13 sierpnia br., w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, w 80. rocznicę zwycięstwa Wojska Polskiego nad armią bolszewicką w 1920 r., znanego w historii jako Cud nad Wisłą, w doroczne święto Polskich Weteranów i w dniu dedykacji pomnika poświęconego Maryi Wniebowziętej - Hetmanki Wojska Polskiego, doszła do sanktuarium Amerykańskiej Częstochowy kolejna - 13. Piesza Pielgrzymka z parafii Świętych Piotra i Pawła w Great Meadows. Była to Pielgrzymka Jubileuszowa Roku 2000, najliczniejsza z dotychczasowych. Obliczono, że wzięło w niej udział ok. 1700 pątników. W ciągu 4 dni przemaszerowaliśmy blisko 100 km drogi. Pątnikom towarzyszyło dwóch polskich biskupów: bp Bogdan Wojtuś z Gniezna i bp Tomasz Weński z Miami na Florydzie.
Pogoda była wprost wymarzona. Tylko jeden raz spadł na nas rzęsisty deszcz. Byliśmy wdzięczni za ten gest Bożej łaski oczyszczenia... Pielgrzymi spali pod namiotami w parkach strzeżonych czy na polanach pod gwiazdami amerykańskiego nieba. Wszystko to wyglądało bardzo kolorowo, malowniczo, bajecznie, niemal romantycznie...
Pielgrzymowanie odbywało się pod hasłem: "Z Maryją w nowe millennium". Każdy z pątników przy zapisywaniu otrzymał odznakę tegorocznej pielgrzymki. Księża pątnicy głosili słowo Boże, konferencje oraz słuchali spowiedzi w czasie marszu. Wielką pomoc dla nas stanowili śpiewacy, muzykanci z grupy młodzieżowej "Przystań" w Nowym Jorku. Nie tylko umilali nam drogę pięknym śpiewem i muzyką, ale byli dla nas wszystkich natchnieniem bezinteresownej miłości i służby. Momentem, na który czekaliśmy najbardziej każdego dnia, była, oczywiście, Msza św.
Na czele każdej grupy niesiony był krzyż Jezusa Chrystusa oraz obraz Jasnogórskiej Pani. To Jezus i Maryja odbywali piesze pielgrzymki do świętego miasta Jerozolimy każdego roku. Oni teraz też szli przed nami i z nami, wskazując drogę do "duchowej stolicy" Polonii Amerykańskiej. Jakże często rozlegał się śpiew polskich pątników po lasach i polach amerykańskich, przypominających nam żywo polski krajobraz: "Do Częstochowy, prowadzisz nas. Do Częstochowy przez pola, las. Do Częstochowy wiedzie nasz szlak, by Ci, Maryjo, powiedzieć: ´tak´". Częstochowska Pani, "Matka Emigrantów", była naszą siłą. Jej czarna, zraniona twarz była zwierciadłem, w którym odbija się męczeńska historia katolickiej Polski, jak również historia osobista każdego z nas, na szlaku pątniczym w obcej ziemi. Gdy już szczęśliwie doszliśmy do Amerykańskiej Częstochowy i kiedy po raz pierwszy ujrzeliśmy więżę jasnogórską, upadłszy na kolana, śpiewaliśmy jednym głosem i jednym sercem, trzykrotnie: "O, Maryjo, witam Cię. O, Maryjo, kocham Cię. O, Maryjo, pobłogosław wszystkie dzieci swe...". A później uroczysta Msza św. koncelebrowana przez 30 kapłanów, homilia bp. Bogdana Wojtusia, śpiewy oraz podziękowania w różnych językach wypełniły świątynię radością bez miary...
Dziś wznosimy wdzięczne serca do Maryi Jasnogórskiej, " danej nam jako znak nadziei i zwycięstwa nad złośliwym wrogiem", i dziękujemy za te dni modlitwy, pokuty, duchowego ubogacenia. Zapewne były to dni obfite w łaskę Boga, dni szczęśliwe i błogosławione, bogate w radość, przyjaźń i miłość, która "jedyna jest i nie zna końca". To wszystko zabieramy z sobą na nasze codzienne drogi życia. Z utęsknieniem oczekujemy na nowe spotkania wielkiej rodziny dzieci polskich i dzieci Kościoła na nowym szlaku pątniczym w 2001 r. Daj nam, Panie Boże!