Rodzina na Wyspach
(...) Pocieszeniem dla mnie jest to, że piszą do mnie Wnuki – powiedziałam im: informacje telefoniczne mnie nie interesują, chcę mieć na piśmie, co się u was dzieje, jakie wyniki macie w szkole (raz w tygodniu w soboty chodzą do polskiej szkoły). Przyjeżdżają na wakacje, ale tylko na tydzień. Wysyłam ich w Polskę, niech poznają nasz piękny kraj, wspaniałą historię i bohaterstwo naszego narodu.
Ja piszę listy, wysyłam pocztówki na święta, na imieniny. Synowa mówi: Mama pamięta o wszystkich... A ja mam wszystkie daty zanotowane w kalendarzu!
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Tak się rozpisałam, że wstydzę się tego, iż zawracam Pani głowę...
Reklama
Samotna Wyspa
Specjalnie cytuję tu tylko ten fragment dłuższego listu, który dotyczy jednego tematu – rodziny za granicą. Już niejednokrotnie ten temat przewijał się w Państwa listach. Pamiętam nawet jeden z pierwszych, wiele lat temu, gdy samotna kobieta – matka i babcia – została sama w kraju, a dzieci wyjechały za granicę. I wcale nie czuła się nieszczęśliwa, bo wyobrażała sobie, jak oni tam radośnie egzystują, a ona wspiera ich modlitwą w kraju. W dzisiejszym liście widzimy, jaka jeszcze może być rola babci (i dziadka też, oczywiście) z oddali. Stanowi trwały łącznik z rodzinnym krajem i tym wszystkim, co zwie się kulturą. Zamiast więc płakać po tych, którzy wyjechali, pomóżmy im zacieśniać więzy z ojczyzną. Na sposób, jaki jest dla nas dostępny i możliwy. Ale całym sercem!
