Kiedy słyszymy dzwonek lub pukanie do drzwi reakcje są różne. Inaczej się wita listonosza z emeryturą, inaczej sąsiadkę, co przyszła na plotki, a jeszcze inaczej brata czy siostrę, których dawno nie widzieliśmy. Jakie reakcje wzbudził przychodzący w uroczystość Bożego Ciała sam Chrystus? Śpiewaliśmy z wielką siłą, że „zagrody nasze widzieć przychodzi”. I co zobaczył? Wymowne świadectwo wiary, a może obojętność niektórych?

Św. Jan Paweł II nauczał w encyklice „Ecclesia de Eucharistia”: „Pięknie jest zatrzymać się z Nim i jak umiłowany uczeń oprzeć głowę na Jego piersi, poczuć dotknięcie nieskończoną miłością Jego Serca. Jeżeli chrześcijaństwo ma się wyróżniać w naszych czasach, to przede wszystkim «sztuką modlitwy» przed Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie. Ileż to razy, moi drodzy Bracia i Siostry, przeżywałem to doświadczenie, i otrzymałem dzięki niemu siłę, pociechę i wsparcie!”.