Szanowna Pani Aleksandro,
Zwracam się do Pani, bo jest nam Pani bardzo bliska. Dziękuję za Pani serce, dobroć, wyrozumiałość i współczucie dla ludzkiej niedoli.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Pani sprawiła, że od lat jestem czytelniczką „Niedzieli”, a każdy jej numer otwieram na stronie, na której widzę Panią, Pani życzliwy uśmiech i troskę w dodawaniu otuchy każdemu, kto prosi o pomoc.
Reklama
Obecnie sama znalazłam się w trudnej sytuacji, w której nie widzę nadziei, bym mogła sobie poradzić. Zostałam sama z rozpoczętym remontem domu, bez środków materialnych na ukończenie go. Najbardziej bolesne jest to, że dwaj zięciowie, na których pomoc mogłam liczyć, zmarli na choroby nowotworowe. Córki nie są w stanie pomóc, bo mają pod opieką dzieci. Ja żyję z emerytury. Bez wsparcia, życzliwości osób wrażliwych na losy innych nie poradzimy sobie.
Strop domu przecieka, wnętrze niszczeje, wymaga natychmiastowego zadaszenia.
Ogarnia mnie rozpacz, że nie damy rady tego domu uratować. Jeżeli nadejdzie pomoc, to będę bezgranicznie wdzięczna.
Kłaniam się Pani najpiękniej, jak umiem, i łączę serdeczne pozdrowienia.
Zofia
Takie listy z prośbami o pomoc sprawiają, że szczególnie odczuwam naszą bezradność. Naszą, czyli swoją osobiście, ale i naszej Redakcji. Nie chcemy być obojętni, ale naprawdę nie mamy możliwości, aby pomóc. Myślę też, że wielu naszych Czytelników też odczuwa tę bezradność, jakże bolesną. W takich losowych sytuacjach widać bowiem, jak potrzebne jest dobrze zorganizowane państwo, które powinno mieć instytucjonalne narzędzia do pomocy swoim najsłabszym obywatelom. Niestety, jak wiemy, nasz dom – Polska – nie zdaje egzaminu. I znów rodzi się pytanie: co możemy zrobić, aby zmienić to na lepsze? Pozostawiam to do osobistej refleksji każdego z nas, na jego własnym podwórku.
Aleksandra
