W Kościele rzeszowskim miłość miłosierną najpełniej realizuje diecezjalna Caritas. Przypominamy niektóre jej dzieła.

Dzieła miłosierdzia w Cmolasie

Troska o ubogich, chorych i cierpiących od pierwszych wieków chrześcijaństwa należała do priorytetowych zadań Kościoła katolickiego. Realizowały ją m.in. instytucje kościelne zwane szpitalami, a przeznaczone dla chorych i ubogich.
Szpital w Cmolasie wraz z własną kapelanią ufundował w 1646 r. ks. Wojciech Borowiusz, rodak cmolaski, któremu w dzieciństwie objawił się Jezus Przemieniony. Wydarzenie to miało ogromny wpływ na całe życie Borowiusza, który pod koniec swojego życia uczynił kilka fundacji dobroczynnych: kościółek z obrazem (który wkrótce zasłynął łaskami), szpital dla ubogich oraz fundację stypendialną.
Kościół oraz budynek szpitalny wzniesiono już w 1646 r. W 1738 r. przytułek posiadał dwie izby, w których mieszkali ubodzy. Prowadzili oni życie wspólne, posiadali jedynie obowiązki pobożnościowe. Ponadto ubodzy otrzymywali tzw. ordynarie (produkty żywnościowe) z dworu kolbuszowskiego,
Prawie do 1950 r. w domu szpitalnym mieszkali ludzie znajdujący się w potrzebie, potem budynek stał pusty, w końcu został rozebrany.
W 1994 r., dzięki staraniom ks. Kazimierza Szkaradka reaktywowano dzieło ks. W. Borowiusza. Przebudowano i zmodernizowano starą plebanię. 6 grudnia 2000 r. powołano tu oddział Caritas. W miarę upływu lat placówka coraz bardziej się rozwijała. W 1998 r. oddano i poświęcono Niepubliczny Ośrodek Rehabilitacyjny, a w 2000 r. oddano do użytku budynek terapii zajęciowej.
W związku ze wzrastającymi potrzebami, budynek rozbudowano i w maju 2007 r. został poświęcony cały kompleks. Pensjonariusze, których docelowo będzie 79, mają do dyspozycji jedno- i dwuosobowe pokoje z telefonami, radiowęzłem, siecią TV i instalacją przyzywową, kaplicę, obszerną jadalnię, kuchnię z zapleczem magazynowym, pralnię, świetlicę, no i windę.

W trosce o zdolną młodzież

Ks. Wojciech Borowiusz był rektorem Akademii Krakowskiej, więc wiedział, jak ważne jest kształcenie młodzieży, dlatego pod koniec życia uczynił fundację stypendialną, aby pomagać finansowo dwum studentom z tej parafii.
Podczas uroczystości odpustowych w 2004 r. ówczesny rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego prof. dr hab. Franciszek Ziejka przekazał na ręce ks. prał. Kazimierza Szkaradka dokumenty o umocowaniu prawnym stypendiów im. ks. Wojciecha Borowiusza, czyli o reaktywowaniu dawnej fundacji stypendialnej, założonej w 1646 r. przez cmolaskiego Rodaka.
Fundatorem stypendiów jest Parafia i Sanktuarium Przemienienia Pańskiego w Cmolasie. O stypendium mogą się ubiegać się studenci studiów dziennych wyższych szkół publicznych lub niepublicznych w Polsce, pochodzący z niezamożnych rodzin żyjących na terenie parafii Cmolas, którzy wykazali się bardzo dobrymi wynikami w nauce i odpowiednią postawą moralną.
Udział w odnowionej Fundacji mają wszyscy darczyńcy: księża pracujący w parafii i wywodzący się z parafii, samorządowcy powiatu i gmin powiatu kolbuszowskiego, przedsiębiorcy oraz członkowie róż różańcowych. Są też wpłaty indywidualne - bezpośrednio na konto Fundacji przy Uniwersytecie Jagiellońskim, także jako 1 % podatku lub do 6 % darowizny od dochodów.

Alina Ziętek-Salwik

Schronisko dla bezdomnych kobiet w Racławówce k. Rzeszowa

Schronisko dla kobiet jako instytucja funkcjonuje w Rzeszowie już 7 lat. Początkowo mieściło się przy ul. Piłsudskiego, zaś od stycznia 2007 r. placówka została przeniesiona do wyremontowanego i przystosowanego na potrzeby mieszkalne budynku dawnej Modextry w Racławówce na terenie gminy Boguchwała. Miejsce to, prowadzone przez Rzeszowskie Towarzystwo im. Św. Brata Alberta, niesie pomoc kobietom bezdomnym, ubogim, samotnym i uzależnionym nie tylko z okolic Rzeszowa, ale także z całego województwa, bez względu na ich wyznanie, światopogląd, narodowość, rasę czy przekonania polityczne. Liczba podopiecznych zmienia się, dom przystosowany jest do przyjęcia nawet 50 osób potrzebujących. Nie jest to miejsce stałego pobytu. Pracownicy Schroniska we współpracy ze specjalistami prowadzą działalność resocjalizacyjną i wychowawczo-oświatową polegającą na kierowaniu kobiet na terapię uzależnień, leczenie odwykowe, zachęcanie do uczestnictwa w czwartkowych spotkaniach Klubu Albertyńskiego, organizowanie zajęć rękodzielnictwa, udzielaniu wsparcia duchowego (rekolekcje, pielgrzymki). Ważna jest nie tylko fachowość pomocy, lecz także mądre, serdeczne, życzliwe podejście pracowników, bo ono często szybciej pomaga wyjść z problemów niż najbardziej specjalistyczna terapia.

Środowiskowy Dom Samopomocy w Zaczerniu

Zaczerski ŚDS istnieje od niedawna. Jako inicjatywa Caritas Diecezji Rzeszowskiej zaczął funkcjonować w grudniu 2007 r., zaś jego otwarcie, po uprzednim kapitalnym remoncie i przystosowaniu dawnego parafialnego budynku gospodarczego nastąpiło 8 września 2008 r. Profesjonalnie przygotowane do pracy z niepełnosprawnymi pomieszczenia służą obecnie 28 osobom, które na co dzień potrzebują opieki specjalistów w wielu dziedzinach. Każdego dnia z pomocą przychodzi im kilkoro wykwalifikowanych pracowników ŚDS. Kierownik domu Zofia Meisner podkreśla, że nie jest to miejsce jedynie terapii fizycznej. To przede wszystkim ośrodek, w którym przez kilka godzin podopieczni stają się wspólnotą. Od tego roku wynajęty autobus jeździ po całej gminie Tyczyn i zbiera niepełnosprawnych. Już ta podróż do ŚDS i z powrotem staje się sposobem na ich integrację. Potem wspólna gimnastyka, prowadzona przez specjalistkę, posiłki, które zaczynają się modlitwą, i praca warsztatowa. Podopieczni domu biorą aktywny udział nie tylko w zajęciach tygodniowych. Wyjeżdżają także na spotkania, olimpiady sportowe, konkursy artystyczne dla niepełnosprawnych na terenie naszego województwa. Niektórzy na miarę swoich możliwości podjęli już pracę zawodową. NA ich miejsce przychodzą nowi potrzebujący wsparcia. Jest to także pomoc dla rodzin tych chorych osób.

Katarzyna Kawa

Symbol Królewskiego Miłosierdzia

W Bieczu w południowo-wschodnim rogu wzniesienia starego miasta znajduje się zachowany, choć w znacznej ruinie, gotycki budynek. Jest on symbolem miłosierdzia, troski o ubogich i chorych. Symbolem, który liczy sobie kilkaset lat i dzięki ludziom dobrej woli wraca do swojej pierwotnej funkcji, którą odebrano mu kilkadziesiąt lat temu. W 1395 r. królowa Jadwiga Andegaweńska ufundowała w Bieczu kościół i szpital Świętego Ducha, hojnie uposażając szpital dobrami ziemskimi w Bieczu, Krygu i Libuszy. Szpital biecki rozpoczął działalność jeszcze za życia fundatorki i jest świadectwem wielkiej miłości bliźniego, która charakteryzowała postać i działalność tej świętej.
Królewski szpital Świętego Ducha, dziś nazywany szpitalem dla Ubogich im. św. Jadwigi, przetrwał wszystkie burze dziejowe aż do 1950 r., kiedy fundację upaństwowiono, a majątek ziemski nadany szpitalowi przez Jadwigę i kolejnych polskich władców przejęło państwo. Budynek służył jeszcze jako internat do lat 80. XX w. Nieremontowany, a po roku 1980 ostatecznie opuszczony, popadł w całkowitą ruinę. W 1997 r. - w roku kanonizacji królowej Jadwigi - bp Kazimierz Górny powołał w Bieczu okręg Caritas. W wyniku starań dyrektora Caritas diecezji rzeszowskiej ks. Stanisława Słowika otrzymano za symboliczną sumę na własność budynek szpitala i parcelę z myślą ratowania tego jedynego z zachowanych szpitali fundacji św. Jadwigi.
W tym celu powołana została w 2000 r. Fundacja na Rzecz Szpitala dla Ubogich im. św. Jadwigi Królowej, której celem jest odrestaurowanie budynku szpitala i wskrzeszenie idei miłosierdzia chrześcijańskiego na wzór św. królowej Jadwigi. W 2002 r. zostały wykonane plany uratowania budowli, która z pomocą Bożą i ludzką będzie służyć najbardziej potrzebującym, tak jak chciała królowa.
Każdy z nas ma szansę wesprzeć bliźniego w potrzebie, wspierając choćby odbudowę bieckiego szpitala. Ma on służyć, tak jak przez wieki chorym, ubogim i niepełnosprawnym.
Konto dla osób pragnących wesprzeć renowację szpitala im. św. Jadwigi w Bieczu: Bank Spółdzielczy Biecz BS 86270001-57059-2700-61

Izabela Fac