyczna pozycja siedząca de facto prowadzi do niefizjologicznych skrzywień kręgosłupa, do przesuwania się kręgów, do zwyrodnień, pęknięć dysków międzykręgowych itd. Z tego właśnie powodu szwedzcy ortopedzi już dawno temu za najbardziej odpowiedni dla kręgosłupa osób zmuszonych do długotrwałej pracy w pozycji siedzącej uznali tzw. klękosiad. Pojawiło się wiele tego rodzaju krzeseł, jednakże w praktyce okazało się, że stała i długotrwała pozycja klękosiadowa nie zapewnia komfortu pracy, jest zbyt męcząca. Skrupulatnie zbadaliśmy ten temat i przekonaliśmy się, że jeszcze nikomu na świecie nie udało się zrobić dobrego krzesła w pełni dostosowanego do różnych warunków pracy, krzesła, na którym można by siedzieć w dwóch pozycjach naprzemiennie. Głównym i nierozwiązanym problemem była niemożliwość przekształcania pozycji klękosiadowej w zwyczajną. Dla nas to było wyzwanie. Stworzyliśmy zatem specjalne krzesło podobne do zwykłego krzesła biurowego, lecz z mechanizmem umożliwiającym prostą zmianę pozycji ze zwykłej do klękosiadowej i odwrotnie. Prace nad samym mechanizmem trwały trzy lata, ale się udało, mechanizm otrzymał rangę wynalazku. Rzecz jasna, opatentowaliśmy to rozwiązanie – w Europie, USA, nawet w Chinach, chociaż Chińczycy robili wszystko, żeby nam tego patentu nie przyznać.

– Powstał projekt krzesła. Co dalej?

– Naszym krzesłem zainteresowała się PwC (międzynarodowa firma świadcząca m.in. doradztwo biznesowe), która swoimi badaniami utwierdziła nas w przekonaniu, że zapotrzebowanie na takie krzesło jest w świecie wprost gigantyczne. Okazuje się, że 57 proc. osób pracujących w pozycji siedzącej narzeka na poważne bóle kręgosłupa. Z badań wynika, że na bóle kręgosłupa częściej narzekają mężczyźni młodsi (20-35-letni) niż starsi. A to znaczy, że mamy do czynienia z nadchodzącym pokoleniem mniej wysportowanym, a bardziej zapatrzonym w komputery. A zatem wyglądało na to, że nasze krzesło może być wkrótce produktem pierwszej potrzeby...

Reklama

– Rozsądek by podpowiadał, że natychmiast powinna ruszyć masowa produkcja. Dlaczego nie ruszyła?

– Naprawdę trudno mi zrozumieć to, co się działo, dlaczego nie podzielano naszego entuzjazmu. Nasz kłopot polegał na tym, że nasza mała firma już na sam prototyp musiała się zapożyczyć . Dostaliśmy wprawdzie wsparcie z Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości na patenty, ale dalece niewystarczające. W poszukiwaniu inwestorów zwracaliśmy się do tzw. aniołów biznesu, jednak zawsze okazywało się, że mamy do czynienia nie z aniołami, lecz z sępami biznesu...

– ...w dodatku krótkowzrocznymi i niemądrymi...

– Niestety, tak to wygląda. Odnoszę nawet wrażenie, że od czasów biznesu „stadionowego” i „chodnikowego” sprzed ćwierćwiecza w mentalności polskich biznesmenów niewiele się zmieniło. Nadal liczą się przede wszystkim szybki zysk na byle czym i jak najmniejsze zaangażowanie. Najlepszą propozycją, jaką nam zaoferowano, było pół miliona złotych pożyczki pod hipotekę domu z oprocentowaniem 20 proc.! A wszystkie inne oferty polegały po prostu na niemal całkowitym zawłaszczeniu naszego pomysłu.

– Jednak prototyp krzesła w końcu powstał!

– Tylko dlatego, że wzięliśmy pożyczkę z banku pod hipotekę domu na... 7 proc. Dzięki niej mogliśmy pracować nad prototypem w czteroosobowym zespole. Kiedy już można było pokazać, że nasze krzesło dobrze działa, należało zrobić następny krok, czyli znaleźć możliwości produkcji. Wtedy niejako przypadkowo zainteresowała się nami właśnie PwC, która znalazła nam partnera inwestycyjnego – brytyjską firmę Senator. Rozmowy były na tyle zaawansowane, że można było mówić nawet o udostępnieniu licencji produkcji naszych krzeseł w wielu krajach całego świata. Brytyjczycy zapalili się do projektu, odnieśliśmy wrażenie, że tym razem nasz inwestor był wyjątkowo zainteresowany naszym pomysłem – bo przecież nisza rynkowa na świecie była wyceniona na 100 mln dol. rocznie – ale chciałby go sobie przywłaszczyć za bezcen. W każdym razie zgasła w nas wiara w to, że ten wspólny interes będzie prosty i uczciwy.

– Stracił Pan nadzieję, pozostała pożyczka do spłacenia?

– Jakiś cień nadziei jednak pozostał, bo akurat z Polski od nowego rządu nadeszła duchowa otucha; premier Mateusz Morawiecki deklarował pełne wsparcie dla innowacji... Cóż, powiedzieliśmy Anglikom, że musimy się jeszcze zastanowić, i wróciliśmy do Polski, by szukać możliwości zbudowania fabryki krzeseł w oparciu o dotacje unijne. Pojawił się jednak jeden gigantyczny problem: z punktu widzenia przepisów związanych z wynalazczością i innowacjami sprawa okazała się nie do przebrnięcia, bo nie mieliśmy przecież odpowiedniego tzw. wkładu własnego wymaganego przy wykorzystywaniu dotacji unijnych. Mając patent wyceniony na 10 mln dol., według urzędników i przepisów, nie mieliśmy nic... Nasz innowacyjny wynalazek nie mógł być liczony jako wkład własny! W ten sposób po raz kolejny zostaliśmy z niczym.

– Z jednym prototypowym krzesłem...

– Przyznaję, że byliśmy bezradni, zupełnie nie wiedzieliśmy, jak spowodować, żeby to nasze krzesło – uznane przez ekspertów i potencjalnych producentów za znakomite – mogło jakimś cudem odmienić życie milionów ludzi cierpiących z powodu konieczności długotrwałego siedzenia. Niby wszyscy rozumieli ten problem, ale czuło się pewną niechęć...

– Rząd Mateusza Morawieckiego proponuje rozmaite mechanizmy wsparcia dla innowacyjności polskich przedsiębiorców. Dlaczego Panu nie udaje się z nich skorzystać?

– Muszę przyznać, że naszym projektem zainteresowała się pani minister Jadwiga Emilewicz, zaprosiła nas na spotkanie do ówczesnego Ministerstwa Rozwoju i zapoznawszy się z problemem, odesłała nas do funduszu inwestycyjnego, który z założenia ma wspierać tego rodzaju pomysły. Wiceprezes tegoż funduszu przyznał patetycznie, że to fantastyczny projekt, że w takie projekty trzeba wierzyć... Powiedział też, że gdyby to krzesło było już na rynku, to natychmiast zakupiłby je dla wszystkich członków swojej rodziny. Niestety, oświadczył, że na tym etapie nie może nam w żaden sposób pomóc, bo fundusz może się włączyć dopiero na etapie już uruchomionej produkcji i sprzedaży... Rozłożył bezradnie ręce.

– Co na to pani minister?

– Na nasze szczęście – tak nam się wtedy wydawało – nie odpuszczała tematu. Znalazła firmę, która – jej zdaniem – mogłaby z nami podjąć sensowną współpracę. Był to Przemysłowy Instytut Maszyn Budowlanych w Kobyłce, funkcjonujący jako spółka państwowa, która sama ledwie podniosła się z upadłości po sprzedaży należących do niej gruntów. Jakieś pieniądze miała, lecz jak się miało okazać, wolała je przejadać niż inwestować w innowacje. Na początku układało nam się całkiem nieźle; prezes znający się co nieco na przemyśle meblarskim był zainteresowany produkcją krzesła. Niestety, gdy wkrótce zastąpił go prezes znający się na wyrobie czekolady, nasze nadzieje ponownie się rozwiały...

– Konkretnie dlaczego?

– Nowy prezes zaczął, w moim przekonaniu, wykonywać tylko pozorne gesty, które miały zaświadczyć o jego zainteresowaniu naszym projektem, zapewne spowodowane li tylko oczekiwaniami pani minister. Siedział na tym krześle, rozkładał je na wszystkie możliwe sposoby, ale już było widać, że jakakolwiek kooperacja z nami była mu nie w smak. W końcu stwierdził, że produkcja będzie zbyt droga i zanadto skomplikowana. A gdy udowodniliśmy, że jednak tak nie będzie – bo przecież nie posługujemy się już starymi i kosztownymi technologiami sprzed rewolucji cyfrowej – to oświadczył nam, że „mechanizm nie ma prawa działać, bo ma konflikt” .

– Skąd się wzięło to nadzwyczajne odkrycie?

– Stąd, że wybitni specjaliści tego instytutu dostali mechanizm wirtualny – rozłożywszy ten mechanizm w celach poznawczych, gdy go ponownie składali, poprzesuwali części... Z moich doświadczeń wynika, że tego rodzaju postawa niepodejmowania ryzyka, ociężałe umysły, urzędowe wygodnictwo i wciąż jeszcze zabetonowana stara mentalność są w stanie – nie przesadzam! – poważnie ograniczyć budowanie w świecie polskiej marki. Bo przecież to nasze krzesło miałoby szansę zawojować świat.

– A ma ono jeszcze szansę przebić się przez polską niemoc?

– Mimo coraz to nowych przeszkód nie tracimy nadziei. W 2017 r. na horyzoncie pojawiła się polska firma, z którą współpracowaliśmy przy pierwszym prototypie, a która nie bała się wyzwań. Wzajemne uzgodnienia były już bardzo zaawansowane, zaczęliśmy przygotowania do budowy fabryki, ale wszystko nagle się rozsypało, ponieważ fundusz inwestycyjny mający wspierać naszego wspólnika w jego biznesie nagle się wycofał; wspólnik musiał się skupić na własnych problemach, a my wpadliśmy w kolejne kłopoty. I końca nie widać. Wszyscy chcieliby mieć takie krzesło, codziennie dopytują o nie zainteresowani klienci, niektórzy wręcz błagają, bo cierpią z bólu. A ZUS codziennie wypłaca gigantyczne kwoty za zwolnienia lekarskie, gdyż bóle kręgosłupa to pierwsza przyczyna zwolnień. Kilkudniowa kwota tych wypłat zapewne pokryłaby koszty budowy fabryki, ale pieniądze są w innej kieszeni i żadna siła tego nie zmieni. Pozostaje więc ból – ból milionów ludzi, którzy marzą o tym, by ktoś im w końcu pomógł. Dzisiaj jednak zamiast foteli możemy jedynie przekazać im słowa – słowa wsparcia jak w piosence „Warto żyć”, którą napisałem kiedyś dla Krzysztofa Krawczyka.

Andrzej Kieryłło
Polski projektant i wynalazca, w czasach komuny również studencki bard. Autor tekstów piosenek, m.in. „Nasz dom” i „Warto żyć” Krzysztofa Krawczyka

Podziel się:

Oceń:

+1 0
2018-10-03 08:01

[ TEMATY ]

Wybrane dla Ciebie

Prószyński przed braćmi Lumière

Dzieci Konrada Prószyńskiego. Drugi z prawej - Kazimierz. Zdjęcie z 1907 r.

ARCHIWUM RODZINY PRÓSZYŃSKICH

Dzieci Konrada Prószyńskiego. Drugi z prawej - Kazimierz. Zdjęcie z 1907 r.

>Kazimierz Prószyński zajmował się tematyką techniki filmowania i projekcji filmów. W 1894 r., rok wcześniej, zanim bracia Lumière zgłosili swój patent zbudował jedną z pierwszych kamer filmowych na świecie, tzw. pleograf.

Więcej ...

Świadectwo Abby Johnson: to, że zobaczyłam aborcję na własne oczy rozdarło mi serce

2024-03-26 21:00

Archidiecezja Krakowska

Film "Unplanned – Nieplanowane" był prawdziwym ciosem dla Planned Parenthood - największej sieci klinik aborcyjnych w USA.

Więcej ...

Kard. Ryś: zawsze możesz spełnić czyn miłości! | Wielki Czwartek

2024-03-28 20:30

Więcej ...

Reklama

Najpopularniejsze

Triduum Paschalne - trzy najważniejsze dni w roku

Triduum Paschalne - trzy najważniejsze dni w roku

Przerażające dane: 1937 osób między 15. a 17. rokiem...

Wiadomości

Przerażające dane: 1937 osób między 15. a 17. rokiem...

Tajemnica Wielkiego Czwartku wciąga nas w przepastną...

Wiara

Tajemnica Wielkiego Czwartku wciąga nas w przepastną...

Tak, proszę, Jezu Chryste, obmyj mnie

Wiara

Tak, proszę, Jezu Chryste, obmyj mnie

Bratanek Józefa Ulmy o wujku: miał głęboką wiarę,...

Kościół

Bratanek Józefa Ulmy o wujku: miał głęboką wiarę,...

Jak przeżywać Wielki Tydzień?

Wiara

Jak przeżywać Wielki Tydzień?

Abp Galbas: Mówienie, że diecezja sosnowiecka jest...

Kościół

Abp Galbas: Mówienie, że diecezja sosnowiecka jest...

Przewodniczący KEP: rozpoczynamy dziewięcioletnią...

Kościół

Przewodniczący KEP: rozpoczynamy dziewięcioletnią...

Świadectwo Abby Johnson: to, że zobaczyłam aborcję na...

Wiara

Świadectwo Abby Johnson: to, że zobaczyłam aborcję na...