Agnieszka Dziarmaga: - 2 lutego obchodzimy w Kościele Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Skąd wzięło się to święto?

Ks. prał. Tomasz Rusiecki: - Światowy Dzień Życia Konsekrowanego obchodzimy w Kościele od 1997 r. Ustanowił je Jan Paweł II w rok po wydaniu Adhortacji Apostolskiej „Vita consecrata”, poświęconej życiu konsekrowanemu w Kościele. Jako doskonały obserwator życia Kościoła i świata, zauważył, że w święto Ofiarowania Pańskiego, które w Kościele jest obchodzone 2 lutego, „od kilkudziesięciu lat w Rzymie i innych diecezjach święto 2 lutego gromadzi spontanicznie wokół Papieża, oraz Pasterzy diecezji, licznych członków Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, aby w łączności z ludem Bożym ukazać dar i zadanie ich powołania, różnorodność charyzmatów życia konsekrowanego oraz szczególną obecność we wspólnocie wierzących” (Orędzie z okazji I Dnia Życia Konsekrowanego, 5).
Papież w Orędziu przedstawia potrójny sens przeżywania tego Dnia. Po pierwsze, jest on okazją do wyrażenia Bogu wdzięczności za wielki dar życia konsekrowanego; życia, które ubogaca Kościół i świat swoim bogactwem charyzmatów i posług. Po drugie, ów dzień ma się przyczynić do poznania i do pogłębienia szacunku dla życia konsekrowanego ze strony całego Kościoła. Trzeci powód odnosi się bezpośrednio do osób konsekrowanych, aby na nowo mogły przeżyć powołanie i to wszystko, czego w nich dokonał Bóg oraz, aby coraz intensywniej promieniowały Bożym pięknem w ich sposobie życia i jeszcze żywiej uświadomiły sobie swoją niezastąpioną misję w Kościele i w świecie.
Warto też wiedzieć, dlaczego ten Dzień związany został ze świętem Ofiarowania Pańskiego. Otóż, Jezus został posłany na świat i konsekrowany przez Ojca, aby wypełnił Jego wolę. Maryja z Józefem ofiarują Jezusa Ojcu, okazując w ten sposób posłuszeństwo Prawu Bożemu. Symeon wypowiada słowa zapowiadające złożenie przez Chrystusa największej ofiary za zbawienie świata. W ten sposób wydarzenie Ofiarowania Jezusa staje się wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia Bogu przez osoby konsekrowane. Wszystkie gesty i słowa związane z Ofiarowaniem Pana Jezusa kreślą wyraźne linie istoty tego oddania. Jezus, narodzony z Maryi Dziewicy, w ludzkiej rodzinie, całkowicie należy do Boga. Podobnie osoba konsekrowana wybrana i powołana przez Boga w rodzinie całkowicie należy do Boga, aby wypełnić Jego wolę i dokonać odkupienia człowieka. Jezus, dar Ojca dla świata i ofiarowany Bogu Ojcu, dla osoby konsekrowanej jest znakiem ofiarowania jej przez Kościół Bogu - jako daru od Niego otrzymanego. Jest także wezwaniem do ofiarowania osobiście swojego życia Bogu, a tym samym ludziom, do uczynienia z niego daru dla Boga i ludzi. W ofiarowanie wpisana jest służba ludziom, która może być nacechowana krzyżem. Osoby konsekrowane o tym wiedzą i całą nadzieję pokładają w Chrystusie, swoim Oblubieńcu, dziewiczym, ubogim i posłusznym.

- Jaką wartość w dzisiejszych czasach osoby konsekrowane wnoszą do świata, w czym upatrywałby Ksiądz ich najważniejszą misję?

- Przede wszystkim wnoszą w ten świat Boga, do którego całkowicie przynależą. Dziś Bóg jest wyrzucany ze wszystkich dziedzin życia społecznego. Osoby konsekrowane, w różnych formach życia, żyją Bogiem i są świadkami Jego obecności i działania. Są też znakami tego, czego Bóg może dokonać w słabej ludzkiej osobie oraz czego chce dokonać przez człowieka, który do Niego należy. Osoby konsekrowane wnoszą w ten świaat ślubowane rady ewangeliczne: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Żyjąc nimi, na prowokacje ze strony świata odpowiadają wyzwaniem, że możliwe jest życie w czystości, w ubóstwie i posłuszeństwie, dając tego przykład swoim życiem. Przez naśladowanie Jezusa Chrystusa dziewiczego, ubogiego i posłusznego ukazują te wartości, na których można budować nowy świat, nową Europę i prawdziwe człowieczeństwo, wolne od zniewolenia wielorakim złem. Następnie wnoszą w ten świat wartość modlitwy, jako nieustannego dialogu z Bogiem. Bez modlitwy człowiek i świat traci orientację w życiu. Trudno nam sobie wyobrazić, ile w naszym życiu, Kościele i świecie zależy od modlitwy, a szczególnie od modlitwy osób konsekrowanych. Wnoszą w świat także wartość, jaką jest życie konsekrowane, czyli całkowicie oddane Bogu. Są czytelnymi znakami, że pod kierunkiem Boga życie człowieka staje się prawdziwie piękne i pożyteczne dla ludzi, Kościoła, Ojczyzny i świata. W naszych czasach istnieje wielkie nieporozumienie polegające na przekonaniu, że Bóg ogranicza człowieka i zabiera mu radość życia. Osoby konsekrowane są dowodem, że życie z Bogiem może być naprawdę piękne i posiada sens.

- Nową jakością są świeckie osoby konsekrowane. Jaka jest geneza tej posługi i na czym ona konkretnie polega?

- Trzeba najpierw powiedzieć o różnorodności form życia konsekrowanego. Myśląc o życiu konsekrowanym, mamy na myśli życie konsekrowane w zakonach i zgromadzeniach zakonnych zarówno klauzurowych, jak i apostolskich, następnie Stowarzyszenia Życia Apostolskiego, Instytuty Świeckie, a także indywidualne formy życia konsekrowanego, tzn. konsekrowane dziewice, konsekrowane wdowy i wdowcy oraz pustelnicy. Wszystkie te formy mają swój początek już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Na przestrzeni wieków były widoczne w różny sposób. O wszystkich tych formach życia Jan Paweł II napisał w „Vita consecrata”, że są darem Ducha Świętego w Kościele. Mówiąc o świeckich osobach konsekrowanych, mamy na myśli zarówno członków instytutów świeckich, jak i indywidualne formy życia konsekrowanego.
Instytuty Świeckie zostały uznane za formę życia konsekrowanego przez Piusa XII, Konstytucją „Provida Mater Ecclesia” w 1947 roku. Członkowie instytutów świeckich składają śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, nie mieszkają we wspólnotach, lecz w swoich domach, rodzinach zachowując przy tym tajemnicę o swojej konsekracji. Dzięki temu mogą się znajdować i żyć w różnych środowiskach oraz działać apostolsko niejako od środka, jako zdecydowani chrześcijanie, katolicy. Taki jest ich charyzmat. Osoby przeżywające konsekrację w indywidualnych formach składają ślub czystości i podlegają bezpośrednio biskupowi, który może im powierzyć jakieś zadanie w diecezji. Ważne jest, aby oddając swoje życie Bogu, byli ludźmi modlitwy, aby życie ich było bezinteresowne, ofiarne i aby pełniły dzieła miłosierdzia.