Wielki Post to czas rekolekcji. Sporadycznie zaczynają się już w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu, ale w większości parafii, także naszej diecezji, ich apogeum przypada od trzeciej do piątej niedzieli Wielkiego Postu. Mowa oczywiście o rekolekcjach otwartych. Polegają one na tym, że na nauki dochodzi się z domu. Po pracy, przed pracą, wykrawa się czas, aby posłuchać - przeważnie jednej konferencji duchowej dziennie - zwykle wygłaszanej na Mszy św.
Rekolekcje zamknięte odbywają się poza domem, w specjalnych ośrodkach rekolekcyjnych. Trwają od trzech, nawet do 30 dni. Te ostatnie nazywają się rekolekcjami ignacjańskimi. Niedawno przezywała je s. Maria Gaczoł ze Zgromadzenia Sacre Ceour. „Wspaniałe przeżycie” - nie może się ich nachwalić siostra, która kiedyś pracowała w Sosnowcu-Niwce, a teraz służy ludziom w Ugandzie. Rekolekcje przeżywała w ośrodku jezuickim niedaleko Liverpool. „W trakcie całego miesiąca mieliśmy tylko dwa popołudnia przerwy” - opowiada, kiedy można było rozmawiać i spotkać się towarzysko. „Poza tym przez wszystkie dni konferencje, medytacje i spotkania z kierownikiem duchowym. W grupie i indywidualnie” - opowiada s. Maria. Jej grupa liczyła 10 osób i byli wśród niej nie tylko duchowni, lecz także świeccy. Fenomenem, który staje się coraz popularniejszy na zlaicyzowanych Wyspach Brytyjskich, zainteresowała się także BBC. „W trakcie naszych rekolekcji kręcili film dokumentalny, który ma być emitowany w angielskiej telewizji na wiosnę” - tłumaczy s. Gaczoł. „Światła i kamery trochę przeszkadzały, ale operatorzy starali się być - na tyle na ile to możliwe - dyskretni” - usprawiedliwia ich, ale nie radzi zaczynać zamkniętych rekolekcji od takiej dawki. „Trzy dni zupełnie wystarczą” - mówi.

Także dla świeckich

„Rekolekcje te są wyjątkowe - zwierzała się na jednej z internetowych dyskusji o rekolekcjach zamkniętych Agnieszka - bo przeżywane w atmosferze wyciszenia i odosobnienia. Pozwala się Jezusowi, by wyprowadził nas na pustynię, aby mówił do naszego serca. Jest to szczególny czas naładowany łaską. Na pustyni często można doświadczyć różnych pokus, dlatego nie jest to czas łatwy. Jest to walka o miłość w sercu każdego człowieka. Zachęcam... warto”. Trudno o takim doświadczeniu mówić, bo Bóg dotyka bardzo osobiście, niepowtarzalnie.
Duchowni, księża i siostry zakonne mają obowiązek każdego roku uczestniczyć w zamkniętych rekolekcjach. Diecezja sosnowiecka daje taką możliwość swoim kapłanom organizując rokrocznie rekolekcje w ośrodku w Brennej. Cześć księży uczestniczy w duchowych ćwiczeniach w innych ośrodkach w Polsce. Zgromadzenia zakonne z kolei organizują dla ojców, sióstr i braci rekolekcje i dni skupienia we własnych ośrodkach.
A co ze świeckimi? Dla młodzieży męskiej rekolekcje zamknięte każdego roku organizuje Seminarium Duchowne. Dla dziewcząt zgromadzenia zakonne. Dla innych?
Do dyspozycji są pobliskie diecezjalne domy rekolekcyjne, czy to w archidiecezji krakowskiej, katowickiej, częstochowskiej czy diecezji kieleckiej. Oprócz tego rekolekcje zamknięte organizują zgromadzenia zakonne. Bardzo bogatą ofertę mają tynieccy benedyktyni, karmelici w Wadowicach czy salwatorianie w Trzebini.

Stanąć w prawdzie

Dlaczego ludzie przyjeżdżają na rekolekcje? „Z różnych powodów - mówił z jednym z wywiadów o. Jan Konobrodzki, benedyktyn z Tyńca - Na ogół chcą lepiej przyjrzeć się swoim sprawom. O wiele łatwiej im je zobaczyć z dystansu, w ciszy, w miejscu i środowisku, które Bóg przewidział dla człowieka jako przyjazne. Cisza, obecność Boga, modlących się mnichów, możliwość spowiedzi, rozmowy z kimś, kto żyje na co dzień wartościami, które wybrał - to stwarza poczucie zaufania. Często także przyjeżdżają ludzie, którym się życie poplącze tak, że muszą wziąć głębszy oddech i na chwilę przystopować. Cisza jest brakiem niepotrzebnych wydarzeń, dźwięków, ruchu. W tym braku człowiek dochodzi do równowagi”.