Sobota, 10 sierpnia. Święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika

• Mdr 3, 1-9 • Ps 112 (111) • 2 Kor 9, 6-10 • J 12, 24-26

Jezus powiedział do swoich uczniów: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie na Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli kto Mi służy, uczci go mój Ojciec.

Czytając słowa dzisiejszej Ewangelii można zauważyć pewien paradoks dotyczący naszego życia. Ten sam paradoks występuje w świecie roślin, tylko rzadko ktoś się nad tym zastanawia. Otacza nas zieleń. Karmimy się między innymi chlebem powstającym z różnych ziaren, a w tym z pszenicy. Któż z nas zastanawia się nad procesem powstawania chleba, choć tak naprawdę do dziś chleb jest podstawowym elementem naszego pożywienia? Jezus, wnikliwy obserwator otaczającego świata, we wprost genialny sposób wykorzystuje swoje obserwacje do tłumaczenia istotnych problemów dotyczących ludzkiej egzystencji. Na dotykalnych przykładach, zrozumiałych dla przeciętnego człowieka, tłumaczy rzeczy nieprzemijające. Ta Jego niezwykłość między innymi polega też na tym, że dobierał takie przykłady, które były zrozumiale 2000 lat temu, kiedy żył wśród ludzi, jako Bóg człowiek, jak i dziś, dla ludzi XXI wieku. Niewątpliwie nauka Jezusa będzie nadal zrozumiała dla kolejnych pokoleń aż do skończenia świata. Ten fakt może być jednym z poszlakowych dowodów na Boskość Jezusa, który żyjąc w konkretnej czasoprzestrzeni, w konkretnym środowisku społeczno-gospodarczym, potrafił tak dobierać istniejące zależności, aby były one ponadczasowe. Żeby to zrobić, musiał znać przyszłość rozwoju życia na tej ziemi. W przypadku dzisiejszej Ewangelii, Jezus posłużył się ziarnem pszenicznym, czyli zbożem uznanym za szlachetniejsze od innych zbóż, chociaż inne zboża dają kłosy w podobny sposób. Jezus powiedział: „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity”. Zatem nawet przyroda pokazuje sens ofiary z siebie, aby mogło zrodzić się coś więcej – jednego ziarna kłosy, zawierające wiele ziaren. Widać tu też potrzebę czasu, aby z ziarna zebrać plon w postaci kłosów. Trzeba dalej wiele czasu, aby z tych nowych ziaren wyrosły kolejne kłosy. Wszystko odbywa się zgodnie z prawami przyrody, według pór roku w naszym klimacie. Stąd wniosek pełen nadziei także dla każdego z nas. Nie trzeba oczekiwać zbyt wiele, zbyt szybko – natychmiast. Trzeba robić swoje według zasad wskazanych przez Boga i spokojnie czekać na plony, trwając w miłości do Boga i ludzi. Trzeba nam radości płynącej z perspektywy życia wiecznego.

A.S.

ROZWAŻANIA NA ROK 2025 SĄ JUŻ DOSTĘPNE! DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!: "Żyć Ewangelią 2025".