Benedyktynki Misjonarki w naszej diecezji przebywają od 1983 r.
Zamieszkują w klasztorze pofranciszkańskim w Biłgoraju. Obecnie są
cztery siostry zakonne. Starają się realizować benedyktyńską zasadę: "
Módl się i pracuj" przez świadectwo życia konsekrowanego, włączonego
w nurt liturgii Kościoła, oraz przez pracę apostolską i misyjną wśród
dzieci, zwłaszcza opuszczonych, i młodzieży. Dwie z sióstr katechizują
dzieci i młodzież w Miejskim Zespole Szkół w Biłgoraju. Jedna z nich
pracuje także w Ośrodku Wychowawczym. Kolejna siostra służy w parafii
jako zakrystianka. Jedna z sióstr jest już na emeryturze. Siostry
organizują także wakacyjne kolonie dla dzieci, w parafii prowadzą
scholę, grupę Rycerzyków Niepokalanej, co roku z dziećmi i młodzieżą
przygotowują jasełka.
Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Misjonarek zostało założone
przez polską benedyktynkę klauzurową m. Marię Jadwigę Kuleszę w Białej
Cerkwi koło Kijowa w 1917 r.
Pierwsze dzieło, które siostry prowadziły, to ochronka dla
dzieci. W 1920 r., wskutek zbliżania się wojsk sowieckich, zmuszone
opuścić Białą Cerkiew, Benedyktynki przeniosły się do diecezji łuckiej.
W Łucku i w Kowlu, w domach wybudowanych z wielkim trudem, założyły
dwa duże sierocińce. Zgromadzenie zostało zatwierdzone na prawie
diecezjalnym w 1928 r. przez biskupa łuckiego Adolfa Szelążka. II
wojna światowa utrudniła działalność Zgromadzenia. Siostry zostały
pozbawione własnych domów i możliwości pracy opiekuńczo-wychowawczej.
Włączyły się do pracy charytatywnej w ramach działalności Katolickiego
Komitetu Pomocy Biednym. Prowadziły kuchnie dla głodujących, szpitalik,
schronisko dla osób w podeszłym wieku i dzieci, komplety tajnego
nauczania, w domach prywatnych służyły pomocą chorym, wspomagały
jeńców wojennych i więźniów.
Wiosną 1945 r. siostry musiały opuścić diecezję łucką i
szukać możliwości zamieszkania i pracy w nowych granicach Polski.
Najpierw zatrzymały się w Końskowoli k. Puław i w samych Puławach.
Założyły tam dom dziecka, gdyż przyjechały z sierotami z Wołynia.
Ponadto w diecezji lubelskiej siostry założyły placówki w Kurowie
i Chełmie. W Kwidzynie zorganizowano dom generalny i nowicjat. Mimo
trudności rodziły się nowe powołania i powstawały nowe placówki,
m.in. w 1946 r. w Otwocku i Ełku. Zgromadzenie założyło także placówki
poza granicami Polski.
Zgodnie ze swoim charyzmatem siostry włączają się w zbawcze
dzieło Kościoła poprzez pracę apostolską i misyjną. Podejmują w tym
celu różne formy działalności - zajmują się zwłaszcza wychowaniem
i kształceniem dzieci i młodzieży poprzez katechizację, pracę w zakładach
specjalnej troski i przedszkolach. Angażują się też w pracę apostolską
wśród laikatu żeńskiego i duszpasterską pomoc w krajach misyjnych.
W Polsce prowadzą domy pomocy społecznej dla chłopców z niedorozwojem
umysłowym, specjalny ośrodek wychowawczy dla chłopców oraz przedszkola
w Otwocku i Gdańsku.
Siostry pracują również przy parafiach jako katechetki,
zakrystianki, organistki, prowadzą różne grupy młodzieżowe. W większych
swoich domach organizują w czasie ferii zimowych i wakacji letnich
rekolekcje dla dziewcząt, a latem dla kobiet.
Duchowość Zgromadzenia wyrasta z reguły św. Benedykta, będącej
odbiciem Słowa Bożego zawartego w Piśmie Świętym Starego i Nowego
Testamentu. Ma ona charakter chrystocentryczny, a specyficzną cechą
drogi do świętości sióstr jest kult Najświętszego Serca Pana Jezusa
oraz naśladowanie Jego pokory, cichości i gorliwości zbawienia dusz.
Centrum życia duchowego stanowi dla Benedyktynek Misjonarek Ofiara
Eucharystyczna i Liturgia Godzin. Dziecięcą czcią otaczają siostry
Najświętszą Maryję Pannę jako wzór życia konsekrowanego. Poprzez
modlitwę i różnorodne prace dają świadectwo benedyktyńskiej dewizie:
Ora et labora, tak by cała rzeczywistość ziemska była skierowana
ku Bogu.
Siostry Benedyktynki Misjonarki noszą czarny habit, przepasany
czarnym skórzanym paskiem, na habicie czarny szkaplerz, welon czarny,
biało podszyty oraz krzyż zawieszony na czarnej tasiemce.
Pomóż w rozwoju naszego portalu