To był już któryś z rzędu dzień mojej atlantyckiej podróży. W ciągu dnia ocean zmieniał tony barw – z niebieskiej na lazurową, z jasnozielonej na ciemnozieloną. Grzbiety fal nadbiegających z prawej strony od rufy były spowite perlistymi grzywaczami. W południe woda pokrywała się oślepiającym błyskiem milionów migocących iskierek, z kolei po zachodzie słońca przybierała kolor atramentowy, przechodząc w ołowiany, a za plecami stawała się czarna jak smoła. Bezmiar oceanu napawał okazałością, ale i grozą. Brak gruntu pod nogami sprawiał, że chwilami czułem się zawieszony w przestrzeni i czasie.

Kartka z pamiętnika

W 1975 r. postanowiłem przepłynąć samotnie Atlantyk 5-metrową łupinką. Zamierzałem dodać wiary potencjalnym ofiarom katastrof morskich i dowieść, że mogą się uratować, pod warunkiem, iż stawią czoło bezlitosnej rzeczywistości i wykażą się hartem ducha. Nie miałem żadnej łączności ze światem zewnętrznym, GPS wówczas nie istniał, nie posiadałem sekstansu, jedynie kompas. Głównym problemem rozbitka jest brak wody pitnej, zatem zbierałem ją w czasie deszczu; łowiłem także ryby, które zawierają sporo płynu.