Siostry Urszulanki Niepokalanej Maryi Panny z Gandino pozostały wierne programowi, jaki wytyczył im założyciel ks. Franciszek Della Madonna. Wraz z pierwszymi siostrami wybrał on duchowość i regułę Anieli Merici. Dlatego też szczególną uwagę zwrócono na życie kobiety, jej formację, właściwe wychowanie i pomoc w dojrzewaniu do dorosłego życia, do bycia matką, żoną, siostrą. Za przykładem ks. Franciszka siostry starają się być służebnicami: Słowa Bożego, misji zbawienia i krzyża. Centralnym punktem duchowości zgromadzenia jest dążenie do utożsamienia się z Jezusem Chrystusem. Ciągle żywe są w świadomości urszulanek słowa założyciela: „Nic nie czyńcie, co nie prowadziłoby do jedności z Chrystusem ukrzyżowanym. Musimy dać podstawę wszystkiemu, by móc jedynie wpatrywać się i naśladować naszego Zbawiciela Jezusa”. Naszym powołaniem jest życie w pokorze i miłości. Ks. Franciszek często powtarzał swoim siostrom: „Miłujcie się wzajemnie, przekonane, że zgromadzenie będzie trwało dotąd, dopóki będzie trwała miłość”. Bardzo bliska siostrom jest również duchowość maryjna. Codziennie wpatrywanie się w Matkę Bożą, aby wcielać w pracę Jej miłość, oddanie, pokorę, zaufanie, delikatność.

Matka Gesuina Seghezzi

Urodziła się 18 lutego 1882 r. w Premolo. Kiedy miała 12 lat, poświęciła swoją czystość Bogu przez Maryję Niepokalaną i ofiarowała swoje życie Jezusowi Ukrzyżowanemu.
W 1903 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Niepokalanej Maryi Panny z Gandino, aby pokornie i z oddaniem służyć Bogu. Jej życie duchowe charakteryzował głęboki pokój, wyrażający się w pracy i chrześcijańskiej radości ze wszystkiego, co ją spotykało. Potrafiła odkrywać i wyzwalać w sobie i w innych coraz głębsze pragnienie autentycznego życia bardzo blisko Jezusa. Wzbudzała zaufanie, nadzieję i męstwo we wszystkich, z którymi rozmawiała. Umiała budować głębokie relacje z siostrami i świeckimi. W zgromadzeniu matka Gesuina spełniała wiele odpowiedzialnych funkcji. Była mistrzynią nowicjatu, wikarią generalną, a następnie została przełożoną generalną.
Matka Gesuina z radością wypełniała w swoim życiu polecenie założyciela, aby służyć innym ludziom z miłością, pokorą, ofiarą i prostotą. Głęboko wierzyła w moc modlitwy, mówiła, iż „z modlitwą wszystko się przezwycięży”. Bardzo bliscy byli jej sercu ludzie potrzebujący pomocy duchowej, jak i materialnej, była mistrzynią życia ewangelicznego. Kochała Kościół, modliła się wiele o święte i liczne powołania kapłańskie i zakonne. Jest wzorem życia wewnętrznego i życia we wspólnocie. Zmarła 30 marca 1963 r. w Bergamo.

Matka Dositea Bottani

Urodziła się 31 maja 1896 r. w Pianca di S. Giovanni Bianco. Wychowywała się w rodzinie bogatej w wartości chrześcijańskie. Już od dzieciństwa była otwarta na życie i innych ludzi. Z entuzjazmem podchodziła do wielkich ideałów, już w kolegium oświadczyła: „Zamierzam, mój Boże, zostać świętą”.
W 1913 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Urszulanek i studiowała w Instytucie Nauczycielskim. Wszyscy kochali ją i chcieli naśladować, ponieważ była osobą bardzo żywą, energiczną. Ci, którym dane było ja poznać, mawiali iż miała „piękny, urzekający pociągający uśmiech”.
W 1919 r. otrzymała dyplom nauczycielki, przywdziała habit zakonny i przybrała imię siostry Dositei Eucharystycznej. Świadczyło to o jej wielkiej miłości do Eucharystii. W czasie swojej formacji przebywała u boku matki Gesuiny Seghezzi.
Od 1929 r. matka Dositea była sekretarką generalną, radną, wikarią, a od 1952 r. przełożoną generalną. Wcielała w życie wskazania Soboru Watykańskiego II dotyczące konieczności odrodzenia zgromadzeń żeńskich.
Często powtarzała swoim siostrom: „Z wielką miłością ofiarujcie Chrystusowi wasze cierpienia ciała i duszy, aby On zjednoczył je ze swoimi. Nie martwcie się o zapłatę, o to zatroszczy się Dobry Bóg. Czyńcie wszystko dla miłości. Według duchowości matki Dositei siostry urszulanki powinny być w Kościele jak matki, na wzór Maryi, Matki Kościoła. Często mówiła swoim siostrom: „Kościół pragnie, abyście były jak Maryja, dlatego zawsze i wszędzie powinniście Ją uobecniać”.
Obraz jej słodkiego, olśniewającego uśmiechu na długo pozostawał w pamięci osób, które z nią rozmawiały. Po spotkaniu z matką Dositeą ludzie doznawali głębokiego pokoju serca. Jedna z jej wychowanek wspominała: „Siostra Dositea była piękna, ale kiedy mówiła była jeszcze piękniejsza, ponieważ odsłaniała całe bogactwo swej duszy”. Wiele osób uważało ją za przyjaciółkę i powierzało się jej modlitwie. Zmarła 2 września 1970 r. w Bergamo.

Misje sióstr

Zgromadzenie Sióstr Urszulanek zgodnie z założeniem ks. Franciszka szybko zaczęło się rozwijać, najpierw we Włoszech, a później poza jego granicami.
W 1938 r. została otwarta delegatura w Erytrei, a w 1967 r. w Etiopii. Następnie w 1989 r. zostały założone dwie placówki w Kenii i jedna w Ameryce Łacińskiej. W 1995 r. stworzono także dwie placówki w Brazylii. W tym też roku, w lutym, pierwsze siostry przyjechały do Polski, do miejscowości Nurzec Stacja na Podlasiu. „Pragnęłyśmy - mówiły siostry - spełnić marzenie Papieża Jana Pawła II”. Chciał on bowiem, aby moralnie i materialnie wspomagać kraje, które przez wiele lat były pozbawione wolności, także religijnej.

Dom „Betania”

W Ewangelii Betania to mała wioska na peryferiach Jerozolimy, gdzie Jezus przychodził, aby odpocząć. Był tam gościem trojga rodzeństwa: Marty, Marii i Łazarza. Nasz dom na wzór Betanii jest takim miejscem, gdzie można odpocząć: fizycznie, moralnie i duchowo.
Dom „Betania” istnieje od 1995 r. Został rozbudowany ze starego, zaniedbanego magazynu i zaadaptowany pod dom duchowości. Dzięki pracy wielu wolontariuszy z Włoch i wsparciu okolicznych mieszkańców udało się go wyremontować i wyposażyć oraz zagospodarować duży ogród. Obecnie jest w nim ok. 50 miejsc noclegowych, znajdują się kaplica, sala spotkań, a na zewnątrz - wielofunkcyjny plac z boiskiem sportowym. Na terenie Domu „Betania” jest dużo miejsca do zabawy i wypoczynku dzieci i młodzieży.
Siostry organizują: dni skupienia (lectio divina), rekolekcje, kolonie dla dzieci, spotkania międzynarodowe, koła zainteresowań, zajęcia muzyczne i dydaktyczne, festyny, zawody sportowe, wycieczki - także za granicę. Prowadzą scholę „Betania”, spotkania liturgiczno-biblijne, formację ministrantów. Zgodnie ze swoim powołaniem niosą pomoc wszystkim potrzebującym.

Jak zostać urszulanką?

Okres przygotowania. W tym czasie dziewczyny nawiązują kontakty, znajomości z zakonnicami, ze wspólnotami i z postulatem. Jest to okres poznania drogi życia przygotowanej przez Boga.
Postulat. Postulantka uczestniczy w życiu wspólnoty (modlitwa, wspólna praca i apostolstwo). W tym okresie formacji młoda dziewczyna poznaje siebie i sprawdza, czy życie urszulanki i jej służba odpowiadają głosowi Boga skierowanemu do niej. Postulat odbywa się w Polsce.
Nowicjat - międzynarodowy. To okres „pustyni”, w którym nowicjuszka jeszcze bardziej pogłębia swoją miłość do Jezusa Chrystusa. W nowicjacie sprawdza się i utwierdza pragnienie pójścia za Chrystusem i służenia tylko Jemu. Nowicjat odbywa się we Włoszech w Rzymie.
Juniora. Młoda siostra kontynuuje swoją formację zakonną, osobową i zawodową. Przygotowuje się jeszcze bardziej do życia zakonnicy jako kobiety, nauczycielki działającej we wspólnocie, uczy się również łączyć kontemplację z pracą. Po okresie junioratu siostra całkowicie poświęca się Jezusowi przez śluby wieczyste.
Pierwsza profesja zakonna. Siostra urszulanka poświęca się Chrystusowi przez: ślub czystości - powierzenie całej miłości Chrystusowi; ślub ubóstwa - życie w ubóstwie na wzór Jezusa; ślub posłuszeństwa - wypełnianie woli Bożej; ucztę Słowa i Eucharystii; miłość do Maryi Niepokalanej; modlitwę; poświęcenie się - misję; życie braterskie we wspólnocie.
Siostrzana wspólnota przejawia się w: modlitwie, pracy apostolskiej, trudach dnia, rozmowie, czasie odpoczynku.
Codzienna modlitwa siostry urszulanki: Eucharystia, modlitwa brewiarzowa, modlitwa osobista.

Charyzmat urszulanki

Wychowanie. „Współczucie” Jezusa przemienia serce urszulanki i sprawia, że staje się zdolną zatroszczyć o każdego brata i każdą siostrę, by dojść razem do jedności wiary w Chrystusie, człowieku doskonałym (por. Ef 4, 13).
Duchowość maryjna. Niepokalana Maryja jest wzorem urszulanki, która pragnie ofiarować serce swej Matce, by być „Maryją w dzisiejszym Kościele”.
Duchowość Anieli Merici. Aniela Merici jest mistrzynią urszulanki, wraz z jej regułą, duchowością i byciem oblubienicą - matką - wychowawczynią. Św. Urszula swoim męczeństwem wskazuje nam wielką miarę miłości - aż do całkowitego oddania swego życia.
Plany na przyszłość. „Idźcie, nauczajcie, ulepszajcie, pobudzajcie ku dobru osoby, które potrzebują ogromu waszej miłości” (ks. Franciszek Della Madonna).

Ostatnie inwestycje

Młodzi z Nurca Stacji bardzo często udają się do Warszawy w celu dalszej edukacji lub też w poszukiwaniu pracy. Niekiedy sytuacja rodzinna zmusza ich do opuszczenia rodzinnego domu i rozpoczęcia życia na własną odpowiedzialność. Brak opieki, wsparcia ze strony bliskich i środków finansowych - wszystko to sprawia, że młodzież, a przede wszystkim dziewczęta nieraz dokonują trudnych i bolesnych wyborów w swoim młodym życiu.
Wychodząc naprzeciw tym problemom, siostry postanowiły wybudować w Legionowie położonym ok. 20 km na północ od Warszawy Centrum Promocji Kobiety wraz z Pogotowiem Opiekuńczym, internat dla studentek pochodzących z Podlasia oraz centrum rekreacyjne ze świetlicą dla dzieci. Zgromadzenie zakupiło już działkę pod budowę nowego domu. Życzymy więc siostrom, aby Boża Opatrzność pomogła im w realizacji tych wszystkich planów ku chwale Bożej i pożytkowi ludzkiemu. Ale nade wszystko życzymy, aby nie zabrakło dobrych i gorliwych serc, które odpowiedzą Bogu tak w rodzinie Sióstr Urszulanek z Gandino.