Dlaczego mam wrażenie, że staliśmy się obłudnikami? Wystarczy przyjrzeć się, jak większość z nas podchodzi do naszej wiary. Zapewne od niejednego bym usłyszał: Ale czego się czepiasz? Rano i wieczorem pacierz odmówię, Koronkę do Bożego Miłosierdzia też, Różaniec też, w niedzielę prawie zawsze jestem na Mszy Świętej itp. Ale co z tego? Czy my modlimy się, bo faktycznie czujemy żywą obecność Boga czy „bo tradycja nakazuje” lub „bo w domu tak się przyjęło”. Dlatego uważam, że staliśmy się niejako faryzeuszami obecnych czasów, czyli „musimy spełnić jakiś obowiązek, bo tak wiara nakazuje” i tyle. Nie robimy to z miłości do Boga, ale raczej dlatego, żeby uniknąć Jego gniewu i ewentualnej srogiej kary.

Każdy zna przypowieść o celniku i faryzeuszu, którzy poszli do świątyni dziękować Bogu. Faryzeusz mówił z poczuciem wyższości, ile to przykazań i nakazów zachowuje, że modli się tyle, ile trzeba, pości, dba o czystość, nie to, co ten celnik. Warto tutaj przypomnieć, że celnicy w oczach Żydów byli zdrajcami, bowiem zbierali podatki od swoich rodaków na rzecz okupanta, jakim było Cesarstwo Rzymskie. Jak natomiast modli się ów „zdrajca”? Z pokorą, z uniżaniem, prosi jedynie Boga ,by się ulitował nad nim grzesznikiem. Nic więcej. Któż nich wyszedł ze świątyni szczęśliwszy i z Bożym błogosławieństwem? Właśnie celnik.

Dlaczego właśnie ten wzgardzony przez pobratymców był szczęśliwszy? Ponieważ wiedział, że jest nikim i ucieka się do Tego, który może wszystko. Faryzeusza natomiast zgubiła pycha i porównywanie z innymi. A jak większość z nas zachowuje się w niedzielę? Przysłowiowa pierwsza ławka w kościele by wszyscy widzieli, ładnie zjednoczone ręce do modlitwy, pierwsi do przyjęcia Ciała Pańskiego, a zaraz po Eucharystii zaczyna się obgadywanie i ocenianie innych wiernych za ubiór, zachowanie, kto z kim się spotyka itp. Właśnie w tym jest nasz problem, że robimy coś „na pokaz” i porównujemy się z innymi. Oczywiście wszystkim tym, którzy tak się nie zachowują, to chapeau bas!

Zauważmy też, jak obchodzimy się z obecnymi prorokami i znakami danymi nam od Boga. Tylko na przestrzeni ostatnich stu latach Polska miała takich świętych i błogosławionych jak: św. Jan Paweł II, św. o. Maksymilian Maria Kolbe, św. s. Faustyna Kowalska, bł. ks. kard. Stefan Wyszyński, bł. ks. Jerzy Popiełuszko lub bł. s. Róża Czacka. Nie wspominając o cudach eucharystycznych,z Legnicy i Sokółki. Jak podeszliśmy do ich nauki i do tych znaków? Niestety, ale obojętnie. Było chwilowe poruszenie i – dosłownie – przeminęło z wiatrem.

„Nazywamy się dziećmi Bożymi i nimi jesteśmy” – brzmi początek jednego z wezwań do Modlitwy Pańskiej. To powinno nam też uświadomić, że spoczywa na nas obowiązek, by nawracać bliźnich. Nie siłą, nie nachalnością, ale najlepiej własnym przykładem. Tyle że jak możemy być wiarygodnymi w oczach innych, jak tamci widzą, że nie dokonuje się w nas żadna przemiana, że tak jak ocenialiśmy innych przed Mszą Świętą, tak też czynimy to po Eucharystii, po przyjęciu Ciała Pańskiego.

Zacznijmy pracować nad sobą, zacznijmy żyć prawdziwie wiarą katolicką, a na pewno przyniesie to owoce. Dlatego dziękuję Bogu, że daje nam księży, którzy próbują obudzić tego śpiącego olbrzyma, jakim jest Kościół Katolicki. Możemy naprawdę wiele zdziałać na rzecz odnowy wiary w naszym narodzie, ale też i na świecie. Trzeba jednak zerwać z faryzeizmem i prawdziwie żyć Słowem Bożym na co dzień – czego oczywiście Wam jak i sobie, pierwszemu z grzeszników szczerze życzę.