Polski kardynał wskazał, że należyta formacja studentów uniwersytetów jest jednym z pięciu priorytetowych obszarów działalności duszpasterstwa akademickiego. Sama wiedza i umiejętności nie są bowiem „wystarczającym gwarantem prawdziwego postępu ludzkości, ponieważ niegodziwe wykorzystane prowadzą do potwornej regresji, idą w kierunku jak najbardziej prymitywnego barbarzyństwa”. Wymagają one proporcjonalnego rozwoju życia moralnego. - Należy tak formować młodego człowieka, by pragnął i potrafił zdobytą wiedzę i umiejętności wykorzystywać do budowania dobra, a nie do szerzenia zła” - stwierdził prefekt watykańskiej Kongregacji.

Drugim obszarem pracy dla duszpasterstwa akademickiego jest panoszący się relatywizm moralny. Jest on „bardzo niebezpieczny, ponieważ uniemożliwia prawdziwe formowanie człowieka. Jeżeli bowiem nie ma obiektywnych norm moralnych, to nie ma również wiarogodnego, jasnego punktu odniesienia, według którego należałoby formować człowieka, co prowadzi do zamieszania i dezorientacji. Tymczasem duszpasterstwo akademickie, wychodząc z założeń prawa naturalnego, tzn. z zasad moralnych wpisanych w rozumną naturę człowieka, oraz z Objawienia, proponuje ludziom tworzącym wyższe uczelnie jasne zasady moralne, które zdolne są formować człowieka w wymiarze integralnym, tzn. zarówno ludzkim, jak i duchowym, oraz, co za tym idzie, także w wymiarze zawodowym”.

Uznanie obiektywnych wartości moralnych pozwoli przezwyciężyć relatywizm etyczny i umożliwi - po trzecie - „urzeczywistnianie miłości”, co jest „najwyższym przejawem” pracy duszpasterstwa akademickiego. - Duszpasterstwo akademickie, zmierzające do ubogacania w dobro, wpisuje się właśnie w to urzeczywistnianie najpotężniejszej siły dobra, jaką jest miłość. Co więcej, im bardziej jest ono wyrazem tej miłości, tym bardziej będzie twórcze i skuteczne w perspektywie prawdziwego postępu ludzkości - zaznaczył kard. Grocholewski.

Czwartym polem działania jest promocja kultury. Dlatego purpurat zachęcił odpowiedzialnych za duszpasterstwo akademickie do tworzenia syntezy wiary i kultury, tak drogiego św. Janowi Pawłowi II. Kultura jest bowiem „środkiem, a nie celem; środkiem do osiągnięcia pełnego człowieczeństwa, dobra każdego człowieka i wszystkich ludzi”.

Piąty obszar zaangażowania duszpasterstwa akademickiego to wskazywanie drogi do pełni człowieczeństwa. - Dopiero ukazując Chrystusa, prowadząc ludzi do Chrystusa, odsłaniamy przed nimi najbardziej adekwatną drogę do osiągnięcia pełnego człowieczeństwa, do oczyszczania i ubogacania każdej kultury - zauważył prefekt Kongregacji. To dlatego duszpasterstwo akademickie staje się „pełnym zaangażowaniem w dzieło ewangelizacji”.