Co to znaczy: poświęcić życie Bogu?

Ks. Włodzimierz Piętka: - Czym jest życie konsekrowane? Jak może zrozumieć je człowiek młody, zapracowany i żyjący w świecie?

Ks. Ireneusz Mroczkowski: - Jest to poświęcenie Panu Bogu swojego czasu, ciała, woli, czyli całego życia. Każdy ochrzczony, w sensie szerokim, jest konsekrowany, poświęcony dla Pana: Jemu poświęca czas, modlitwę, świadomie oddaje swoje życie. Jest również konsekracja, która wiąże się z posłannictwem i szczególnym powołaniem. Jest to życie sióstr zakonnych i zakonników, także osób świeckich, które złożyły śluby i żyją wspólnie. Widzimy u nich różny sposób zaangażowania, czyli pokazywania na zewnątrz wewnętrznego poświęcenia Panu Bogu. Są wreszcie indywidualne formy życia konsekrowanego: wdów, dziewic i pustelników. Jest to zawsze naśladowanie życia zakonnego przez ślubowanie czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

- Z historii Kościoła znamy przykłady wielkich zakonów i zgromadzeń. Mniej wiemy na temat indywidualnych form życia konsekrowanego. Czy jest to coś nowego?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

- Jest to powrót do wielowiekowej tradycji Kościoła, którą w samych początkach uświęcili pustelnicy czy ojcowie pustyni. Św. Paweł zalecał szczególną troskę o wdowy. Mamy również piękne świadectwa życia dziewic. Kościół pierwszych wieków był bogaty w tę obecność indywidualnych form poświęcenia Panu Bogu. Dziś jesteśmy świadkami fantastycznego powrotu do tych form życia. Kościół stara się tu znaleźć odpowiednie struktury opieki duszpasterskiej.

- Czy w diecezji płockiej możemy dostrzec jakieś szczególne rysy życia konsekrowanego?

- Jeżeli chodzi o wspólnotowe życie zakonne, chcę wspomnieć nasze płockie zgromadzenie Sióstr Pasjonistek, jak również Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Wymowna jest obecność Sióstr Służek, które są przykładem zorganizowanego życia konsekrowanego świeckich. Wreszcie, szczególnym rysem Kościoła płockiego jest powstanie wspólnoty wdów konsekrowanych. Nasza diecezja jest jedną z pierwszych w podjęciu takiej inicjatywy duszpasterskiej. W 2006 r. miała miejsce konsekracja pierwszej grupy 8 wdów. Obecnie przygotowują się kolejne. Co ciekawe, inicjatywa ta wypłynęła wyłącznie od samych wdów. To ewidentny znak działania Bożego, który zwraca naszą uwagę na nowe obszary, wyzwania i grupy ludzi duszpastersko jeszcze niezaangażowanych. Tak właśnie jest np. z wdowami i wdowcami, którzy mogliby poświęcić wiele ze swoich talentów, zdolności, doświadczenia, a zwłaszcza modlitwy. Oczywiście, w naszych kościołach są oni obecni, ale czekają na jakiś prosty znak, zauważenie, aby bardziej się zaangażować.

- Po ludzku sądząc, osoba, która ma już pewien określony wiek, niesie brzemię chorób i innych słabości, zmęczenia, poczucia samotności; niosąc na barkach bagaż doświadczeń nie zawsze łatwych i szczęśliwych, co może jeszcze ofiarować Panu Bogu?

Reklama

- Pytanie: „Co mogę dać?”, wiąże się z innym zagadnieniem: „Co mogę otrzymać?”. Rozmawiając z wdowami, zauważam, że u nich moment konsekracji wiąże się z przedłużeniem wierności zmarłemu małżonkowi. Jest to potwierdzenie pewnej logiki życia i wierności. W prostych słowach, jest to ślubowanie Panu Bogu, że dana wdowa nie wyjdzie powtórnie za mąż, co ze strony Kościoła - z punktu widzenia moralnego, nie zaś prawnego - jest potwierdzeniem wielkiej godności sakramentu małżeństwa. Jeżeli wdowiec lub wdowa w Kościele znajdują formę przyjęcia tego, co dla nich jest najważniejsze i najpiękniejsze: ich miłość, tęsknota - to konsekracja jest uświęceniem i kwintesencją tych najpiękniejszych uczuć. Jest to również ofiarowanie Bogu bólu, smutku, żalu i samotności, a jednocześnie związanie pamięci o zmarłym współmałżonku z modlitwą Kościoła.

- Gdzie jest miejsce w Kościele dla wdów i wdowców konsekrowanych?

- Jest to ciąg dalszy wcześniejszego pytania. Cóż więc może dać wdowa lub wdowiec Kościołowi? Mogą ofiarować przede wszystkim swoją modlitwę, zwłaszcza przez odmawianie modlitwy porannej - Jutrzni, i wieczornej - Nieszporów. Jeśli jest to możliwe, to nawet cały brewiarz. Mogą ofiarować codzienną Mszę św., Różaniec. Za zgodą biskupa i konkretnego proboszcza mogą być zaangażowane w duszpasterstwo: w pracę dla misji, w pomoc dla innych wdów, w tworzenie „uniwersytetów trzeciego wieku”, w poradniach życia rodzinnego, w poradniach psychologicznych, dla osób samotnych, narkomanów. Przy każdym spotkaniu z wdowami bp Piotr podkreśla, że jest dla nich miejsce w Kościele.

- Na koniec prosimy o kilka praktycznych danych i wskazówek na temat życia wdów konsekrowanych.

- Obecnie w naszej diecezji jest 9 wdów konsekrowanych. Kolejnych 9 przygotowuje się do tego uroczystego momentu. Ich formacja trwa 2 lata. Obejmuje podstawowe przygotowanie w zakresie teologii, liturgii Kościoła i duchowości.