Powszechne wezwanie do świętości

Wiele mówimy w ostatnich dziesięcioleciach o powszechnym powołaniu do świętości, o tym, że każdy chrześcijanin winien odczytać, rozeznać i wypełnić swoje powołanie od Boga i o tym, że nie należy zawężać rozumienia tajemnicy powołania jedynie do kapłaństwa, życia konsekrowanego czy do szczególnej misji ewangelizacyjnej. Słyszymy o powołaniu do małżeństwa, powołaniu do rodzicielstwa, ostatnio także o powołaniu do ofiarnego życia w pojedynkę oraz o różnych zawodach „z powołania”. Stosunkowo popularne stało się określenie: „powołania do szczególnej służby w Kościele”, używane zamiast starszej formuły: „powołania kapłańskie, zakonne i misyjne”. Czy zatem wszystkie formy życia chrześcijańskiego należy ujmować na tej samej płaszczyźnie Bożego powołania? I tak, i nie.
Niewątpliwie, każdy człowiek jest wezwany, by iść drogą wyznaczoną mu przez Stwórcę, drogą ku swojemu Przeznaczeniu, tzn. ku ostatecznej jedności z Bogiem. Pragnienie tej jedności jest wrodzonym dążeniem ludzkiego serca, które dopóty jest niespokojne, dopóki Boga nie odnajdzie i nie przylgnie do Niego (por. św. Augustyn, „Wyznania”). Bóg bowiem wobec każdego człowieka ma plany pełne miłości. Objawił to najwyraźniej i przypieczętował w swoim Synu Jezusie Chrystusie, mocą Ducha Świętego. Życie każdego chrześcijanina jest w Chrystusie darem i zadaniem, jest misją do wypełnienia, „w Panu”. Każda ścieżka życia, jeśli życie ma być ostatecznie udane, winna być wytyczona w ramach tej jednej jedynej Drogi, jaką jest Jezus Chrystus. Bóg, który wezwał nas do istnienia i każdego dnia wzywa do rozwoju, do doskonałości, do świętości, przywołuje nas do siebie przez Swojego Syna, z Nim i w Nim. To Boże wołanie dotyczy wszystkich i w tym sensie mówi się, że każdy ma określone powołanie od Boga, choć nie każdy na nie należycie odpowiada.

Wyjątkowość powołań nadprzyrodzonych

Jednak w ścisłym i najwłaściwszym rozumieniu, wynikającym z poznania działania Bożego, opisanego na kartach Pisma Świętego, nadprzyrodzona tajemnica „powołania” nie dotyczy wezwania człowieka do pójścia zwyczajną drogą wynikającą z wymogów ludzkiej natury. Taką naturalną, wynikającą z daru stworzenia, drogą życia jest małżeństwo i rodzicielstwo lub pozostawanie bezżennym czy niezamężną z przyczyn naturalnych. Droga ta może zostać napełniona Bożą łaską i, rzeczywiście, w Chrystusie staje się prawdziwie błogosławiona, staje się miejscem wzrostu w świętości oraz znakiem obecności i miłości Bożej. Droga ta nie jest łatwa, domaga się wielu wyrzeczeń, ofiarności i walki duchowej, niemniej jednak różni się zdecydowanie od tych powołań, o których poucza nas Objawienie Boże. Potrzeba wyraźnie wyodrębnić wśród wielu ludzkich dróg życia i świętości powołania nadprzyrodzone, oparte nie na naturalnych skłonnościach człowieczeństwa, ale na szczególnej Bożej interwencji w zwyczajny bieg życia człowieka.
Do wybranych przez siebie osób Bóg przemawia w ten sposób, że oddają się one Bogu na wyłączną służbę Jego Słowu, wiążąc się z Nim szczególną przysięgą, która nie wynika tak po prostu z naturalnych potrzeb, tylko z nadprzyrodzonej specjalnej łaski powołania, ze szczególnej inicjatywy Boga. Warto by było przyjrzeć się uważnie wszystkim bohaterom biblijnym tak Starego jak i Nowego Testamentu, by przekonać się, że tajemnica powołania wymyka się zwyczajnym zdroworozsądkowym kalkulacjom i naturalnemu kursowi życia, co więcej, powołanie swoiście komplikuje życiowe plany, przenosi je na inny wcześniej niedostępny poziom. W imię wierności prawdzie objawionej przez Boga, musimy podkreślać wyjątkowość nadprzyrodzonego powołania do kapłaństwa i życia konsekrowanego, pamiętając zarazem o powszechnym wezwaniu do świętości oraz o błogosławionej i odrodzonej w Chrystusie naturalnej drodze człowieka.

Powołania jako dar Miłosierdzia Bożego

Z powołaniem nadprzyrodzonym - zwłaszcza kapłańskim - wiąże się przywilej szczególnej zażyłości z Chrystusem Zmartwychwstałym i Miłosiernym, który związał Swą obecność w świecie z posłaniem swych apostołów i ich następców: głosicieli Ewangelii i szafarzy sakramentów świętych.
W Niedzielę Miłosierdzia Bożego uświadamialiśmy sobie, że Bóg okazuje nam Miłosierdzie właśnie przez to, że nas poucza Swoim Słowem; że swoimi przykazaniami osłania nasze życie od wypaczeń, wytycza nam Drogę zbawienia, byśmy nie błądzili, nie chodzili po omacku, nie pędzili po bezdrożach na oślep ku przepaści. Rozumiemy, że wielkim gestem Miłosierdzia Bożego było i jest posłanie głosicieli Bożej prawdy - Apostołów Dobrej Nowiny, którzy mogą także grzechy odpuszczać w imię Boże. Powołania kapłańskie są gestem Miłosierdzia Bożego wobec świata! Powołania do życia zakonnego, będącego znakiem Królestwa Bożego, są darem Miłosierdzia Bożego dla świata!

Powołania jako dar Światłości Bożej

W III Niedzielę Wielkanocną, obchodzoną w naszej diecezji także jako Niedziela Biblijna, słyszeliśmy Ewangelię o uczniach idących do Emaus, w dniu zmartwychwstania. Wiemy, że tak jak ci przestraszeni uczniowie, moglibyśmy nie rozpoznać idącego z nami Chrystusa, gdyby On sam nie znalazł sposobu na to, by serca nasze rozpalić, oczy uwolnić z uwięzi i dać zrozumienie Bożych i ludzkich tajemnic. Komu zawdzięczamy łaskę wiary i poznania Zbawiciela Świata? Oczywiście, że Bogu, ale i niezliczonym już zastępom sług Chrystusa, po to przez Niego powołanych na przestrzeni wieków, byśmy dziś mogli o Nim mówić z wdzięcznością, radością i uwielbieniem. Powołania nadprzyrodzone są Bożym sposobem na to, by widzialnie dotrzeć do ludzi z niewidzialną łaską. Powołani przez Boga głosiciele Ewangelii stają się dla nas narzędziem Boskiej Światłości.

46. Światowy Dzień Modlitw o Powołania

IV Niedziela Wielkanocna zwie się Niedzielą Dobrego Pasterza i jest obchodzona jako Światowy Dzień Modlitw o Powołania, a w Polsce rozpoczyna ona Tydzień Modlitw o Powołania. Ojciec Święty Benedykt XVI wystosował na ten dzień orędzie, w którym podkreśla wyjątkowość inicjatywy Boga w powołaniach kapłańskich i zakonnych. Wiąże te powołania z „niezbadanym zamysłem miłości miłosiernej” oraz podkreśla znaczenie odpowiedzialności człowieka za dar tej Bożej inicjatywy.
Każdego roku klerycy Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Legnickiej, podobnie jak i alumni większości seminariów duchownych w Polsce, udają się po dwóch do różnych parafii, zanosząc świadectwo własnej historii powołania. Świadectwa te przekonują o szczególnym działaniu Bożym względem nich, o Bożej inicjatywie, która naznaczyła ich życie taką pieczęcią, że pragną być sługami Ewangelii. W tym roku nasi klerycy jadą do parafii w dekanatach Gryfów Śląski, Świerzawa i Zgorzelec, a diakoni tydzień wcześniej przepowiadają Słowo Boże i składają świadectwo w dekanacie Lubań.

Prośmy o powołania - błagajmy o Miłosierdzie

Stale pilne jest wezwanie Jezusa Chrystusa: „Proście Pana żniwa, żeby posłał robotników na żniwo swoje” (Łk 10, 2). Niech drogie nam będzie wołanie naszego Zbawcy. Modląc się wytrwale o powołania kapłańskie, zakonne i do różnych form życia konsekrowanego, wspierajmy tych, którzy głos Boga słyszą, lecz z rozmaitych powodów nie mają odwagi dać Mu ufnej odpowiedzi. Pamiętajmy też, że modlitwa o powołania kapłańskie, zakonne i misyjne jest zarazem istotną formą błagania o Miłosierdzie Boże dla świata. Spodobało się bowiem Bogu okazywać nam Miłosierdzie poprzez posługę kapłanów.