Umiłowani w Chrystusie Panu, Bracia i Siostry!

Dzisiejsza Ewangelia po raz kolejny ukazuje nam Chrystusa Zmartwychwstałego, który ponownie ukazuje się „zatrwożonym i wylękłym” Apostołom. Jezus przychodzi do wystraszonych i wątpiących uczniów ze słowami otuchy, ale i z zadaniem, które im zleca: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony”. Chrystus chce zaradzić brakowi ich wiary, a nade wszystko uświadomić im, że nie są sami, że mają do spełnienia ważne zadanie. Dlatego razem z nimi zasiada do wieczerzy, a potem zapewnia, że „(…) w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom”. Wzywa słabych i wątpiących Apostołów do tego, by byli Jego świadkami w świecie. Oni mogą liczyć na Jego pomoc.
To Chrystusowe wezwanie do bycia świadkiem powtarza się nieustannie na przestrzeni dziejów. Ono skierowane jest do każdego z nas. Chrystus i Kościół potrzebują świadków. Doskonale rozumiał to wezwanie św. Franciszek z Asyżu, który przed wiekami wzywał: „Idźcie, głoście ludziom pokój, przepowiadajcie pokutę na odpuszczenie grzechów. Bądźcie cierpliwi w utrapieniach, czujni w modlitwie, wytrwali w trudach, skromni w rozmowach, surowi w obyczajach i świadczeniu dobra uprzejmi, ponieważ za to wszystko jest przygotowane dla was wieczne Królestwo”.
Dziś, w tę VII niedzielę wielkanocną, kiedy w Kościele obchodzimy uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, w sposób szczególny słowa te chcemy odnieść do postaci bł. Jakuba Strzemię, arcybiskupa halicko-lwowskiego, franciszkanina i misjonarza. Możemy śmiało przedstawić go jako człowieka, który głosił pokój, przepowiadał pokutę, cierpliwie znosił trudy życia, strzegł surowości obyczajów i z modlitwy czerpał siłę do głoszenia Ewangelii.
Bł. Jakub Strzemię pochodził z diecezji krakowskiej. W odpowiedzi na głos powołania, wstąpił do zakonu św. Franciszka z Asyżu, aby poświęcić się głoszeniu Jezusa Chrystusa na Rusi i Wołoszczyźnie. W 1391 r. papież Bonifacy IX mianował bł. Jakuba arcybiskupem Halicza. W bulli nominacyjnej Ojciec Święty, powołując się na wiarygodne świadectwa, wymienia jego przymioty: gorliwość apostolską, wykształcenie, czystość życia i obyczajów, wytrwałość w sądzie i w zarządzie.
Jako duchowy syn św. Franciszka, żył bardzo skromnie i wszystkie dochody przeznaczał na kościoły, parafie i ubogich. Szczególną troską otoczył szpital we Lwowie, przy którym był także przytułek dla ubogich. To dzięki niemu społeczność lwowska podjęła się budowy katedry, którą błogosławiony poświęcił i konsekrował. To w tej katedrze król Jan Kazimierz złoży po latach śluby i obierze Maryję za Królową Polski.
Pełen zasług odszedł do Pana w opinii świętości 20 października 1409 r., po 18 latach gorliwej pracy pasterskiej. Bł. Jakub jest określany przez biografów „jako kapłan cnotliwy, pobożny, prosty, opiekun biednych, obrońca spraw polskich we Lwowie i na kresach”. Ciało Arcybiskupa Jakuba pochowano we franciszkańskim kościele Świętego Krzyża we Lwowie. Oddawany od początku kult bł. Jakubowi ożywił się po odnalezieniu jego grobu w roku 1619. W 1785 r. jego relikwie przeniesiono do katedry lwowskiej. Papież Pius VI swoim dekretem z dnia 11 września 1790 r. zaliczył Jakuba do grona błogosławionych. Jest on patronem Lwowa i krakowskiej prowincji franciszkanów.

Drodzy Bracia i Siostry,

Minęło 100 lat od lwowskich uroczystości. Mija 600 lat od śmierci bł. Jakuba Strzemię. Starania o kanonizację przekreśliła II wojna światowa i nowy podział Europy, który oderwał Lwów od Polski. Ostatni przedwojenny arcybiskup Lwowa ks. Eugeniusz Baziak, przymuszony do opuszczenia diecezji, zabrał ze sobą relikwie bł. Jakuba, które po wędrówce przez Tarnów i Lubaczów, znalazły swoje miejsce w katerze na Wawelu, gdzie do dziś w ciszy bocznej kaplicy oczekują na powrót do umiłowanego Lwowa.
Życie bł. Jakuba, to ciągłe wędrowanie i docieranie do najdalszych zakątków archidiecezji. W swojej posłudze odczuwał potrzebę bycia dla ludzi, którzy często zagubieni, żyjący w biedzie, niejednokrotnie daleko od Boga, potrzebowali jasnego znaku i pouczenia, aby odkryć sens słów Pana Jezusa: „Ja jestem Drogą i Prawdą, i Życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 14, 6). I tak, jak przed ponad 600 laty, bł. Jakub Strzemię wyrusza i dzisiaj do wierzących i niewierzących, do zdrowych i chorych, do biednych i bogatych, do żyjących w zgodzie i w nienawiści, aby zanieść im znak jedności i pokoju, jakim jest Chrystus Pan. Wyjdźcie więc na spotkanie, temu błogosławionemu, który w najbliższy piątek, przybędzie do nas w swych relikwiach. Wyjdźcie na spotkanie dobrego pasterza, który od piątku 29 maja do niedzieli 31 maja nawiedzi w swych relikwiach sanktuarium św. Antoniego z Padwy w Dąbrowie Górniczej-Gołonogu.
Rodzice - przyprowadźcie swoje dzieci, niech razem z wami uwielbiają Boga i módlcie się o świętość polskich rodzin.
Zdrowi - przywieźcie chorych, niech dostąpią łaski sakramentu spowiedzi i namaszczenia chorych.
Zranieni i skrzywdzeni - przynieście swoją boleść i pozwólcie, aby zabliźniły się rany zniewag i upokorzeń.
Narzeczeni - przyprowadźcie siebie nawzajem, aby modlić się o godność kobiety i mężczyzny.
Pełniący wszelką władzę - przyjdźcie, aby utwierdzić się w służbie dla człowieka.
Zakonnicy i duchowieństwo - przyjdźcie, aby umocnić się w duchu służby Bogu, Kościołowi i ludziom.
Proszę Was, bracia i siostry, przybądźcie do gołonoskiego sanktuarium i przywitajcie relikwie bł. Jakuba 29 maja 2009 r. o godz. 18. Znajdźcie w zabieganiu codziennym, jedną małą godzinę, aby w ciszy kościelnych murów wyszeptać modlitwę prośby, dziękczynienia i przebłagania.
Na czas nawiedzenia relikwii błogosławię wszystkim parafianom i przybywającym pielgrzymom.