Cefalù to 14-tysięczne miasteczko na Sycylii, leżące nad brzegiem morza u podnóży ogromnej skały (Rocca). Nazwa została mu nadana przez osiadłych tam już w V lub nawet VI wieku przed Chr. kolonistów greckich i w języku starogreckim oznacza cypel lub przylądek. W II wieku przed Chr. Sycylia przeszła pod panowanie Rzymu, a w 535 r. wcielona została do Cesarstwa Bizantyjskiego. W roku 858 Cefalù, zdobyte przez Arabów, zostało włączone do Emiratu Palermo. Dopiero w 1063 r. odbite zostało przez Normanów pod wodzą Rogera I.
Już jego syn wybudował w Cefalù kościół w stylu romańskim - dzisiejszą katedrę (duomo), której wnętrze zachwyca mozaikami w prezbiterium i freskami.
Z wysokości półkopulistego zwieńczenia centralnej absydy ze złocisto-kolorowej, olbrzymiej mozaiki, wykonanej przez sprowadzonych z Konstantynopola mistrzów, spogląda na nas pogodny Chrystus Pantokrator i uniesioną prawą ręką nam błogosławi. Układ palców tej ręki przekazuje nam prawdę o dwu Jego naturach, Boskiej i ludzkiej (dwa palce złączone), zjednoczonych w Osobie Syna Bożego, który z Ojcem i Duchem Świętym stanowią Boską Trójcę (3 palce). W lewej ręce Pan Jezus trzyma Księgę z cytatem po grecku i łacinie z Ewangelii św. Jana: „Ja jestem światłością świata, kto idzie za Mną, nie będzie błądzić w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8, 12).
Poniżej umieszczono Maryję, otoczoną przez czterech archaniołów, w postawie orantki, modlącej się. Na dwu niższych poziomach widnieją apostołowie i ewangeliści. Całość jest na najwyższym poziomie, z wielką dbałością o elegancję gestów, układ szat czy wrażliwość w twarzach.
Mozaikę Pantokratora uważa się za najwspanialszą z bizantyjskich mozaik we Włoszech.

(Ks. K.S.)