Początki dziejów ludzkości zostały skażone nieposłuszeństwem człowieka względem Boga, w czym wyraziła się pogarda wobec przykazania „dającego życie”. Św. Paweł naucza: „Przez jednego człowieka grzech wszedł do świata, a przez grzech śmierć (...)przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli”. Apostoł Narodów z jeszcze większą mocą uwypukla jednak drugą stronę, czyli dzieło zbawienia, którego dokonał Jezus Chrystus: „Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi”. Zestawienie: Adam – Jezus Chrystus najkrócej wyraża prawdę o „błogosławionej winie”, czyli o tym, że Bóg nie pozostawił ludzkości samej sobie, lecz wyrwał ją z szatańskich sideł zła. Wołając w psalmie responsoryjnym: „Zmiłuj się, Panie, bo jesteśmy grzeszni”, nie upadamy na duchu, lecz wyznajemy niezłomną ufność w Boże Miłosierdzie.

Rozpoczynając publiczną działalność, Jezus, który wziął na siebie nasze grzechy i obarczył się naszymi słabościami, dał radykalny odpór diabłu, który Go kusił. Diabeł to nie ponura legenda czy bezsilny straszak na tych, których trzeba powstrzymać przed popełnianiem zła, lecz podstępny przeciwnik Boga. Istnieje naprawdę, nie tylko w wyobraźni. Wszystkie trzy pokusy mają wspólny mianownik: chodzi o to, by to Jezus uwiarygodnił siebie i swoją misję, a przez cud usunął wszelkie wątpliwości i pokonał wszystkie opory. Takie same żądania są bez ustanku ponawiane pod adresem Boga, Chrystusa i Kościoła. Mnoży się postulat uwiarogodnienia się i trwa wołanie, aby stale na nowo Bóg usprawiedliwiał się przed człowiekiem.

Pierwsza pokusa domaga się nakarmienia wszystkich głodnych i likwidacji głodu na świecie. Jej przeciwwagę stanowi czwarta prośba Modlitwy Pańskiej: „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj”. W języku greckim słowo przełożone na polski jako „powszedni” znaczy: „istotny”. Ojcowie Kościoła odnosili je do Eucharystii, która, niosąc głodującym skuteczną pomoc, pozwala określić i zachować właściwą hierarchię wartości. Jako druga pojawia się pokusa cudowności. Próbie zostało poddane ufne zawierzenie Bogu, które ma się sprawdzić w sytuacji błahej, a w każdym razie niepotrzebnej. Diabeł usiłuje narzucić kierunek i kształt takiego zaufania Bogu, które chce uniknąć jakichkolwiek niedogodności. Co więcej, wystawianie Boga na próbę, aby Go sobie podporządkować, sprawia, że religijność i pobożność przeobrażają się w magię. Trzecia pokusa w pełni obnaża rzeczywiste intencje diabła: „Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon”. Są sytuacje, w których trzeba jednoznacznie opowiedzieć się po stronie Boga, gdyż przeciwna postawa oznacza oddanie się na służbę Złemu.

Pokusy, którym Jezus sprostał, nie należą wyłącznie do przeszłości, ale nieustannie powracają, ukazując się w nowych przebraniach i na nowe sposoby. Na progu Wielkiego Postu pokornie wyznajemy swoją grzeszność i prosimy Boga, by pomagał nam należeć tylko do Niego i bez reszty Mu zaufać.

Polecamy „Kalendarz liturgiczny” – liturgię na każdy dzień
Jesteśmy również na Facebooku i Twitterze