Jesteśmy wobec Maryi Jej dziećmi. Pierwszą istotną cechą dziecka jest ten jego nieustanny kierunek patrzenia ku górze, ten zwrot spojrzenia ku wysokości, w stronę dorosłego, wyższego człowieka. Przecież każde dziecko tak właśnie podnosi wzrok i swoje ręce ku matce, podającej mu kromkę chleba. Aby na Maryję spojrzeć, tak jak zawsze patrzy dziecko, kierujemy naszą twarz ku górze, do naszej Matki, oczekując tego, że Ona nakarmi różnorakie nasze głody, te widoczne i niedostrzegalne, gdzieś ukryte w głębi serca. Mamy tę pewność, iż Ona poda nam chleb, który zaspokaja wszelkie głody, wskazuje na swojego Syna Jezusa Chrystusa. Coś z tej tajemnicy jest obecne w sposób osobliwy w tych maryjnych miejscach, gdzie wierni na kolanach i z prośbą w sercu przesuwają się przed wizerunkiem swej Królowej Matki.