W homilii arcybiskup przypomniał, że kapłaństwo jako sakrament istnieje w Kościele od wieków. – Ale jest jeszcze kapłaństwo, które ma swój PESEL. Każdy z nas. Jestem indywidualnym kapłanem, którego Chrystus zauważył w tajemnicy powołania, spojrzał i zaprosił – mówił do księży świętujących diamentowe gody kapłaństwa.

Kaznodzieja zwrócił uwagę, że współcześnie wszystko chce się wykazać na wykresach. – Niektórzy mówią, że to są trzy kłamstwa: małe, duże i statystyka – zaznaczył. – Ale wydaje mi się, że w przypadku kapłaństwa, każdy jubileusz kapłański, ten pierwszy i ten sześćdziesiąty, jest w pewnym sensie zmierzalny, ale też jest to, co jest jest niezmierzalne – powiedział arcybiskup. – Ten czas, który poświęcaliśmy Panu, kiedy stawaliśmy się narzędziem w Jego rękach, kiedy użyczaliśmy Mu naszych ust, naszego intelektu, naszych rąk. To ocenia tylko Pan Bóg, nasz Mistrz, Jezus Chrystus – dodał.

Kaznodzieja zwrócił uwagę, że każde powołanie ma swój początek w spotkaniu z Panem Bogiem. – Spotkaliśmy się z naszym Panem poprzez naszych rodziców, którzy przyprowadzili nas do Kościoła, ochrzcili, nauczyli pierwszej modlitwy. Potem są katecheci, potem jest cała formacja seminaryjna – powiedział nuncjusz i dodał, że drugim etapem była formacja seminaryjna. – Poszukiwaliśmy pogłębienia tej świadomości i i wiedzy o Panu. Kim On jest i czego nas naucza – zaznaczył kaznodzieja.

Jak wskazał abp Dubiel, trzecim i zarazem najważniejszy element powołania jest posłuszeństwo. – Posłuszeństwo, czyli uznałem za wiarygodnego Tego, który mnie powołuje. Bo wiara to nie tylko wierzenie w Boga, ale wierzenie Bogu, że to co powiedział jest autentyczne i prawdziwe – podkreślił hierarcha.

Zwracając się do kapłanów dziękujących za sześćdziesiąt lat pracy duszpasterskiej, arcybiskup powiedział, że nie ulega wątpliwości, że kapłan Chrystusowy mocą swojego powołania i swojej godności kapłańskiej wyrasta ponad zwykłych ludzi. – Bo Bóg powierza Mu najważniejsze zadanie i w tym celu dopuszcza go do najściślejszego zjednoczenia z sobą – wyjaśniał.

Arcybiskup mówił, że kapłaństwo ma pewne etapy. – Na początku jest radość franciszkańska. „Alleluja”, wszystko jest piękne, kolorowe – mówił i wskazał, że drugim etapem jest „logika dominikanów”. – Czasami pojawiają się pewne trudności, czy na plebani, czy z władzami diecezjalnymi. I zaczyna człowiek stawiać pytania, czy właściwie wybrałem, czy właściwie określam moją pozycję, moje umiejętności i tych, którzy mają nade mną władzę – wyjaśniał i wskazał na trzeci element, jakim jest „cisza kamedułów”. – Cisza, która może być pod adresem Pana, kiedy człowiek zaczyna ozięble podchodzić i rutyną okraść swoje posługiwanie – dodał.

Jednak kaznodzieja wskazał, że zawsze dla kapłana najważniejsza powinna być eucharystyczna świadomość, że sam Bóg jest Tym, który czeka na człowieka. – W każdej Eucharystii, w każdym sakramencie, który sprawujemy, który przyjmujemy, jest nasz Mistrz i Zbawiciel – dodawał otuchy kaznodzieja.

Abp Dubiel mówił, że Kościół ma swój majestat i godność. – To Mistyczne Ciało Chrystusa. My go tworzymy, my mamy go chronić, bo kiedyś Pan Jezus zapyta się, coście uczynili z Kościołem – powiedział hierarcha i w imieniu metropolity przemyskiego wyraził dostojnym Jubilatom podziękowanie. – Chciałem podziękować za te lata posługi. Za każdy dzień posługi kapłańskiej, za każde słowo wygłoszone, za godziny spędzone w konfesjonale – zauważył nuncjusz i życzył, aby Jubilaci potrafili cieszyć się tą wielką satysfakcją, że spełniają misję powierzoną od Pana Boga. – Nawet czasami to „dziękuję” po trudnej spowiedzi, kiedy ktoś odchodzi pojednany z Bogiem, to jest dla nas nagroda – zaznaczył.

Abp Dubiel, absolwent przemyskiego seminarium, podziękował konkretnym Jubilatom, którzy świętują sześćdziesięciolecie kapłaństwa. – Dzisiaj ofiarowując tę Mszę świętą, chcę także podziękować z mojej strony. Dlatego, że miałem tutaj etapy mojej formacji: intelektualną i duchową, bo Księża Profesorowie są tutaj. Jako diakon u księdza Juliana Bielenia i jako neoprezbiter u księdza prałata Kazimierza Piotrowskiego. Także są to takie stopnie, gdzie dorastałem – powiedział kaznodzieja. – Ale dzisiaj pamiętam też o tym, aby wdzięcznością otoczyć każdego z Dostojnych Jubilatów – dodał.

– Niech czas przeżywania tego Jubileuszu będzie odrodzeniem wewnętrznym i tym poszukaniem tego uśmiechu Pana Boga, który przesyła dla każdego z was za ten trud. Dla tych, którzy trudzili się, ale i w sposób autentyczny ukazali piękno posługi kapłańskiej. Bo na pewno te powołania, które się rodzą w miejscach, gdzie pracujemy. Też mamy może jakiś udział, że ktoś zauważył jakiś pewien element, że chcę być też księdzem, bo to mi się podobało u tego księdza wikarego, czy proboszcza, czy profesora, że chciałem takim być jak on – powiedział abp Dubiel. – Niech Maryja, Pani Przenajświętsza, Matka Kapłanów, wstawia się za każdym z was i otacza swoją przemożną opieką, aby ten czas zasłużonej emerytury był czasem odpoczynku na ciele i na duchu – życzył.