Kościół pw. św. Marcina w Świdnicy od dwóch lat przechodzi bardzo poważny remont. Zrobiono już dużo, ale wiele jest jeszcze do zrobienia. Piękniejąca z każdym rokiem świątynia to niejedyny powód, dla którego warto odwiedzić to miejsce.

Szczypta historii

Na obszarze dzisiejszej Świdnicy ludzie mieszkają od bardzo dawna. Sprzyjające warunki powodowały, że okolicę chętnie wybierano sobie na siedzibę. Tereny, na których dziś rozlega się gminna wieś Świdnica, weszły w skład państwa polskiego w czasach księcia Mieszka I. Historycznie dzieliła losy Śląska, a wraz z rozbiciem dzielnicowym weszła w skład Księstwa Głogowskiego. Wioski leżące na terenie gminy Świdnica mają bardzo starą metrykę. Sama Świdnica po raz pierwszy jest wspominana w 1305 r. Nawet, co jest ciekawostką, w latach 1514-19 miejscowość posiadała prawa miejskie. W tej wsi znajdowała się także siedziba bocznej linii słynnego rodu serbołużyckiej szlachty Kietliczów.

Dzisiejszy kościół parafialny pw. św. Marcina pochodzi z XIV wieku. Współczesny wygląd uzyskał w wyniku prac budowlanych z XIV, XVI i XIX wieku. Niedaleko znajduje się poewangelicki kościół, dziś pw. Najświętszej Maryi Panny z XVIII wieku. Obecny kościół parafialny nie był jednak pierwszą świątynią w Świdnicy. Przypuszcza się, że pierwotny kościół parafialny powstał w związku z działalnością zakonników augustianów z klasztoru w Nowogrodzie Bobrzańskim i musiał zostać wybudowany w pierwszej połowie XIII wieku. Z przyczyn nie do końca jeszcze znanych kościół ten uległ zniszczeniu, choć jego relikty widoczne były jeszcze w XVIII wieku.

Świdnickie sanktuarium

W kościele parafialnym znajduje się wiele ciekawych zabytków. Jeden jest jednak szczególnie interesujący. To boczny ołtarz z figurą Matki Bożej Oblubienicy Ducha Świętego. Figura jest stara. Pochodzi z XIV wieku i kiedyś mówiono o niej nawet jako o cudownej. Fakt szczególniejszego kultu, jakim otaczana jest figura, mogą potwierdzić wota znajdujące się w bocznym ołtarzu.

– Bp Józef Michalik zastanawiał się, czy nie zrobić tu sanktuarium związanego z Matką Bożą z bocznego ołtarza. Wówczas bardziej poszło to w kierunku Otynia. Ale tu, w Świdnicy, było głośno na ten temat – powiedział ks. Robert Tomalka, proboszcz świdnicki.

Datowanie figury podpowiada, że mogła ona należeć do wystroju pierwszego kościoła pw. Matki Bożej, jaki znajdował się w Świdnicy. W centralnej części ołtarza znajduje się inskrypcja w języku łacińskim, która w polskim tłumaczeniu brzmi: „Po nieprawości czasach na nowo wielbią Ciebie wierni parafii świdnickiej”. Może to oznaczać, że kult Matki Bożej istniał w tym miejscu już dawniej, a owe „nieprawości czasy” to okres, w którym kościół świdnicki wykorzystywali ewangelicy.

Świdnicka Oblubienica Ducha Świętego to figura gotycka. Maryja siedząca na tronie obejmuje Dziecię Jezus stojące na Jej prawym udzie. Dziecię Jezus trzyma prawą dłoń w charakterystycznym geście błogosławieństwa. W lewej dłoni mały Jezus trzyma skierowanego ku sercu Matki gołębia, czyli symbol Ducha Świętego. Świdnicka Madonna ubrana jest w bardzo bogate szaty, a w lewej dłoni trzyma berło królewskie. Sama Maryja, jak i Syn Boży mają na sobie królewskie korony. Są zatem świdnicki proboszcz, parafia i ich zabytkowy kościół strażnikiem prawdziwego duchowego skarbu – figury Matki Bożej Królowej, Oblubienicy Ducha Świętego, będącej łącznikiem pomiędzy dawnym i współczesnym kultem. Maryja jest tu czczona jako główna pośredniczka między wiernymi a Duchem Świętym.

Sam zabytek, jak i jego duchowe znaczenie skłaniają do odwiedzenia tej szczególnej świątyni i zatrzymania się tu na dłuższą modlitwę. Poprzedni proboszcz świdnickiej parafii śp. ks. Andrzej Pomietło wspominał, że kiedyś były lokalne pielgrzymki do Matki Bożej. Może i dziś wrócą pątnicy na ten szlak, by modlić się przed obliczem Świdnickiej Oblubienicy Ducha Świętego.

Prace remontowe

Już z daleka widać, że miejscowy kościół przechodzi większy remont. Przekonują nas o tym tablice informacyjne o donatorze prowadzonych prac. – Prace remontowe w świdnickim kościele trwają już dwa lata. W zeszłym roku była zrobiona wieża. Najpierw przygotowano plan remontu całego kościoła z zewnątrz. Okazało się wówczas, że to właśnie wieża wymagała pilnie remontu. Zrobiliśmy wszystko od dołu aż po samo poszycie – wyjaśnił ks. Tomalka.

Rzeczywiście, wieża prezentuje się po remoncie bardzo majestatycznie. W swej dolnej części typowo gotycka, a góra to już neogotycka nadbudówka. Także pieczołowicie odnowiona.

– Z prac ostatnio przeprowadzonych była robiona więźba dachowa, wykonano także zmianę poszycia dachowego, zabezpieczenia, a także zrobiono gzymsy. To wszystko było od dawna nierobione. Stąd trzeba było przeprowadzić gruntowne remonty. Jest to dopiero pierwszy etap tych prac. Najpierw była wieża, teraz dachy z uwzględnieniem zabezpieczenia. W przyszłości prace będą się posuwały dalej. Wszystko jest robione bardzo solidnie i warto to podkreślić, że jest to przykład dla proboszczów, jak należy traktować obiekty zabytkowe – wyjaśnił ks. kan. Andrzej Ignatowicz, diecezjalny konserwator zabytków.

W prace remontowe bardzo zaangażowali się parafianie. O ich wsparciu i ofiarności bardzo ciepło wypowiada się ich proboszcz ks. Robert Tomalka. Sami starają się na tyle, na ile mogą angażować nie tylko w remont świątyni wzniesionej ludzkimi rękami, ale także włączają się w życie wspólnoty parafialnej. Są także gotowi, by dalej ze swoim proboszczem dbać o swój kościół. – Na przyszły rok jest planowany następny etap remontu, czyli elewacja oraz zrobienie opaski wokół świątyni. To będzie koniec remontu z zewnątrz. W przyszłości chciałbym zrobić jeszcze ołtarz główny – zaznaczył ks. Tomalka.

Dziś o kościele w Świdnicy mówi się coraz więcej. Nie tylko ze względu na bardzo profesjonalny remont. Dzieje się tam wiele ciekawych inicjatyw. Wiele pomysłów ma Ksiądz Proboszcz. Warto wybrać się do Świdnicy także dlatego, by pomodlić się przed obliczem Najświętszej Maryi Panny Oblubienicy Ducha Świętego i prosić, by Ona orędowała za nami u Pańskiego Ducha Ożywiciela.