Karol de Foucauld przychodzi na świat w Strasburgu w 1858 r. Sześć lat później, w krótkim czasie, traci rodziców i trafia pod opiekę „dziadków”. Po maturze przeprowadza się do Paryża, gdzie zostaje przyjęty do szkoły jezuitów, potem do Akademii Wojsk Lądowych. Jednak młodzieniec o szlacheckim pochodzeniu prowadzi życie dość swawolne, co nie podoba się przełożonym. Jest wyrzucany z kolejnych szkół, w końcu zostaje wydalony także z armii. Mocno zniechęcony dotychczasową egzystencją przypomina sobie ubogie ludy zamieszkujące północną Afrykę, które poznał w czasie ryzykownej podróży badawczej po Maroko, a także stacjonując z wojskiem w Algierii. Zachwycony prostotą życia, jak również ich gorliwą wiarą, zaczyna przywoływać Pana: „Boże mój, jeśli istniejesz spraw, abym Cię poznał!”. A Bóg nie każe mu długo czekać i w sakramencie pokuty daje poznać swoje miłosierdzie.

Zmiana reguł (y)

„Skoro tylko uwierzyłem, że jest Bóg, zrozumiałem, że nie mogę już żyć inaczej, jak jedynie dla Niego; moje powołanie zakonne zrodziło się w tej samej godzinie, co moja wiara” – pisze dwudziestoośmioletni neofita i swoje nieuporządkowane dotąd życie splata z zakonem o bardzo surowej regule – z trapistami. W nowicjacie prosi o możliwość zamieszkania w ubogim syryjskim klasztorze Matki Bożej Śnieżnej. Rozpoczyna studia teologiczne. Jednak asceza trapistów wciąż mu nie wystarcza. Karol pragnie życia w posłuszeństwie, czystości i ubóstwie, takiego, jakie przez 30 lat wiódł Pan Jezus w Nazarecie. Za zgodą przełożonych zakonu opuszcza Syrię, by zamieszkać przy nazaretańskim klasztorze klarysek i nająć się u nich na służbę. Jedyne co posiada, to narzędzia do pracy.

Kilka lat później, w duchu posłuszeństwa, Karol przyjmuje święcenia kapłańskie i dokładnie w 15. rocznicę swego nawrócenia, w Beni-Abbes w Algierii odprawia Prymicje. Decyduje się zostać w tym miejscu i dzielić swój los z Tuaregami (wyznawcami islamu). Uczy się ich języka i przekłada Ewangelię, ale nie ewangelizuje. Słowo Boże głosi swą pełną miłości postawą, a siłę czerpie z codziennej adoracji Najświętszego Sakramentu, bo wierzy, że miłości do Boga rodzi się miłość do ludzi.

Ale wojenna zawierucha trafia i na Saharę. 1 grudnia 1916 r. Karol umiera zastrzelony przez Senussów.

Kwiat pustyni

Błogosławiony Karol nie przysłużył się Kościołowi żadnym wiekopomnym dziełem. Przez wielu jest uważany za nieudacznika, bo miał mnóstwo pomysłów, ale właściwie niczego nie udało mu się doprowadzić do końca. Napisał regułę życia Małych Braci Jezusa, którą charakteryzuje kontemplacja w świecie i świadectwo życia konsekrowanego, przez braterstwo oraz pracę fizyczną. Lecz tak radykalnego sposobu dążenia do Boga, za jego życia, nie podjął nikt. A Karol marzył o braciach...

Potrzeba było czasu. Jego życie wydaje pierwsze owoce w postaci zgromadzenia Małych Braci (z br. René Voillaume na czele) dopiero 17 lat po śmierci. Później znajdują się i kobiety, które pragną żyć duchowością Karolową. Ich założycielką jest chorowita i krucha Mała Siostra Jezusa Magdalena Hutin.

Oba zgromadzenia są obecne w Polsce. A jak duchowość Karola de Foucauld zadomowiła się w archidiecezji wrocławskiej?

Nazaret we Wrocławiu

Niespełna sto lat po nawróceniu Karola młode małżeństwo z Wrocławia (wychowankowie ks. Zienkiewicza), szuka dla siebie miejsca w Kościele. Przyjaźnią się z siostrami z Częstochowy, których gościnność, prostota i radość życia zachwycają! Skąd w nich tyle miłości? O ich codziennej adoracji w maleńkiej kaplicy małżonkowie dowiadują się dużo później.

Doświadczenie przebywania w fizycznej bliskości z Bogiem jest im tak drogie, że zaczynają marzyć o domu dla wspólnoty rodzin, w którym byłaby kaplica z Najświętszym Sakramentem. O swoim pragnieniu opowiadają Małej Siostrze Jezusa Magdalenie Hutin, gdy ta odwiedza swe siostry zza „żelaznej kurtyny”. – Trzeba kupić duży dom! – słyszą radę założycielki zgromadzenia. Łatwo powiedzieć...

W międzyczasie nawiązuje się korespondencja małżeństwa z belgijskim Braterstwem Karolowym, czyli ze wspólnotą rodzin, które chcą żyć jak Święta Rodzina w Nazarecie – cicho, pokornie wykonywać codzienne prace, w stałej relacji z Bogiem i w przyjaźni z innymi ludźmi. Młodzi zostają przyjęci do Braterstwa i starają się krzewić je wśród swoich znajomych. Codziennie odmawiają Modlitwę Oddania Karola de Foucauld i Hymn do Ducha Świętego. Niekiedy udaje im się uczestniczyć w dorocznych, międzynarodowych spotkaniach Braterstwa.

Wspólnota ma status prywatnego stowarzyszenia wiernych w Kościele wrocławskim. Spotyka się do dziś. Formacja „Karolowców” polega na wspólnej modlitwie i rozważaniu pism Karola de Foucauld. Głównym zadaniem członków wspólnoty jest świadczenie czynem i gestem o miłości Boga do każdego człowieka. Niedaleko – w rodzinie, w miejscu pracy, w lokalnym sklepiku, wszędzie tam, gdzie przebywają.

Duży Dom także został we Wrocławiu zbudowany – dosłownie – przy ul. Jutrosińskiej – i w wymiarze duchowym. Mieszkają w nim Pan Jezus i rodziny starające się żyć tym samym, Karolowym charyzmatem. Uprzywilejowaną formą modlitwy wspólnoty Duży Dom jest adoracja Najświętszego Sakramentu, podarowanego jej 27 lat temu. Od tamtej pory niezachwianie w każdy czwartkowy wieczór członkowie klękają przed tabernakulum i kolejno trwają na całonocnej modlitwie. W praktyce adoracja dla chętnych (także spoza wspólnoty) trwa tu każdego dnia. Istotny jest również fakt, że mieszkańcy Domu pozostają w głębokiej łączności z parafią św. Antoniego na Karłowicach, a dbałość o kaplicę i rozwój duchowy nie powinien stać na przeszkodzie ich życiu rodzinnemu. Podobnie jest z wyborem pracy, która jest jedynie źródłem utrzymania i nie powinna burzyć wewnętrznego pokoju i równowagi rodziny.

Średnio co półtora roku zgromadzenia Małych Sióstr i Małych Braci Jezusa oraz członkowie Braterstwa, Karolowego Instytutu Świeckich, spotykają się w progach Dużego Domu, aby dzielić się radością powołania i wzajemnie ubogacać. Wszystkie te wspólnoty starają się trwać w modlitewnej łączności na co dzień; wszystkie starają się żyć ukrytym życiem kontemplacyjnym w świecie. Czy pozostawanie w wiernej relacji z Jezusem w codziennym, zwyczajnym życiu, to wystarczająca ścieżka do zbawienia? Rodziny Karolowe są o to spokojnie – patrzą na Karol de Foucauld, tą drogą doszedł do świętości, jest błogosławionym Kościoła.

* * *

Ojcze,
Powierzam się Tobie,
Uczyń ze mną co zechcesz.
Cokolwiek uczynisz ze mną dziękuję Ci.
Jestem gotów na wszystko,
Przyjmuję wszystko,
Aby Twoja wola spełniała się we mnie i we wszystkich
Twoich stworzeniach.
Nie pragnę nic więcej mój Boże.
W Twoje ręce powierzam ducha mego,
Z całą miłością mojego serca.
Kocham Cię i miłość przynagla mnie, by oddać się całkowicie w Twoje ręce,
Z nieskończoną ufnością,
Bo Ty jesteś moim Ojcem.
br. Karol de Foucauld