W rozmowie z portalem „Kozaczek” prof. Bralczyk wyraził stanowisko, że termin „Murzyn” ma swoje miejsce w polszczyźnie i nie nosi w sobie negatywnych konotacji. Językoznawca zaznaczył, że dla niego słowo to po prostu odnosi się do pewnych cech fizycznych. „Kiedy widzę osobę czarnoskórą, to w moim języku czy w moim mózgu od razu otwiera się klapka ze słowem ‘Murzyn’. I tak pewnie do śmierci będę miał” – stwierdził. Prof. Bralczyk wspomniał również, że w latach 50. bycie „Murzynem” było postrzegane jako atrakcyjne i egzotyczne.

W obronie „Murzyna” występują również zwolennicy utrzymania tego terminu w języku, zaznaczając, że próby zakazania słowa są efektem niepotrzebnego podążania za trendami poprawności politycznej, często inspirowanymi zagranicznymi wzorcami. Zwracają uwagę, że negatywne konotacje, które pojawiają się w niektórych powiedzonkach, takich jak „100 lat za Murzynami” czy „Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść”, są pochodną językowej ewolucji i nie są odzwierciedleniem intencji używających tego terminu.

Krytycy argumentują, że „Murzyn” to słowo archaiczne i obraźliwe, a jego zakazanie jest krokiem w kierunku budowania bardziej wrażliwego języka. Jednakże nie dostrzegają oni, że w porównaniu do amerykańskiego „nigger”, które ma jednoznacznie pejoratywne konotacje, „Murzyn” w polszczyźnie nie jest słowem niosącym ten sam negatywny ładunek.

Czy zatem dojdzie do wykreślenia z polskiej kultury takich dzieł jak „Murzynek Bambo” Juliana Tuwima? Choć wiersz ten opisuje czarnoskórego chłopca w sympatyczny sposób, jego istnienie może być zagrożone przez współczesne normy językowe. Sam poeta kończy swoje dzieło refleksją „Szkoda, że Bambo czarny, wesoły/ Nie chodzi razem z nami do szkoły”, co może być rozumiane jako apel o integrację i akceptację.

Podziel się cytatem

Debata o „Murzynie” pokazuje, jak głęboko zakorzenione w naszej kulturze są pewne słowa i jak ich rozumienie zmienia się w czasie. W obliczu takich kontrowersji pozostaje pytanie, na ile język jest w stanie nadążyć za zmianami społecznymi i gdzie leży granica między szacunkiem a historią słowa.