Nie możemy paść ofiarą zasadniczego złudzenia wobec tendencji zeświecczenia kapłańskiego życia, tak jakby ludzie chcieli, abyśmy byli tacy sami jak oni. To tylko pozór dobra, dobra wspólnego, które jest kłamstwem. (...) Świat wykreśla to, co nazywa się wiernością i próbuje nam odebrać dar i zadanie, jakim są w kapłaństwie bezżenność i posłuszeństwo Kościołowi. Z tej miłości kiedyś będziemy sądzeni, nie z jej ciężaru, ale z miłości wobec Chrystusa i Jego Kościoła. Nie bójcie się być świętymi! Świętość to nie ucieczka od odpowiedzialności za życie doczesne. Świętość nie jest jakąś nieosiągalną miarą, nie oznacza perfekcyjności i doskonałości najwyższej, która jest cechą Boga. Potrzebny jest kapłan, który codziennie, od nowa zdobywa świadomość własnego obdarowania, własnej tajemnicy. Kapłan, który głęboko wierzy i sobą wyznaje plan Boga względem siebie i ludzi. Kapłan, który żarliwie się modli i z całym przekonaniem naucza trudnych spraw i granic wiary. Potrzebny jest kapłan, który pomimo wielu prób i kryzysów pozostaje wiernym i przejrzystym świadkiem miłości Chrystusa wobec ludzi.

To jest również program dla nas wszystkich, trzeba nam powracać do samej łaski powołania, rozważając bezmiar dobroci, bez naszych zasług. Mówiąc językiem ekonomii, trzeba nam stale rozliczać się wobec Chrystusa z daru łaski i zadań. Rozliczać się z naszej służby na miarę łaski, którą nam Bóg przydzielił, aby nie okazała się daremna. Trzeba nam rozliczać się z naszej wierności, ale i z zaniedbań, z grzechów, z braku wiary i myślenia tylko po ludzku, a nie po Bożemu.