Najnowszy numer Niedzieli poświęciliśmy wyjątkowemu Polakowi – człowiekowi, który choć umarł 15 lat temu, to jednak wciąż żyje w nas. Nad jego postacią zawsze warto się pochylić, a ostatni czas daje nam ku temu szczególne powody. 100. rocznica urodzin św. Jana Pawła II jest dobrą okazją do przypomnienia tej niezwykłej postaci i tego, co po nim zostało w każdym z nas.
Odnoszę wrażenie, że gdy myślimy o Janie Pawle II, to dominującym uczuciem jest nostalgia, tęsknota.
Celebrujemy w pamięci, także tej społecznej, „spektakularne” momenty pontyfikatu – radość z wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża, entuzjazm podczas jego pielgrzymek – zwłaszcza tej pierwszej – do ojczyzny, dramatyczny 13 maja 1981 r., gdy cały świat, w tym Polska, modlił się o życie Jana Pawła II. Potem zazwyczaj płynnie przechodzimy do czasów ostatnich – do śmierci Ojca Świętego i wielkich „rekolekcji narodowych”, które wtedy przeżywaliśmy. Ciągle nas wzruszają „kremówki z Wadowic”, rozmowy pod balkonem na Franciszkańskiej 3, wspólne śpiewanie na Jasnej Górze... Nasze urywki pamięci wiążą ze sobą w jedną mocną całość emocje, które nam wtedy towarzyszyły. W 100. rocznicę urodzin Karola Wojtyły trzeba jednak otwarcie powiedzieć, że nie możemy na tym emocjonalnym przeżywaniu pontyfikatu Jana Pawła II się zatrzymać, bo za chwilę, za kilka lat okaże się, że niewiele pamiętamy z nauczania największego z rodu Polaków. Już dziś przeciętny rodak ze zdziwieniem przyjmuje informację, że Ojciec Święty w ciągu całego pontyfikatu napisał 14 encyklik, 14 adhortacji apostolskich i 42 listy apostolskie; że poruszał ważne, wciąż aktualne dla świata i Kościoła tematy.
Reklama
Kardynał Konrad Krajewski, który przez wiele lat z bliska obserwował św. Jana Pawła II jako jego ceremoniarz, mówi, że nie wystarczy przyklęknąć... Nie wystarczy jedynie trwać w zachwycie, że oto z Polski wyszedł jeden z największych papieży w dziejach, jak nazywa Karola Wojtyłę znakomity amerykański pisarz George Weigel (str. 11). W 100. rocznicę urodzin papieża z Polski powinniśmy zrobić sobie taki indywidualny i społeczny rachunek sumienia: czy ostatnio czytałem (-am), słuchałem (-am) cokolwiek z wielkiego dorobku Jana Pawła II? Czy zdarza mi się w trudnych życiowych momentach szukać dróg wyjścia z impasu w nauczaniu naszego Ojca Świętego? Przecież mówimy, piszemy, ufamy, że papież wciąż żyje w nas tym, co mówił, tym, co po sobie pozostawił... Co więcej – jest naszym orędownikiem w niebie i wstawia się za nami nieustannie u Boga. Jestem o tym przekonany.
Kardynał Stanisław Dziwisz, zapytany o marginalizowanie osoby i dorobku Jana Pawła II, twierdzi, że takie zachowania wynikają najczęściej z nieznajomości nauczania papieża Polaka (str. 12). Przekonuje, że także obecnie – w trudnym czasie pandemii – możemy znaleźć w przekazie pozostawionym nam przez Ojca Świętego wiele podpowiedzi i wskazówek. Zamiast więc skupiać się na nostalgicznych wspomnieniach chwil, które nigdy nie wrócą, powinniśmy odkrywać Karola Wojtyłę na nowo, by przyszłe pokolenia też mogły poznać życie i działalność duszpasterską papieża – by jego postać wciąż była częścią naszej narodowej tożsamości.
Sięgnijmy dziś do słów i myśli naszego Ojca Świętego. Może mamy na półce jakąś książkę jego autorstwa? Przeczytajmy, przemyślmy to, co napisał. A dopiero potem wspomnijmy nasze spotkania i ich okoliczności. To jest właśnie pamięć o Janie Pawle II.
