Ewangelia Mk 7, 31 – 37

Jezus opuścił okolice Tyru i przez Sydon przyszedł nad Jezioro Galilejskie, przemierzając posiadłości Dekapolu. Przyprowadzili Mu głuchoniemego i prosili Go, żeby położył na niego rękę. On wziął go na bok, z dala od tłumu, włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka; a spojrzawszy w niebo, westchnął i rzekł do niego: «Effatha», to znaczy: Otwórz się. Zaraz otworzyły się jego uszy, więzy języka się rozwiązały i mógł prawidłowo mówić. Jezus przykazał im, żeby nikomu nie mówili. Lecz im bardziej przykazywał, tym gorliwiej to rozgłaszali. I przepełnieni zdumieniem mówili: «Dobrze wszystko uczynił. Nawet głuchym słuch przywraca i niemym mowę».

Drodzy!

1. Opis uzdrowienia głuchoniemego, czytany dzisiaj (Mk 7,31-37), należy powiązać z opisem uzdrowienia niewidomego, zamieszczonym w kolejnym rozdziale Ewangelii św. Marka (8,22-26). Te dwa cuda, których autorem jest Jezus, są niczym ramy obrazu, w centrum którego znajduje się opis drugiego cudownego rozmnożenia chleba (Mk 8,1-10). Wraz z nim podjęty zostaje przez Ewangelistę temat eucharystyczny. Trzeba bowiem zaznaczyć, że cały rozdz. 8 Ewangelii Marka koncentruje się właśnie na Eucharystii. Ewangelia wg św. Marka, która liczy 16 rozdziałów, właśnie w rozdz. 8, czyli w samym sercu, umieszcza temat Eucharystii.

Nie jest więc przypadkiem, że uzdrowienie głuchoniemego poprzedza omawianie tajemnicy Eucharystii, a uzdrowienie niewidomego ją zamyka. Dlaczego? Pierwszy cud jest nieodzowny, by (po)słuchać słów Chrystusa, drugi natomiast jest ważny, by umieć dostrzec obecność Boga pod postaciami chleba i wina. Trzeba zatem z wielką uwagą słuchać słów Pana i z miłością głosić je światu, by ludzie uwierzyli.

Tym właśnie jest modlitwa. O Eucharystii mówić możemy poprawnie wyłącznie słowami modlitwy. Na sposób boski modlitwa uzdalnia naszą mowę i otwiera nasze oczy na cuda, jakich Bóg dokonuje w sakramencie Eucharystii. Dla tych, którzy się nie modlą, chleb eucharystyczny pozostaje chlebem, a wino nadal jest tylko i wyłącznie winem. Kto wierzy i kto się modli, tymczasem, wie, że po słowach „To jest Ciało moje… i to jest Krew moja”, chleb przestaje być zwykłym chlebem, stając się Ciałem Chrystusa. Także wino nie jest już dłużej winem, ale Krwią Zbawiciela.

2. „Wziął go na bok, osobno od tłumu” – czytamy w Ewangelii. Jezus nie uzdrowił głuchoniemego w tłumie, ale wyprowadził go z tłumu, wziął go na bok, osobno. Uzdrowił człowieka, który był zamknięty w swojej samotności, głębokiej izolacji, był bowiem głuchy i nie mógł mówić. Najgłębszy rodzaj samotności. Totalna izolacja. Nie mógł komunikować swoich pragnień ani potrzeb. Nie mógł też wyrażać swojej miłości, lęków ani swojej radości. Był wprawdzie w świecie, pośród ludzi, lecz jakby nieobecny. Także ci, którzy go otaczali, byli dla niego obcy, wszak nie był w stanie nawiązać z nimi słownej komunikacji.

Zanim go uzdrowił, Jezus wyprowadził głuchoniemego z tłumu. Termin grecki apolabómenos oznacza: „zabrać ze sobą” czy również „przyjąć go na osobności”. Można być w tłumie i czuć się samotnie, czuć się wyalienowanym. Można też zamknąć oczy, by nie widzieć świata i ludzi, skupiając się wyłącznie na sobie i swoich problemach. Zanika wówczas poczucie odpowiedzialności, rozluźniają się związki społeczne, zanikają przyjaźnie, gaśnie miłość. Człowiek staje się częścią anonimowej masy.

Jezus leczy poza tłumem, poza masą. Dlaczego? Jego działanie jest symboliczne. Wyprowadził głuchoniemego z sieci negatywnych powiązań, uzależnień, z sieci ludzkich relacji, które uczyniły go ślepym i głuchym na Boże słowo. Uczyniły go ślepym i głuchym na dobro, prawdę, piękne. Przysłowie ujmuje ten rodzaj sytuacji w słowach: „Z kim się zadajesz, takim się stajesz”.

Jezus uzdrawia człowieka nie tylko z choroby cielesnej, ale – co jest ważniejsze – z choroby duchowej. Wyprowadza chorego z toksycznego środowiska, które uczyniło go ślepym i głuchym. Choroba cielesna była jedynie wyrazem głębszej, poważniejszej, choroby duchowej, toksycznych relacji, złego środowiska.

3. Jezus rozkazuje: „«Effatha», to znaczy: Otwórz się!” Formuła ta weszła później do obrzędu Chrztu świętego. Tekst grecki zachował z kolei termin aramejski „ĕtpetah”. Jezus rozkazuje i od razu, natychmiast, w tym samym momencie, choremu otworzyły się uszy i rozwiązały więzy języka. Mógł mówić i słuchać. Odzyskał utraconą integralność. Stał się zdolny nawiązać nowe, poprawne relacje z innymi, wejść z nimi we wspólnotę, której był pozbawiony wcześniej.

Otwarły mu się uszy sumienia. Odtąd mógł słuchać Bożego słowa i Jego przykazań. Jezus uzdrowił także jego mowę, by odtąd był w stanie mówić dobrze, wypowiadać szlachetne słowa, budujące i podnoszące innych. Dotąd mówił niepoprawnie, niezrozumiale, teraz – po uzdrowieniu – jego słowa stają się zrozumiałe.

Jezus „włożył palce w jego uszy i śliną dotknął mu języka”. Chrystus nie wstydzi się chorego. Nie przeraził się jego opłakanym stanem, jego kalectwem. Nawiązuje z nim relacje niezwykle bliską, intymną. Wkłada w jego usta słowa, który dotąd z nich nie wychodziły. Są to nowe słowa, dotąd obce dla chorego. Także do jego uszu wkłada palce, by słuchały odtąd tego, co niesie życie, co to życie odnawia czy uzdrawia,

Mocny w swoim wyrazie jest obraz uzdrowienia głuchoniemego. Uderza w nim niezwykle intymna relacja Jezusa z chorym.

Dlaczego? Bo wyłącznie ten rodzaj relacji, ten stopień bliskości, jest w stanie leczyć poważne choroby. Tylko bliskość, pełna wrażliwości a zarazem i delikatności, bogata w gesty miłości, jest w stanie przywracać do życia, wprowadzać człowieka na nowo w piękne i głębokie relacji, przywracać go do życia rodzinnego, przyjacielskiego czy społecznego.

W ten kontekst wpisują się także słowa z Księgi Izajasza, czytanej dzisiaj. Prorok woła: „Powiedzcie małodusznym: «Odwagi! Nie bójcie się! Oto wasz Bóg… On sam przychodzi, by zbawić was»” (Iz 35,4).

Kiedy przychodzi Bóg, zmienia się wszystko. Odtąd nic nie jest już takie, jakie było dotąd. Leczy każdą chorobę i wyprowadza z każdej dolegliwości. Jest wszechmocny. Kiedy zaczyna działać Bóg nic nie jest już takie, jakie było dotąd: „Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy wyskoczy jak jeleń i język niemych wesoło krzyknie. Bo trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie; spieczona ziemia zmieni się w pojezierze” (Iz 35,5-7a).

W ten właśnie opis wpisuje się cud, czytany w Ewangelii. Oto Jezus otwiera moje uszy (uszy) i rozwiązuje więzy mojego języka (język), bym słuchał Jego słów i umiał rozgłaszać je innym. W Eucharystii karmi mnie także swoim Ciałem i poi swoją Krwią, bym nie ustał w tym wielkim i ważnym dziele przepowiadania.

Jezus oczekuje, że stanę się głosicielem Dobrej nowiny. Wszak fides ex auditu – wiara rodzi się ze słuchania. Ze słuchania także rodzi się też przepowiadanie, mądrość w przekazie słowa.

Panie, ucz mnie mądrości słowa i odpowiedzialności za nie!

Podziel się cytatem

Więcej książek, artykułów, tekstów oraz nagrania audio homilii znajdziesz na stronie internetowej ojca prof. Zdzisława Kijasa: zkijas.com

Redakcja tekstu: dr Monika Gajdecka-Majka

Homilie pochodzą z książki "U źródła Życia. Rozważania na niedziele czasu Adwentu, Bożego Narodzenia, Wielkiego Postu i Wielkanocy, Rok A,B,C", wydanej przez wydawnictwo Homo Dei.