Modlitwie przewodniczył ks. Marek Droździk, proboszcz miejscowej parafii św. Małgorzaty. Przy eucharystycznym stole stanęli wraz z nim ks. Michał Nowak, kapelan Szpitala Wojewódzkiego, ks. Szczepan Kobielus, kapelan Szpitala Miejskiego, oraz pastor ewangelicki Artur Woltman ze Starego Bielska.

– Bardzo wam dziękuję, że tu jesteście. Bo to jest akt waszej odwagi. Nie zamykacie się w sobie, ale chcecie być razem, a my z wami – mówił do zgromadzonych ks. M. Droździk. Jednocześnie kapłan podkreślił, że ta ceremonia to wyraz szacunku dla ciała ludzkiego, które jako dar Boży zasługuje na godziwy pochówek.

W kazaniu ks. Szczepan Kobielus podkreślił, że odpowiedzią na ból i cierpienie rodzin, które straciły dzieci, jest zawierzenie w Boże ojcostwo. Wymiar tego ojcostwa wyraża się również w przeprowadzeniu przez to bolesne doświadczenie cierpiących żałobników. Słowa te kapłan podbudował ewangelicznym cytatem: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście”. Po liturgii kondukt żałobników przeszedł do kaplicy cmentarnej, gdzie odbyło się krótkie nabożeństwo połączone z odmówieniem dziesiątki Różańca. Z kaplicy uczestnicy ceremonii udali się na miejsce wiecznego spoczynku dzieci, które zmarły przed narodzeniem w Szpitalu Wojewódzkim i w Szpitalu Miejskim w Bielsku-Białej.

Osiem poświęconych urn z prochami złożono w kolumbarium. W ostatnim pożegnaniu uczestniczyli rodzice i krewni dzieci, którzy na cmentarz przyszli z wiązankami kwiatów, pluszakami i figurkami małych aniołków.

Po raz pierwszy idea, która w Polsce przybrała formułę Dnia Dziecka Utraconego, pojawiła się w 1988 r. w Stanach Zjednoczonych. Tam ochrzczono ją mianem Dnia Pamięci Dzieci Nienarodzonych i Zmarłych. Jego symbolem stały się różowo-błękitne wstążeczki.

Szacuje się, że w Polsce średnio 40 tys. kobiet doświadcza poronienia samoistnego, a 2 tys. – martwych narodzin.