"Dialog międzyreligijny - pisze Jan Paweł II w encyklice Redemptoris missio nr 55 - należy do misji ewangelizacyjnej Kościoła. Rozumiany jako metoda i środek wzajemnego poznania i ubogacenia nie przeciwstawia się misji ad gentes, ale przeciwnie, jest z nią w szczególny sposób powiązany i stanowi jej wyraz".
Do takiego dialogu zostałam zaproszona, otrzymując posłanie misyjne do Północnej Afryki. Algieria, Tunezja i Libia, kraje, które stanowią jedną z prowincji mojego Zgromadzenia Franciszkanek Misjonarek Maryi, stały się terenem mojej misyjnej pracy. Jedyną religią w tych trzech krajach jest islam. Przez kilka lat dane mi było doświadczać, jak ubogacający jest dialog codziennego życia z wyznawcami tej największej liczebnie po chrześcijaństwie religii. Reprezentowałam tam zdecydowaną mniejszość wyznaniową. Kościół w Północnej Afryce istnieje na zasadzie prawie niewidzialnego zaczynu. Stanowią go nieliczni biskupi, misjonarze i misjonarki oraz świeccy: pracownicy ambasad, kooperanci, turyści, kobiety z mieszanych małżeństw. Ten Kościół jest jednocześnie bardzo bogaty dzięki swej międzynarodowości. Oprócz Algierii, w której wciąż trwa wojna domowa, chrześcijanie mają w Północnej Afryce całkowitą wolność praktykowania swojej religii oraz wielki respekt do tego, kim są i w co wierzą. Północnoafrykańczycy są bardzo otwarci, gościnni. Są stworzeni do bardzo bliskich, prostych i bezpośrednich relacji. Jest to jedna z wielu wartości, którą mogą nas ubogacić. Nigdy, będąc z nimi, nie odczułam, że reprezentuję religijną mniejszość, ale wręcz przeciwnie - doświadczałam na każdym kroku wielkiego szacunku, zaufania i przyjaźni czy to w moich relacjach w pracy, czy z sąsiadami, czy z przypadkowo napotkanymi ludźmi.
Dialog życia, który jest możliwy i ubogaca obie strony, jest prowadzony przez chrześcijan i muzułmanów od dawna. Muzułmanom zawdzięczamy sprzyjający mu klimat. Dlatego bardzo boleśnie odbieram pomieszanie przez mass media autentycznego islamu z ruchami fundamentalistycznymi i terroryzmem. To jest bardzo krzywdzące dla autentycznych i otwartych na dialog wyznawców islamu. To, czym najbardziej zostałam tam obdarowana, to doświadczenie piękna wielopokoleniowej i wielodzietnej, solidarnej, zjednoczonej i kochającej się rodziny. Uprzywilejowane miejsce mają w niej osoby w podeszłym wieku. Nie istnieje tam instytucja domów dla starców. Szczególną troską otoczone są dzieci. Są one przejawem Bożego błogosławieństwa dla rodziny; wszystkie są chciane, kochane i wychowywane w religijnej atmosferze domu. Niepotrzebne są domy dziecka, bo osieroconymi dziećmi zajmie się reszta rodziny. Islam wprowadza w życie swoich wyznawców bardzo surową moralność opartą na prawie naturalnym. Praktyki religijne jak modlitwa i post są czymś naturalnym, nikt się ich nie wstydzi ani nie usiłuje zdyspensować. "Chociaż Kościół chętnie uznaje wszystko to, co jest prawdziwe i święte w tradycjach religijnych buddyzmu, hinduizmu i islamu, jako odblask tej prawdy, która oświeca wszystkich ludzi, nie zmniejsza to jego obowiązku i zdecydowania, by głosić Jezusa Chrystusa, który jest drogą, prawdą i życiem" - mówi Papież w Redemptoris missio, nr 55. Dlatego jesteśmy posłane do wyznawców islamu, by być dla nich świadkami Jezusa, by być mostami łączącymi te dwie religie i ich wyznawców, dwie diametralnie różne kultury i mentalności. "Dialog - kontynuuje Papież w Redemptoris missio nr 56 - zmierza ku owemu oczyszczeniu i nawróceniu wewnętrznemu, które, gdy dokonuje się w posłuszeństwie Duchowi Świętemu, przyniesie duchowe owoce".
Dlatego nikt z nas nie jest zwolniony z tego rodzaju misji. By być przygotowanym do dialogu międzyreligijnego, z ludźmi bardzo różniącymi się od nas, trzeba byśmy rozpoczęli od dialogu w swoim najbliższym środowisku, by stawać się mostami łączącymi to, co po ludzku wydaje się tak różne, iż jest niemożliwe, by istnieć obok siebie. "Dialog jest jedną z dróg do Królestwa i niewątpliwie wyda owoce, chociaż czasy i chwile Ojciec ustalił swoją władzą" - Redemptoris missio, nr 57.