W palącym słońcu Umbrii podchodzimy do stacji kolejki linowej u podnóża celu naszej podróży. Trzysta metrów nad nami, na płaskim szczycie wulkanicznego wzgórza wznosi się Orvieto - miasto, które za kilka minut odkryje przed nami swą największą i świętą Tajemnicę. Z Piazza Cahen, na który przyjechaliśmy kolejką, powoli, choć z narastającą ciekawością, podążamy starymi uliczkami miasta do słynnej gotyckiej katedry. Papież Leon XIII nazwał ją "złotą lilią włoskich katedr", dodając, że w dniu Sądu Ostatecznego uniesie się do nieba na skrzydłach swego piękna. Tym bardziej spieszno nam na spotkanie z tą opiewaną w przewodnikach i albumach budowlą. A przecież jej piękno to tylko cząstka tego, co przywiodło nas do słynnego Orvieto... Jeszcze tylko parę kroków i uliczka wyprowadza nas na Piazza Duomo. Na moment wstrzymujemy oddech. Katedra jest istotnie przepiękna. Trudno oderwać oczy od jej wysokiej na 53 metry fasady tonącej w bogactwie dekoracji. Płaskorzeźby, kolumienki i wieżyczki urozmaicone są niezwykłymi kolorami mozaik. Szczególną uwagę przykuwają potężne portale i cztery filary katedry. W ich dolnej partii płaskorzeźby dzieła Maitaniego i jego uczniów przedstawiają sceny ze Starego i Nowego Testamentu. Patrząc na tak niezwykłe piękno, można zrozumieć, dlaczego tak dużo czasu zajęło wznoszenie monumentalnej świątyni. Same plany katedry powstawały ponad trzydzieści lat, a jej budowa, rozpoczęta w 1290 r., trwała trzy stulecia. Wzięło w niej udział 33 architektów, 152 rzeźbiarzy, 68 malarzy i 90 twórców mozaik. Nic dziwnego, że nie mniej słynące z urody co fasada jest wnętrze świątyni - choćby przepiękne freski Signorellego. Nie dla uroków sztuki jednak tu przybyliśmy.
Katedra w Orvieto została wybudowana dla upamiętnienia tzw. cudu bolseńskiego z 1263 r. Pewnego dnia tegoż roku kapłan Piotr z Pragi podróżujący do Rzymu zatrzymał się w kościele św. Krystyny w miasteczku Bolsena nieopodal Orvieto, by sprawować tam Eucharystię. W chwili gdy podczas przeistoczenia unosił w dłoniach Hostię, dopadły go wątpliwości dotyczące rzeczywistej obecności Pana Jezusa pod postacią chleba. W tej samej chwili Hostia zaczerwieniła się i zaczęła z niej spływać krew. Przerażony kapłan złożył krwawiącą Hostię na lnianym korporale. Tak szybko, jak było to możliwe, udał się do Orvieto, gdzie właśnie przebywał papież Urban IV i zdał relację z cudownego wydarzenia. Po procesie dochodzeniowym biskup diecezji otrzymał nakaz przewiezienia Hostii i zakrwawionego korporału do katedry w Orvieto, a w sierpniu następnego roku specjalną bullą papież Urban IV ustanowił święto Bożego Ciała i nakazał obchodzić je w czwartek po niedzieli Trójcy Świętej. Poprosił też św. Tomasza z Akwinu o napisanie Mszy św. i oficjum ku czci Najświętszej Eucharystii jako Ciała Pańskiego. 65 lat później następca Urbana IV - papież Marcin V wprowadził obowiązek urządzania uroczystej procesji w uroczystość Bożego Ciała.
Dziś cudowny Korporał przechowywany jest w katedrze w Orvieto w Capella del Corporale, w szkatule zaprojektowanej jako kopia fasady. W jej tle znajdują się freski Ugolino di Prete, przedstawiające historię cudu bolseńskiego. Wszyscy pielgrzymi przyjeżdżający do Orvieto nawiedzają to miejsce, by choć w krótkiej modlitwie uczcić Pana karmiącego nas Swym Ciałem i Krwią.
Mamy ogromne szczęście, że mimo trwającej w kaplicy Liturgii Godzin zostajemy wpuszczeni przed Święty Korporał. Kolana zginają się same, a oczy nie mogą oderwać się od śladów Krwi na lnianym obrusie. Trudno opuszczać katedrę w Orvieto i jej największy Skarb, ale czas dla pielgrzyma płynie nieubłaganie. Kilka dni później, wędrując śladami Świętych i niezliczonych cudów, jakie Pan czyni, by nas, niedowiarków, umocnić w wierze, uklękniemy w miejscu cudu eucharystycznego z VIII wieku - w cichym Lanciano.