I. OTWÓRZMY SIĘ NA BOŻE MIŁOSIERDZIE

1. W Środę Popielcową rozpoczęliśmy okres Przygotowania Paschalnego zwany w naszej tradycji Wielkim Postem. Czas ten ma dla nas szczególne znaczenie. Niesie on wezwanie skierowane do każdego z nas, byśmy dokładniej przypatrzyli się swojemu życiu i ocenili je w świetle prawdy, jaką objawia nam sam Bóg przez naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa. W tym wezwaniu zawarte jest wołanie, byśmy zerwali ze złem i całym sercem nawrócili się do Boga żywego, który jest naszym Ojcem.
Prawdę i wezwania, jakie kieruje do człowieka sam Bóg, głosi ludziom poprzez wieki Kościół święty. Dzisiejszemu światu, który stoi wobec wielu zagrożeń, przypomina je z mocą Następca św. Piotra, nasz Wielki Rodak, Jan Paweł II. Podczas ubiegłorocznej pielgrzymki do Polski głosił na krakowskich Błoniach milionom ludzi słuchającym go w naszym kraju i na świecie prawdę, że Bóg jest Ojcem bogatym w miłosierdzie.
Oto słowa Ojca Świętego: "«Bóg bogaty w miłosierdzie» - to hasło jest niejako streszczeniem całej prawdy o miłości Boga do człowieka, która przyniosła ludzkości odkupienie. «Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia (Ef 2, 4-5)». Pełnia tej miłości objawiła się w ofierze krzyża. Nikt bowiem «nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich (J. 15,13)». Taka jest miara miłosiernej miłości! Taka jest miara miłosierdzia Boga! Kiedy uświadamiamy sobie tę prawdę, zdajemy sobie sprawę, że Chrystusowe wezwanie do miłości, wyznacza nam wszystkim tę samą miarę. Doznajemy niejako przynaglenia, abyśmy korzystając z daru miłosiernej miłości Boga, sami z dnia na dzień oddawali życie, czyniąc miłosierdzie wobec braci. Uświadamiamy sobie, że Bóg, okazując nam miłosierdzie, oczekuje, że będziemy świadkami miłosierdzia w dzisiejszym świecie."

2. Chrystus Pan poprzez św. Siostrę Faustynę przypomina i głosi prawdę o Bożym Miłosierdziu ludziom naszych czasów. Dlaczego właśnie ludziom naszych czasów? Ojciec Święty tak odpowiada na to pytanie: "Może dlatego, że wiek XX, mimo niewątpliwych osiągnięć w wielu dziedzinach, naznaczony był w szczególny sposób «misterium nieprawości». Z tym dziedzictwem dobra, ale także zła weszliśmy w nowe tysiąclecie. Przed ludzkością jawią się nowe perspektywy rozwoju, a równocześnie nowe, niespotykane dotąd zagrożenia. Człowiek nierzadko żyje tak, jakby Boga nie było, a nawet stawia samego siebie na Jego miejscu. Uzurpuje sobie prawo Stwórcy do ingerowania w tajemnicę życia ludzkiego. (...) Na wiele sposobów usiłuje się zagłuszyć głos Boga w ludzkich sercach, a Jego samego uczynić «wielkim nieobecnym» w kulturze i społecznej świadomości narodów. «Tajemnica nieprawości» wciąż się wpisuje w rzeczywistość świata, w którym żyjemy. (...) Chrystus niejako wchodzi w nasze czasy, aby wyraźnie wskazać na to źródło ukojenia i nadziei, jakie jest w odwiecznym miłosierdziu Boga." Jakże ważne są dla nas te słowa Następcy św. Piotra.
Jan Paweł II skierował do świata z polskiej ziemi przejmujące wołanie: "Trzeba, aby orędzie Chrystusa o miłosiernej miłości zabrzmiało z nową mocą. Świat potrzebuje tej miłości. Nadszedł czas, żeby Chrystusowe przesłanie dotarło do wszystkich, zwłaszcza do tych, których człowieczeństwo i godność zdaje się zatracać w misterium iniquitatis (w misterium nieprawości). Nadszedł czas, aby orędzie o Bożym miłosierdziu wlało w ludzkie serca nadzieję i stało się zarzewiem nowej cywilizacji - cywilizacji miłości."

3. To wołanie Ojca Świętego powinniśmy podjąć także my, stanowiący żywy Kościół Chrystusowy w Diecezji Legnickiej. Dlatego proszę i zobowiązuję wszystkich duszpasterzy, katechetów i rodziców, wszystkich, którzy czują się członkami Kościoła, by szczególnie w okresie Wielkiego Postu podczas niedzielnej Eucharystii, a także podczas nabożeństw Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali, a zwłaszcza poprzez udział w tegorocznych rekolekcjach wielkopostnych, zagłębili się w prawdę o Bożym Miłosierdziu zawartą w nauczaniu Jana Pawła II. Trzeba też, byśmy pojednani z Chrystusem i Kościołem przez dobrą spowiedź, szeroko otworzyli swoje serca na tak potrzebne każdemu człowiekowi i całemu dzisiejszemu światu Boże Miłosierdzie.
Proszę was, Umiłowani Diecezjanie, byście na zakończenie rekolekcji w każdej parafii i w każdej chrześcijańskiej rodzinie z głęboką wiarą powtórzyli Akt Zawierzenia Świata Bożemu Miłosierdziu, jaki Ojciec Święty wypowiedział w Łagiewnikach 17 sierpnia 2002 r. Niech duszpasterze pomogą wam znaleźć właściwą formę dokonania tego ważnego aktu.
Gorąco także zachęcam, by w każdej parafii rozwijało się nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego i była odmawiana ubogacona odpustami Koronka do Bożego Miłosierdzie. Niech to nabożeństwo zgodnie z wezwaniem Ojca Świętego prowadzi nas do coraz większej ufności Bogu i do rozwoju "wyobraźni miłosierdzia", to znaczy do hojnego okazywania miłosierdzia chrześcijańskiego ludziom, którzy oczekują na naszą miłość wyrażającą się w pomocy duchowej i materialnej. A ludzi i rodzin potrzebujących pomocy jest wśród nas coraz więcej!
Idziemy przez życie razem z Chrystusem, dlatego często, zwłaszcza w chwilach trudnych, mówmy z ufnością do naszego Zbawiciela: "Jezu, ufam Tobie!". Zachęceni przez św. Siostrę Faustynę, prośmy Boga, Ojca bogatego w Miłosierdzie, słowami Koronki: "Dla Jego bolesnej Męki miej miłosierdzie dla nas i całego świata!".

II. DO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO PROWADZI NAS MODLITWA RÓŻAŃCOWA

1. Ojciec Święty Jan Paweł II głoszący dzisiejszemu światu prawdę o Bożym Miłosierdziu zwraca się również do wiernych Kościoła z gorącym wezwaniem, by odmawiali modlitwę różańcową. Na początku dwudziestego piątego roku swego pontyfikatu, to jest 16 października 2002 r., Ojciec Święty ogłosił list apostolski rozpoczynający się od słów Rosarium Virginis Mariae (Różaniec Najświętszej Maryi Panny). W liście tym napisał: "Nie pomijałem okazji, by zachęcać do częstego odmawiania różańca. Od mych lat młodzieńczych modlitwa ta miała ważne miejsce w moim życiu duchowym (...) Różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczenia. Zawierzyłem mu wiele trosk. Dzięki niemu zawsze doznawałem otuchy. Dwadzieścia cztery lata temu, 29 października 1978 r., zaledwie w dwa tygodnie po wyborze na Stolicę Piotrową, tak mówiłem, niejako otwierając swe serce: «Różaniec to modlitwa, którą bardzo ukochałem. Przedziwna modlitwa! Przedziwna w swej prostocie i głębi zarazem». Kiedy odmawiamy różaniec, to jakbyśmy obcowali z Panem Jezusem poprzez - można powiedzieć - Serce Jego Matki. Równocześnie zaś w te same dziesiątki różańca serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy, które składają się na życie człowieka, rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości. Sprawy osobiste, sprawy naszych bliźnich, zwłaszcza tych, którzy nam są najbliżsi, tych o których najbardziej się troszczymy. W ten sposób ta prosta modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim.
Tymi słowami, drodzy Bracia i Siostry - przypomina Ojciec Święty - wprowadziłem pierwszy rok mego pontyfikatu w codzienny rytm różańca. Dziś na początku dwudziestego piątego roku posługi, jako Następca Piotra, pragnę uczynić to samo".
Jan Paweł II przypomina, że na zakończenie Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 wezwał Lud Boży, by w trzecim tysiącleciu wszystko "na nowo rozpocząć od Chrystusa". Nawiązując do tego wezwania, Ojciec Święty w liście apostolskim o Różańcu zachęca nas "do kontemplowania Oblicza Chrystusa w towarzystwie i w szkole Jego Najświętszej Matki." I stwierdza: "Odmawiać różaniec bowiem to nic innego, jak kontemplować z Maryją Oblicze Chrystusa." Ojciec Święty ogłosił okres od października 2002 r. do października 2003 r. ROKIEM RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO.

2. Drodzy Diecezjanie! Wielu z nas często bierze do ręki różaniec, rozważa z Maryją tajemnicę Bożego Miłosierdzia i w swym niełatwym życiu, podobnie jak Ojciec Święty, czerpie z tej modlitwy nadzieję i moc ducha. Trzeba jednak, żebyśmy w Roku Różańca Świętego wzięli sobie do serca wezwanie Jana Pawła II i na nowo odkryli głębię i piękno różańca. Odmawiając różaniec, kontemplujmy razem w Maryją Oblicze Chrystusa, w którym Bóg objawia nam swoje nieskończone Miłosierdzie.
Proszę Was, by refleksja nad słowami Ojca Świętego o różańcu dokonywała się z okazji rekolekcji, katechezy w szkole, podczas spotkań w grupach, także w czasie specjalnych prelekcji i sympozjów organizowanych w poszczególnych dekanatach i parafiach, do czego bardzo zachęcam duszpasterzy i wiernych świeckich, zwłaszcza członków ruchów i wspólnot modlitewnych.

3. Zachęcam gorąco do odmawiania różańca świętego przez poszczególnych wiernych, a zwłaszcza przez katolickie rodziny. W wymienionym liście apostolskim Ojciec Święty pisze o zagrożeniach dzisiejszej rodziny, zwłaszcza o zagrożeniu jej jedności i stwierdza: "Powrót do różańca w rodzinach chrześcijańskich ma być, w ramach szerzej zakrojonego duszpasterstwa rodzin, skuteczną pomocą, by zapobiec zgubnym następstwom tego kryzysu znamiennego dla naszej epoki."
Zwracam się z wyrazami uznania do wszystkich wspólnot Żywego Różańca. Te wspólnoty odgrywały i odgrywają bardzo dużą rolę w życiu poszczególnych parafii. Winny być one pod szczególną opieką duszpasterzy i rozwijać się w każdej parafii wśród kobiet i mężczyzn, a także wśród młodzieży i dzieci. Wspólnoty Różańca są wyrazem żywotności parafii i gorliwości jej kapłanów i wiernych.
Okres Przygotowania Paschalnego i cały Rok Różańca niech będzie błogosławionym czasem ożywienia modlitwy różańcowej. Niech w każdej parafii Róże Żywego Różańca umocnią się i powstaną nowe. Temu ożywieniu modlitwy różańcowej niech służą także wszystkie tegoroczne spotkania modlitewne oraz pielgrzymki dzieci, młodzieży, rodzin i starszych. Modlitwa różańcowa niech napełnia nasze domy rodzinne, świątynie, a zwłaszcza sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w Krzeszowie, bazylikę strzegomską i inne miejsca kultu Maryjnego.

4. Umiłowani Diecezjanie! Czasy, w których żyjemy, wymagają od nas głębokiej wiary i nadziei, jaka płynie z zawierzenia Jezusowi Chrystusowi. Wymagają też odnowy moralnej każdego z nas, każdej rodziny i całego społeczeństwa. Trudności i niepokoje dzisiejszego życia przynaglają nas, byśmy zbliżyli się do Jezusa Chrystusa, w którym Bóg objawia światu swoje nieskończone Miłosierdzie. Odmawiając różaniec, wpatrujmy się z Maryją w Oblicze Miłosiernego Zbawiciela. Od Chrystusa, z którym jednoczymy się zwłaszcza podczas niedzielnej Mszy św. i codziennej modlitwy, spływają na nas dary Ducha Świętego, moc, nadzieja i pokój.

Polecam Was wszystkich, Umiłowani Diecezjanie, opiece Matki Bożej Łaskawej i na owocne przyjęcie łaski Chrystusa Miłosiernego z serca błogosławię. Wasz Pasterz

Legnica, Środa Popielcowa 2003