25 sierpnia 1905 r. przyszła na świat w Głogowcu koło Łodzi w ubogiej, chłopskiej rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich jako trzecie spośród dziesięciorga dzieci. W dwa dni później została ochrzczona w parafii św. Kazimierza w Świnicach Warckich (diecezja włocławska). Na chrzcie św. otrzymała imię Helena. Kiedy miała siedem lat, po raz pierwszy usłyszała głos powołania Bożego wzywający ją do doskonalszego życia. W 1914 r. przyjęła I Komunię św., a dopiero trzy lata później, we wrześniu 1917 r. rozpoczęła naukę w szkole podstawowej w Świnicach. Mimo dobrych wyników, uczyła się tylko trzy lata, potem musiała zrezygnować, aby pomagać w domu matce. Kiedy miała 14 lat, podjęła samodzielną pracę najpierw na służbie u rodziny Bryszewskich w Aleksandrowie Łódzkim, a następnie u tercjarek franciszkańskich, a potem w sklepie Marcjanny Sadowskiej w Łodzi. W lipcu 1924 r. przyjechała do Warszawy i zgłosiła się do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia przy ulicy Żytniej. Musiała jednak jeszcze rok przepracować w Warszawie, aby odłożyć pieniądze na skromną wyprawę.
1 sierpnia 1925 r. Helenka przynaglona wizją cierpiącego Pana Jezusa wstąpiła do wspomnianego Zgromadzenia. Postulat odbyła w Warszawie, a nowicjat w Krakowie, gdzie w czasie obłóczyn zakonnych otrzymała imię Maria Faustyna od Najświętszego Sakramentu. Od marca 1926 r. Bóg doświadczał ją wielkimi trudnościami wewnętrznymi. Wiele przecierpiała aż do końca nowicjatu. W Wielki Piątek 1927 r. zbolałą duszę nowicjuszki ogarnął żar Bożej Miłości. Zapomniała o własnych cierpieniach, poznając jak bardzo cierpiał dla niej Jezus. 30 kwietnia 1928 r. s. Faustyna złożyła pierwsze śluby zakonne. Po ślubach z wielką radością i pokorą pracowała w różnych domach zakonnych, pełniąc rozmaite obowiązki. Zawsze pracowała w pełnym zjednoczeniu z Bogiem. 22 lutego 1931 r. po raz pierwszy ujrzała Pana Jezusa Miłosiernego. Otrzymała wtedy polecenie namalowania obrazu według wzoru jaki oglądała. Mimo wątłego zdrowia pozwolono jej złożyć profesję wieczystą 30 kwietnia 1933 r. w klasztorze w Łagiewnikach w Krakowie. Następnie została skierowana do pracy w Wilnie. Tam spotkała ks. prof. Michała Sopoćkę, który od 25 maja 1933 r. został jej kierownikiem duchowym. W 1934 r. artysta malarz Eugeniusz Kazimirowski namalował pierwszy obraz Pana Jezusa Miłosiernego. Dzięki usilnym staraniom ks. Sopoćki obraz został wystawiony po raz pierwszy w dniach 26-28 kwietnia 1935 r. Został umieszczony wysoko w oknie Ostrej Bramy i widać go było z daleka. 12 sierpnia 1934 r. s. Faustyna nagle zasłabła i ks. Michał Sopoćko udzielił jej sakramentu chorych. 26 października 1934 r. s. Faustyna miała kolejne widzenie Pana Jezusa w takiej postaci w jakiej Go widziała w Płocku. W październiku następnego roku odbyła ośmiodniowe rekolekcje w Krakowie. W Wilnie 1935 r. Pan Jezus objawił s. Faustynie Koronkę do Miłosierdzia Bożego. 21 marca 1936 r. opuściła Wilno i przez krótki czas przebywała w Warszawie i w Derdach. Od 11 maja 1936 r. na stałe wyjechała do krakowskiego domu Zgromadzenia. Na przełomie 1936 i 1937 r. przebywała w szpitalu na Prądniku, noszącym obecnie imię Jana Pawła II. W 1937 r. Pan Jezus objawił s. Faustynie godzinę Miłosierdzia. Objawienie miało miejsce w klasztorze w Łagiewnikach. W sierpniu 1938 r. napisała ostatni list do przełożonej generalnej, który kończył się słowami: "Do zobaczenia w niebie". Po długiej chorobie s. Faustyna odeszła do Pana 5 października 1938 r. o godz. 22.45. Jej ciało zostało pochowane 7 października na cmentarzu zakonnym w Krakowie Łagiewnikach. W 1966 r. w trakcie trwania procesu beatyfikacyjnego s. Faustyny, przeniesiono jej doczesne szczątki do kaplicy Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach. W pierwszą niedzielę po uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego 18 kwietnia 1993 r. podczas Mszy św. na placu św. Piotra w Rzymie, Jan Paweł II dokonał beatyfikacji s. Marii Faustyny Kowalskiej.
"Kanonizacja s. Faustyny ma szczególną wymowę. Poprzez tę kanonizację pragnę dziś przekazać orędzie Miłosierdzia nowemu tysiącleciu. Przekazuję je wszystkim ludziom, aby uczyli się coraz pełniej poznawać prawdziwe oblicze Boga i prawdziwe oblicze człowieka" - powiedział podczas uroczystej kanonizacji s. Faustyny Kowalskiej Ojciec Święty Jan Paweł II. Kanonizacji s. Faustyny Ojciec Święty dokonał w Święto Miłosierdzia Bożego 30 kwietnia 2000 r. Na Placu św. Piotra zawisł ogromny obraz s. Faustyny. Uroczystości miały miejsce w dwóch miejscach jednocześnie: na rzymskim Placu św. Piotra oraz w sanktuarium w Łagiewnikach. Zgromadzonym wiernym z Rzymu i z Krakowa zapewniono łączność za pomocą tzw. telemostu. Dzięki ogromnym telebimom krakowscy pielgrzymi mogli być świadkami rzymskiego aktu kanonizacji, zaś zgromadzeni na Placu św. Piotra obserwowali uroczystość w Łagiewnikach.
Kanonizacja s. Faustyny zgromadziła dwustutysięczną rzeszę wiernych w Rzymie i stutysięczną w Łagiewnikach. Mimo zmęczenia pielgrzymi promieniowali radością z wyniesienia na ołtarze polskiej siostry, za przyczyną której Bóg obdarza świat głębszym rozumieniem swojego Miłosierdzia.
Na uroczystościach kanonizacji s. Faustyny byli obecni przedstawiciele diecezji drohiczyńskiej, wśród nich alumni i przełożeni Wyższego Seminarium Duchownego.