Weronika Różycka

Przerwanie ciąży - bez względu na czas i sposób jego wykonania - to zło nie do uśmierzenia. Nigdy jeszcze ze zła nie powstało żadne dobro. Przerwanie ciąży pozostawia straszne piętno na tych, którzy je polecają, na tych, którzy je popierają, na tych, którzy go dokonują, na tych, którzy mu się poddają, i - oczywiście - na swych biednych, bezbronnych ofiarach. Potem zamiast radosnego kwilenia pozostają rany, które krwawią i nigdy nie przestaną... Dowodem niech będą świadectwa kobiet, naszych diecezjanek, które nazywają siebie wyrodnymi matkami, najsmutniejszymi ze smutnych, tymi, które zmądrzały nieco za późno.

W jeziorze krwi

Halina była młodą mężatką. Ich pierwszy syn był bardzo oczekiwany. Po 2 latach urodziła się córeczka. Początkowo, kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży, wpadła w popłoch. "Powodziło nam się niezbyt dobrze. Żyliśmy raczej skromnie. Kiedy powiedziałam mężowi, ten uśmiechnął się i stwierdził «To ja staram się o utrzymanie rodziny. Nic się nie martw»". Po urodzeniu drugiego dziecka wpadła w depresję poporodową. Wszyscy wokoło - matka, teściowa i wiele innych osób - mieli im za złe, że w tak krótkim czasie mają już dwoje dzieci. Po roku od urodzenia dziecka znowu zaszła w ciążę. Obie babcie przekonywały, że absolutnie nie może mieć tego dziecka. Mąż powiedział "Rób, jak chcesz". "Ja, wychowana niezbyt religijnie, nie miałam należytej wiedzy, nie było też we mnie prawdziwej wiary" - wyznaje po latach. Młodość Haliny przypadła na czasy stalinowskie. W kościele na ten temat niewiele mówiono. Do życia małżeńskiego też nie była przygotowana odpowiednio. I w takich okolicznościach doszło do pierwszej zbrodni. "Drugą popełniłam pięć lat potem. Mój mąż był w tym czasie ciężko chory. W rodzinie wszyscy byli przeciwni kolejnym dzieciom. Nikt nie wystąpił w obronie. Lekarz starszy pan, bez problemów zgodził się na zabieg". Dzieci dorastały. "Kiedyś na kazaniu usłyszałam słowa, które mną wstrząsnęły. Ksiądz poruszył sprawę aborcji i polecił świeżo wydany album o życiu płodowym dziecka. Były lata 70. Kupiłam album i przejrzałam na oczy. Zrozumiałam, że jestem trumną moich dzieci, które zabiłam dla dobra tych starszych, tych, dla których dałabym się pokroić na kawałki, dałabym się żywcem spalić, przybić do krzyża. Dlaczego wtedy nikt się nie znalazł obok mnie, kto powiedziałby «nie»" - pyta zrozpaczona do dzisiaj 65-letnia Halina. Broszurkę o życiu płodowym dziecka trzyma razem z albumem zawierającym fotografie żyjących dzieci. "W wyobraźni widzę siebie, jak stoję w jeziorze pełnym krwi i w rękach trzymam poszarpane na kawałeczki dzieci, moje dzieci. Boże, już za późno, już się nie cofnie czasu". Pozostaje modlitwa w intencji tych, które jeszcze można ocalić...

Zabójczy skalpel

Agata była panną. Zakochała się, podobno ze wzajemnością, w żonatym mężczyźnie, ojcu dwojga dzieci. "Był lekarzem ginekologiem. Z nim zaszłam w ciążę. I ten człowiek własnoręcznie, za moją zgoda, zabił swoje dziecko. Aborcji dokonał w warunkach domowych. Po tym zabiegu zachorowałam na ostre i przewlekłe zapalenie. Długo się leczyłam" - opowiada swoją historię. Gdy podejmowała tę decyzję, czuła się zagubiona, była bez mieszkania. Uczyła się i dorabiała. Jak twierdzi "była głupia i zielona". W rodzinnym domu nie zaznała czułości i miłości. Tak strasznie bała się matki, że do swojego poczętego dziecka też nic nie czuła. "Nie miałam żadnego moralnego oparcia. Tamten mężczyzna mnie zostawił". Po kilku latach wyszła za mąż. Wspólnie z mężem pragnęli mieć dziecko, lecz nie mogli. Agata leczyła się długo, lecz niestety, skalpel okaleczył ją na całe życie. Jej mąż zmarł na nowotwór złośliwy po 16 latach małżeństwa. "Teraz jestem samotną, chorą, cierpiącą osobą". Uroczystości, takie jak chrzciny, I Komunia św., przeżywa bardzo głęboko. Jest w stanie psychicznej depresji. "Zaglądam do wózeczków z dziećmi, tulę do serca obce maluchy, płaczę i błagam Boga o przebaczenie i miłosierdzie" - wyznaje Agata.