Zanim spontanicznie zawiązany chór mógł wystąpić z godzinnym repertuarem,  musiał nieco podszkolić warsztat, o co zadbali prowadzący warsztaty muzycznego uwielbienia: Barbara Garus i Dawid Rusek.

Co jest najnudniejsze w śpiewaniu grupowym? Rozśpiewka! Basia pilnowała więc, by chórzyści mieli co robić: sprint w miejscu, udawanie kota, ćwiczenie oddychania przez słomkę, tańce i podskoki to tylko niektóre z zaserwowanych przez nią atrakcji. Wszystko po to, by śpiewającym nie zrobiły się odciski na strunach głosowych i w czasie koncertu modlili się, a nie myśleli o zdartym gardle. Dawid troszczył się m.in. o to, aby całość rozentuzjazmowanego towarzystwa nie brzmiała finalnie jak zespół pieśni biesiadnej.

Dźwiękczynienie to oddolna inicjatywa działającej przy DA "Redemptor" postakademickiej Wspólnoty Jednego Ducha (WJD) oraz zaprzyjaźnionych z nią profesjonalnych wrocławskich muzyków. Śpiewających wspierała Monika Wiśniowska-Basel, która  pięknym wokalem ozdabiała ćwiczone w pocie czoła pieśni.

Jak mówi Psalmista, Pana chwali się nie tylko śpiewem, lecz także tańcem – o ten aspekt zadbały członkinie diakonii tańca działającej przy Duszpasterstwie Akademickim "Wawrzyny". Natomiast zaprzyjaźnieni wstawiennicy ze Wspólnoty Modlitewno-Ewangelizacyjnej "Obfite Odkupienie" prowadzili modlitwę wstawienniczą.

Impreza coraz bardziej się profesjonalizuje, na co zwracali uwagę sami uczestnicy. Przeważały opinie: „Najlepsze warsztaty ever”, „Spotkanie dopracowane w najmniejszych szczegółach”, „Nie mogę się doczekać kolejnej edycji”. Nie trzeba dodawać, że takie pochwały leją miód na serca organizatorów.

– Ogromnie się cieszymy, że Dźwiękczynienie kolejny raz zjednoczyło ludzi z tak wielu różnych środowisk – podsumowuje tegoroczne warsztaty Agata Rusek z WJD. – To było bardzo budujące doświadczenie bliskości z Bogiem i drugim człowiekiem.

Wspólnota już planuje przyszłoroczne warsztaty, a do tego czasu co tydzień w kościele przy ul. Wittiga wzbogaca muzycznie Msze św. o godz. 16.00. Bo każda niedziela to Dźwiękczynienie.