24. Niedziela zwykła, rok „C” - Wj 32, 7-11. 13-14; 1 Tm 1, 12-17; Łk 15, 1-32.

„Powiadam wam: tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia” (Łk 15,7).

„Pan Jezus w przytoczonych przypowieściach odsłonił głębię Serca swego, przepełnionego litością nad grzesznikami i pragnieniem nawrócenia tychże, chcąc zawstydzić obłudnych faryzeuszów, którzy gorszyli się z tego, że On przyjmował celników i jadał z nimi.
W pierwszej przypowieści przedstawił to miłosierdzie swoje w obrazie dobrego pasterza, szukającego owcy zbłąkanej. On sam jest tym pasterzem, jak przepowiedział Izajasz: «Jak pasterz pasie On swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie» (Iz 41, 11); owcą zaś zbłąkaną jest ród ludzki, który w praojcu Adamie odwrócił się od Boga i zabłąkał się na bezdrożach błędu i grzechu. Otóż Syn Boży, litując się nad tą owcą, nie tylko wskazał jej w nauce swojej zdrowe pastwiska, zamiast zatrutych, na których wcześniej się pasła, ale poranioną i schorowaną wziął na swe ramiona, zaniósł na Kalwarię, obmył we Krwi swojej i umieścił w swojej owczarni, to jest, w swoim Kościele. Odtąd hymn radości rozlega się w niebie i na ziemi. Czy nie dziękujesz za to Zbawcy?
Rozważ, że litościwym pasterzem okazuje się Pan Jezus i dla duszy grzesznej, która odbiegłszy od Niego niebacznie, dostała się na moczary i bagniska, to znowu między ciernie i głogi, albo na bezdroża, którędy wilki drapieżne się snują. Pan idzie za nią i ściga ją swoją łaską, miłościwy nawet wtenczas, gdy używa wyrzutów lub nawiedzeń, a znalazłszy ją, zamiast używać chłosty i karcenia, niesie ją na swych ramionach do szpitala pokuty, gdzie leczy jej choroby i rany. Co więcej, każe Aniołom i Świętym cieszyć się z takiej duszy nawróconej, ją zaś samą wielkimi nieraz darami i przywilejami obsypuje, jak to uczynił z Piotrem albo z Magdaleną.
(...) Czy i ciebie nie szukał Zbawiciel po bezdrożach, aż cię znalazł i nawet oblubienicą swoją uczynił? Rozważaj często, ile grzechów Pan ci przebaczył, z ilu niebezpieczeństw cię wyrwał, ilu łaskami i pociechami obdarzył, ile razy w Komunii św. do ciebie przyszedł; a przyjęta do żywego wdzięcznością, powtarzaj z Prorokiem: «Zmiłowania Pańskie na wieki wyśpiewywać będę».
A jakże się za to Panu wywdzięczysz? Oto nie tylko sama służ Mu odtąd wiernie, ale inne także dusze do Jego służby pociągaj; a gdy widzisz, że ktoś z twoich znajomych czy z tych, których pielęgnujesz w chorobie, nie chce pojednać się z Bogiem i biegnie do zguby, wołaj wtenczas do Boga: «Daj mi, Panie, tę duszę», pamiętając przy tym, że św. Monika przez 18 lat modliła się za swoim synem, a św. Klawer dopiero po 30 latach namowy skłonił do spowiedzi pewnego grzesznika. Z takiego nawrócenia pociecha wielka na ziemi i w niebie, tak że Aniołowie i Święci cieszą się stąd więcej, niż nad dziewięćdziesiąt i dziewięciu sprawiedliwych, nie potrzebujących pokuty, to jest, mają powód do nowej i wielkiej radości. Czyś nie doznała nigdy takiej radości?
Rozważ, że w przypowieści o drachmie przedstawił Pan Jezus wartość duszy, a w szczególności cenę łaski uświęcającej. Jeżeli niewiasta tak wielce ceniła sobie mały pieniążek, który była zagubiła, że zapaliła świecę i dom wymiotła, aby go znaleźć, znalazłszy zaś zwołała przyjaciółki swe i sąsiadki, by się z nią radowały; o ileż większe zabiegi podejmować powinien chrześcijanin, by zbawić jedną i jedyną, jaką ma duszę, a stąd by łaski poświęcającej nie utracić. Tymczasem wielu chrześcijan mniej sobie ceni tę łaskę, aniżeli grosz mizerny, albo chwilową rozkosz. Jakąż wartość u ciebie ma łaska poświęcająca i co czynisz, aby ją zachować?”.
(Św. Józef Sebastian Pelczar, Rozmyślania o życiu Pana naszego Jezusa Chrystusa, Kraków 1918, s. 425-427)