Takich filmów już się nie robi, ale gdy powstaną, dopracowane – urzekają. W przypadku filmu „Roma” Alfonso Cuaróna, wcześniej autora m.in. głośnej „Grawitacji”, tak właśnie jest. Obraz jest wycyzelowany, choć kameralny i oszczędny w środkach, w estetycznej biało-czarnej tonacji, ale bogaty w treść i symbole. Opowiada historię z wątkami autobiograficznymi reżysera, który jest obsadzony w wielu rolach, jest – co rzadko się zdarza – jednocześnie scenarzystą, operatorem, montażystą i producentem filmu.

Cleo i Adela pracują dla rodziny w Romie – zamieszkiwanej przez klasę średnią dzielnicy Meksyku. Pani domu, matka czwórki dzieci Sofia, usiłuje się uporać z przedłużającą się nieobecnością męża, natomiast Cleo musi stawić czoło pewnej druzgocącej prawdzie. Film zachwyca finezyjnym połączeniem intymności z rozmachem. W centrum fabuły są kobiety – cierpiące, także przez to silne. Facetów w filmie prawie nie ma. A jeśli się przewijają, są fatalni. Nie mieszczą się w obrazie.