Zdzisław na ten dzień szykował się od dawna. Uczył się roli, uczestniczył w próbach i tęsknił. Na występ zaprosił córkę, której dawno nie widział. W sercu odżyły dawne wspomnienia wspólnej kolędy i rodzinnego domu. Teraz chciał zagrać dla niej, coś przypomnieć i przywołać. Spektakl odbył się. Wśród widzów nie było córki.

Dom Pomocy Społecznej w Huwnikach był organizatorem kolejnego Przeglądu Zespołów Kolędniczych, który 18 stycznia odbył się w sali terapii zajęciowej. Wzięły w nim udział ekipy reprezentujące domy opieki społecznej z terenu byłego województwa przemyskiego. Przy okolicznościowej szopce, w świąteczno-choinkowej scenerii trwało przez cały dzień słowno-muzyczne widowisko zespołów kolędniczych z: Huwnik, Przeworska, Jarosławia, Przemyśla-Basztowej, Wysocka, Moszczan, Przemyśla-Lipowicy, Rudy Różanieckiej. Około stu osób uczestniczyło w bożonarodzeniowym misterium, w którym aktorzy widowiska starali się przedstawić tajemnicę betlejemskiej nocy, ubóstwo stajenki, radość skromnych pasterzy i hołd wspaniałych królów. W poszczególnych inscenizacjach widać było wielką dbałość o szczegóły, bo oprócz świętych postaci, pastuszków i zwierząt płonęło nawet ognisko.

Zespół "Garsteczka" z Domu

Pomocy Społecznej w Przeworsku do Przeglądu przygotowywał się ponad miesiąc.

- To wielkie wydarzenie w życiu tych ludzi - powiedziała Zofia Sokół, instruktor terapii zajęciowej. Mieszkanki naszego domu pochodzą głównie ze wsi. W swym życiu miały mało kontaktów z kulturą czy rozrywką, nigdy nie występowały na scenie. Dla nich to nowe doświadczenie, dlatego nie potrafią opanować tremy. Jednocześnie chętnie uczestniczyły w żmudnych próbach bo przez ten występ czują się dowartościowane. Odtrącone przez rodziny, niepotrzebne, chcą udowodnić, że mogą z siebie coś dać, że coś potrafią, a to co robią czemuś służy i ma sens. Tego typu zajęcia są dobrą formą terapii. Ich ciągła tęsknota za bliskimi, za domem rodzinnym powoduje, że trudno im zaakceptować dom pomocy, w którym przyjdzie im żyć aż do końca.

Włączenie się w jakieś aktywne formy działalności pozwala choć trochę stłumić świadomość, która ciągle boli.

Podobnego zdania była Magdalena Andrzejak-Klecha, terapeutka Domu Pomocy Społecznej z Lipowicy.

- Czas kolędy to czas wspomnień, a te najbardziej dokuczają. Gdzieś w pamięci jak cierń tkwi obraz z ich dzieciństwa i młodości, momenty z życia, kiedy własne dzieci potrafiły okazać uczucie, a nie obojętność. Udział w widowisku nasi pensjonariusze potraktowali jako wyróżnienie. Pamięciowe opanowanie tekstów było dla nich dużym wysiłkiem, ale każdy chciał mieć udział w spektaklu. Występ na scenie traktowali jako nagrodę za zaangażowanie i ciężką kilkutygodniową pracę, dlatego nie było się bez płaczu, bo nie wszyscy do Huwnik mogli przyjechać. To wspaniali ludzie, którzy mimo, że los zepchnął ich na margines mają prawo do normalnego życia, a że mają jedynie jego okruchy, tym bardziej należy o nich pamiętać.

- W większości mieszkańcy domów opieki to ludzie głęboko wierzący, dlatego wszelka symbolika związana ze świętami Bożego Narodzenia stanowi dla nich szczególne przeżycie - uważa Zygmunt Marciak, starszy instruktor ds. kulturalno-oświatowych z domu w Huwnikach. Ci ludzie w pewnym sensie są wygnańcami z własnych domów toteż udział w występie, który klimatem tak bardzo związany jest z rodziną i tradycją, z której wyrośli sprawia, że nie ma dla nich rzeczy ważniejszej. Stworzyłem z grupy zapaleńców kabaret, który staram się pokazać przy każdej okazji. Największe przekleństwo dla nich to brak koncertów, bo one są najlepszym sposobem prezentacji. Chcą się pokazać ludziom, chcą by ich pracę dostrzeżono. Z zewnątrz problemy, z którymi się stykają mogą wydawać się mało ważne, ale opinie, że skoro mają opiekę i dach nad głową to czego jeszcze chcą, wydają się powierzchowne i krzywdzące. Kto powie, że inaczej czują czy mniej kochają. Doznali wiele zła, ale uczę ich śmiać się z siebie, bo jeżeli to potrafią łatwiej im jest żyć.

Dom Opieki Społecznej w Huwnikach chce, by Przegląd Zespołów Kolędniczych stał się stałą tradycją tej placówki. Rozdane wśród uczestników dyplomy za udział w imprezie nie wyróżniły żadnego z zespołów. Każdy z nich bowiem był zwycięzcą.

Jeszcze długo po występie pani Janina nie mogła stłumić emocji. Mimo, że rozpoczęła się właśnie zabawa karnawałowa, siedziała w kącie rozdygotana i oszołomiona.

- Bardzo przeżyłam dzisiejszy dzień - powiedziała. Chciało mi się płakać, nie mogłam ani mówić, ani śpiewać kolęd. Pani terapeutka pewnie będzie się gniewać, ale ścisnęło mnie za gardło i koniec. Tak sobie wyobraziłam, że my w tych domach przypominamy trochę Świętą Rodzinę. Dla nas też kiedyś zabrakło miejsca, też szukaliśmy schronienia.