Żeby żyć, trzeba jeść. To oczywiste. Ale czy życie bierze się z tego, co się zje? Życie daje Bóg, nie rodzice. Rodzice to życie przekażą lub tego nie zrobią. Bóg jest życiem – mieć Dawcę życia w sobie, trwać w jedności z Bogiem to żyć pełnią życia niezależnie od tego, co i ile się zje. Dowodem jest Marta Robin, która przez 51 lat nie jadła i nie piła, a jedynym jej pokarmem była konsekrowana Hostia. O takim pokarmie danym od Boga mówi pierwsze czytanie. Prawdziwe są również słowa: „Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”.

Jeżeli ograniczymy nasze życie do lat przeżytych na ziemi, to wystarczy ten pokarm materialny. Ale my jesteśmy dziećmi wieczności. Nie umrzemy, ciało obumiera, aby Bóg je wskrzesił przy powtórnym, chwalebnym przyjściu Jezusa na końcu czasów – piękne i doskonałe, jakie miało być przy stworzeniu w raju.

Nasza wiara ma być przyjęciem Dobrej Nowiny od Jezusa posłanego od Ojca. Będzie to zmiana w naszym myśleniu. W Ewangelii Jezus mówi: „Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do syta”. Żyć aby jeść – to myślenie wielu ludzi tego świata. Pokarmem dla nich jest chleb powszedni. Pokarmem dającym życie wieczne jest Eucharystia.

Tak jak bez codziennego chleba nie da się przeżyć, tak chrześcijanin nie przeżyje bez Eucharystii. Nie umrze fizycznie, ale będzie to życie poganina, o którym mówi drugie czytanie. Jak można „porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz, odnawiać się duchem w naszym myśleniu i przyoblec się w człowieka nowego, stworzonego na obraz Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości”?

Taką przemianę powoduje Duch Święty przez praktykę wiary i życie sakramentalne. Dlatego bez częstego korzystania z sakramentów świętych, szczególnie z Eucharystii, nie da się takiej przemiany dokonać samemu, o własnych siłach. Problemem jest rzadkie przystępowanie do Komunii św. Mannę na pustyni zbierano codziennie. Ktoś, kto raz na jakiś czas przystępuje do Komunii św., wegetuje w życiu duchowym, a nie wzrasta.

Innym problemem jest pytanie: W czym ludzie szukają nasycenia, o co zabiegają najmocniej? Na czym im zależy najbardziej? Czy na zbawieniu, na życiu wiecznym? Nie słyszałem, aby rodzice mówili dzieciom: najważniejsze, żebyś poszedł do nieba. Nie składamy życzeń: Życzę ci nieba! Pragnieniem człowieka jest miłość. Ona tak naprawdę nasyca spragnionych. Pełnią miłości jest Bóg. Tylko w Nim możemy zaspokoić nasze głody i pragnienia. Jeżeli w naszym ciele będzie Ciało Jezusa, w naszej krwi – Jego Krew, w naszym życiu – Jego życie, w naszym cierpieniu – Jego krzyż, w naszej śmierci – Jego umieranie, a w Jego chwale – nasza chwała – wtedy spełnią się w nas słowa drugiej lektury.