Anna Bensz-Idziak: - Kiedy po raz pierwszy poszedł Ksiądz do Częstochowy?

Ks. kan. Krzysztof Kocz: - Moja pierwsza pielgrzymka… to chyba było jakieś dwadzieścia siedem może osiem lat temu, była to pielgrzymka głogowska i od tego czasu co roku chodzę. To były takie fajne lata. Pielgrzymka to była wyprawa. Wtedy jeszcze nie wychodziły grupy z Lubska, Żar czy Szprotawy, dojeżdżaliśmy rano pociągami do Głogowa i stamtąd rozpoczynaliśmy nasza wędrówkę. Dzisiaj w naszej pielgrzymce mam najdłuższy staż. Cieszę się, że sytuacja zdrowotna mi na to pozwala i mogę całą trasę przejść, a nie podjeżdżać. Wychodzę z założenia, że jak sam idę, to daję dobry przykład i mam w ręku porządny argument. Gdy na przykład mam zwrócić uwagę pielgrzymom, wyczulić ich na coś, to oni widzą, że ten gość, który do nich mówi, nie wysiadł z samochodu i teraz się wymądrza, ale szedł razem z nimi i wie, jak jest. Gdy wyjdę do nich spocony i powiem, że idziemy za wolno, to rozumieją i słuchają. Jest wtedy zupełnie inna, taka dobra relacja.

- Ma Ksiądz ogromne doświadczenie pielgrzymkowe. Czy pielgrzymka zmienia się na przestrzeni lat?

- Gdybyśmy popatrzyli globalnie na pielgrzymów, którzy wyruszają z naszej diecezji, to chyba jest ich więcej - jeżeli chodzi o liczbę. Kiedy jeszcze u nas nie było grup pielgrzymkowych, nie było też innych grup diecezjalnych, to ludzie chodzili na Pielgrzymkę Warszawską i wtedy była to naprawdę ogromna pielgrzymka. A dziś, kiedy byśmy przewieźli pielgrzymów z Zielonej Góry, Gorzowa i Głogowa do Warszawy, to też byłby ogrom. Generalnie liczba pielgrzymów nie zmniejszyła się, jest tylko więcej grup i to stwarza takie wrażenie. Powstała też Pielgrzymka Rolników, część osób pielgrzymuje już w lipcu. Jeszcze niedawno mieliśmy w Pielgrzymce Zielonogórskiej sześć grup, w tym roku było ich dziewięć - grupy liczebnie są mniejsze, ale jest ich więcej. Wydaje mi się, że liczba pielgrzymów zmierza jednak ku wzrostowi.
Kiedyś na pielgrzymki trafiało dużo przypadkowych osób. Było niewiele możliwości wakacyjnego wypoczynku i pielgrzymkę traktowano jako jedną z form spędzenia wakacji. Dzisiaj świat stał się bardziej wygodny i młodzi ludzie zdają sobie sprawę z tego, że pielgrzymka to jest duży wysiłek i ci, którzy nie są gotowi na to, to po prostu nie idą. Wędrowanie musi mieć dziś bardzo solidne uzasadnienie. Nie ma już dziś takich sytuacji, jak kiedyś, gdy zdarzały się osoby, które chowały się w samochodach ciężarowych między plecakami, bo chciały przejechać kolejny etap. Dzisiaj czasem nawet lekarz ma trudności, żeby przekonać osobę, która rzeczywiście powinna podjechać kawałek, żeby wsiadła do samochodu. Ludzie nie chcą, bo mają intencję, idą bardziej świadomie, wiedzą, dlaczego to robią - tak to obserwuję.

- Jakie były początki grupy zielonogórskiej?

- Na początku pielgrzymi z Zielonej Góry dojeżdżali autobusem do Gorzowa i stamtąd szli jako diecezja gorzowska, później przez trzy dni szli do Gostynia i tam się łączyli z Gorzowem, aż w końcu grupy zostały rozdzielone - grupy zielonogórska i gorzowska samodzielnie idą od początku do końca, spotykamy się dopiero na Jasnej Górze.

- Jak tworzą się grupy pielgrzymkowe i czym uwarunkowana jest ich liczba?

- Grupy zazwyczaj są związane z parafiami, z których wyruszają. Tak się wytworzyło w tradycji parafii zielonogórskich. Powstały pierwsze grupy i tak trwają do dziś. W międzyczasie powstają i dołączają kolejne grupy - w tym roku np. po raz pierwszy wyruszyła grupa z parafii pw. św. Franciszka z Asyżu. Dobrze się dzieje, kiedy pielgrzymka jest różnorodna. Każda grupa ma swoją specyfikę, np. grupa biało-zielona - akademicka to studenci, którzy ze swoimi pomysłami zawsze wnoszą coś ciekawego. Grupa z parafii pw. Najświętszego Zbawiciela to grupa z tradycjami - jedna z najstarszych, a grupa z parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego powstała wtedy, kiedy pojawił się ksiądz mający pomysł na duszpasterstwo młodzieży - raz poszli i teraz są prężną grupą. Bardzo dużo zależy od księdza. Jeśli zabraknie kapłana, to powoli wszystko zaczyna się sypać.

- Kiedy dla organizatorów rozpoczyna się pielgrzymka?

- Przygotowanie pielgrzymki trwa właściwie cały rok. Na tegorocznej pielgrzymce pracujemy już na przyszłoroczną. Jak przechodzimy przez kolejne miejsca, to staramy się zostawiać po sobie dobre wrażenie - i to jest najważniejsza sprawa, bo na tym bazujemy w przyszłości. Później przychodzą święta, więc wysyłamy kartki z życzeniami, a w maju robimy objazd tych wszystkich miejsc, w których się zatrzymujemy w trakcie wędrowania. Odwiedzamy sołtysów, burmistrzów czy dyrektorów szkół i uzgadniamy warunki, na których możemy przenocować, zatrzymać się na obiad czy odpoczynek. Są to już zasadniczo stałe miejsca, ale co roku muszą być potwierdzone i trzeba sprawdzić, czy nadal chcą nas tam przyjąć. W maju mamy wstępny projekt, a później już przed samą pielgrzymką - dzień czy dwa - jedzie tam kwatermistrz i potwierdza, a jeżeli z różnych powodów jakaś sala czy szkoła wypada musi szukać miejsca alternatywnego. To od strony lokalowej. Ale nasza pielgrzymka to taki inkubator, to znaczy zapewniamy pielgrzymom posiłki, noclegi, opiekę medyczną - pielgrzym ma tylko iść. Musimy więc zadbać o kuchnie polowe, trzeba zrobić porządne zakupy na ok. sześćset osób. To, co można, kupujemy przed wyruszeniem pielgrzymki, zamrażamy, a potem jadą z nami zamrażarki i korzystamy z tego na trasie. Jest kierownik trasy, szef porządkowych, porządkowi, którzy muszą mieć skończone kursy kierowania ruchem. Musimy pamiętać o najdrobniejszych szczegółach.

- Kto może iść na pielgrzymkę?

- Każdy, komu pozwala na to zdrowie. Czasem młodzi ludzie mówią, że „to nie dla mnie”. Mówię wtedy - „pójdź raz i sprawdź, sam się przekonaj, a potem wyraź opinię”. Wiem, że kto raz pójdzie, to będzie już chodził. Zapraszam już na przyszły rok!