Hasła i programy Akcji Katolickiej inspirowały jej członków do praktycznej działalności apostolskiej w środowisku. Pielęgnowano dwa rodzaje tegoż apostolstwa: zbiorowe i indywidualne. Apostolstwo zbiorowe polegało na wspólnym podejmowaniu i wykonywaniu zadań apostolskich, zaś indywidualne podejmowali pojedynczy członkowie oddziałów. Członkowie Akcji brali czynny udział w obchodach świąt kościelnych i uroczystości, urządzanych w parafii. Przygotowywali ich oprawę zewnętrzną, np. szopkę na Boże Narodzenie, procesję rezurekcyjną na Wielkanoc i eucharystyczną na Boże Ciało. W święto Świętej Rodziny niektóre oddziały urządzały akademie i spotkania rodzin. Nadto brały czynny udział w obchodach rocznicy koronacji papież Piusa XI i przy tej okazji urządzały akademie, które były zawsze domeną Akcji Katolickiej. Dużą popularnością cieszyły się także pielgrzymki do miejsc świętych.
Członkowie stowarzyszeń Akcji organizowali też własne dni modlitw, które miały charakter dziękczynny, błagalny i wynagradzający. Łączono je z nabożeństwami do Matki Bożej, Serca Pana Jezusa i Godziną Świętą. Modlitwy urządzano przy różnych okazjach, a szczególnie przed trudną i ważną akcją religijną, dla uproszenia u Boga potrzebnych łask i błogosławieństwa. Dość często modlitwami obejmowano "obojętnych w wierze, sekciarzy i bezbożników". Księża zachęcali członków Akcji się do tego, aby "nie tylko słowami wynagradzali Bogu za grzechy świata, ale żeby również sami tak żyli, by ich życie było jednym aktem zadośćuczynienia".
Popularną formą modlitw zbiorowych, praktykowanych przez członków Akcji, była Intronizacja, czyli poświęcenie Najświętszemu Sercu Pana Jezusa na Króla rodziny. W tej modlitwie widziano "szczególnie skuteczną tamę na świętokradzkie wysiłki bezbożności, która posuwa się do zbezczeszczenia ogniska domowego i chce zamiast wiary wprowadzić w życie rodzin praktyki pogańskie". Na program Intronizacji składały się: nauki, prowadzone m.in. przez księży jezuitów, kończone błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem, spowiedź i Komunia św. Następnie miała miejsce przed kościołem wspólna modlitwa poświęcenia Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Po jej zakończeniu ustawiano obok kościoła krzyż z napisem: "Intronizacja Serca Pana Jezusa w parafii". Następnie odbywała się procesja do różnych instytucji kościelnych i państwowych, np. ochronki, szkoły, Czytelni Ludowej, które również poświęcano Najświętszemu Sercu Jezusa. Po zakończeniu procesji Intronizacja odbywała się w domach rodzinnych. Tekst modlitw znajdował się na obrazach Najświętszego Serca Pana Jezusa, rozprowadzanych w parafii.
Ważne miejsce w apostolstwie zbiorowym członków Akcji zajmowały także: wiece, akcje protestacyjne i petycje. Na przykład 1931 r. Archidiecezjalny Instytut Akcji katolickiej we Lwowie zorganizował w parafiach archidiecezji akcję protestacyjną "przeciw gwałcącemu zasady" katolickie projektowi kodeksu prawa małżeńskiego i karnego". Natomiast w 1936 r. odbywały się w parafiach wiece i akcje protestacyjne przeciw władzom szkolnym i oświatowym, noszącym się z zamiarem wprowadzenia szkół koedukacyjnych, w miejsce istniejących dotąd szkół powszechnych, osobnych dla chłopców i dziewcząt. Podobne akcje odbywały się w innych diecezjach w Polsce.
Akcja Katolicka, obok wspomnianych form apostolstwa zbiorowego, rozwijała także różne formy apostolstwa indywidualnego. Polegało ono na wykonywaniu przez "wybitniejsze jednostki, należące do oddziałów stowarzyszeń, bądź też przez cały oddziały, pewnych prac w parafii". I ten rodzaj apostolstwa określano mianem "właściwej Akcji Katolickiej". Bowiem "praktyczna służba w parafii, pod kierunkiem proboszcza - jak podkreślano - stanowi najlepszą szkołę apostolstwa" (Ks. Józef Bełch, Katolickie odrodzenie wsi, Poznań 1939, s. 67- 68).
Formy tej współpracy dyktowały warunki i potrzeby konkretnego środowiska. Inne były one w mieście, inne na wsi, a jeszcze inne np. w środowiskach robotniczych. Ogólne kierunki pracy apostolskiej oddziałów były następujące: poznanie zasad wiary i moralności chrześcijańskiej oraz propagowanie ich przez własny dobry przykład, pomoc proboszczowi w wyszukiwaniu ludzi obojętnych w wierze i upadłych moralnie i roztoczenie nad nimi opieki duszpasterskiej, opieka nad biednymi, pomoc księżom w urządzaniu manifestacji katolickich, a także w przygotowaniach do wizytacji biskupiej i misji parafialnych.
Członkowie oddziałów wygłaszali też często referaty na zebraniach organizacyjnych, np. podczas obchodów świąt kościelnych i organizacyjnych oraz zebrań rodzicielskich w parafii. Przedmiotem referatów były prawdy wiary i zasady moralności chrześcijańskiej, treści ideowe Akcji Katolickiej, aktualne tematy z dziedziny religijnej i społecznej oraz zagadnienia dotyczące małżeństwa, rodziny i szkoły. "Przez głoszenie referatów - pisał sekretarz oddziału Katolickiego Stowarzyszenia Mężów w Łaszczowie - członkowie nasi coraz bardziej wyrabiają się, co już daje się zauważyć, zwłaszcza przy pogawędkach z przeciwnikami ruchu katolickiego, przy których członkowie nasi wykazują już pewną bojowość. Wdzięczni jesteśmy więc swemu Prezesowi p. Szambelanowi Starowieyskiemu za tak usilne propagowanie głoszenia referatów przez członków. Wielkim plusem naszej pracy jest wygodna i obszerna sala parafialna. Salę powoli urządzamy jako miejsce nauki i godziwej rozrywki po tygodniowej pracy. Dzięki wydatnej pomocy Prezesa p. Szambelana Starowieyskiego, posiadamy już ławki, stoły, odbiornik radiowy, szafę biblioteczną, pisma itp."(B. Celiński, Z życia oddziału KSM w Łaszczowie, "Ogniwo", 1934 nr 9 s. 19)