Bracia Mniejsi Kapucyni należą do wielkiej rodziny franciszkańskiej, którą zapoczątkował św. Franciszek z Asyżu. Popularna nazwa Zakonu wzięła się od włoskiego określenia spiczastego kaptura (cappucio), który wyróżniał kapucynów od pozostałych franciszkanów. Jednak nie tylko kaptur mówi o kapucynach, ale także ich styl życia. Wyrośli jako reformatorska gałąź braci mniejszych w wyniku dążenia do ściślejszego przestrzegania Reguły Założyciela. Początek nowej wspólnocie dał Mateusz z Bascio z prowincji marchijskiej. On to w 1225 podjął życie pustelnicze, zakładając habit odmiennego kroju ze spiczastym kapturem. W 1526 r. przyłączyli się do niego dwaj obserwanci, Ludwik i Rafał z Fossombrone. Bracia kontynuowali życie w duchu surowej ascezy oraz duszpasterstwa wśród ubogich. W 1528 r. wspólnota uzyskała zatwierdzenia papieża Klemensa VII bullą Religionis zelus. Papież odłączył nową wspólnotę od obserwantów i pozwolił na prowadzenie pokutnego życia według franciszkańskiej Reguły oraz na przyjmowanie nowych członków. W 1619 r. papież Paweł V bullą Alias felicis recordationis przyznał braciom pełną niezależność i autonomię i uznał głównego przełożonego za ministra generalnego i następcę św. Franciszka. Dzięki staraniom Jana III Sobieskiego papież Innocenty XII breve apostolskim Ex iniuncto nobis z 10 IX 1680 r. pozwolił na założenie fundacji w Warszawie i Krakowie. W 1683 r. wzniesiono kościół z klasztorem w Warszawie ( jako wotum króla za zwycięstwo nad Turkami pod Wiedniem, kapelanem był Marek z Aviano) w 1695 w Krakowie, 1708 we Lwowie, 1721 w Lublinie, 1736 w Lubartowie.
W Seminarium w Lublinie studiują bracia z Europy Środkowo-Wschodniej. Jest ich 60. Są bracia z Polski, Białorusi, Łotwy. Ci młodzi zakonnicy niejako na łonie parafii dokonują swojej formacji zakonnej i kapłańskiej. Bracia klerycy swoją formację intelektualną realizują uczęszczając na wykłady do Seminarium Metropolitalnego, włączając się w środowisko, w którym studiują klerycy z archidiecezji lubelskiej, diecezji zamojsko-lubaczowskiej, łuckiej, archidiecezji lwowskiej oraz alumni Kościoła bizantyjsko-ukraińskiego z Polski i Ukrainy. Kapucyni opierając się na Regule św. Franciszka, szczególny nacisk kładą na życie kontemplacji, ubóstwa, braterstwa i apostolstwa. W ponad trzystuletniej działalności na polskich ziemiach dali się poznać jako kaznodzieje, spowiednicy, działacze charytatywni i społeczni. Warszawska Prowincja Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów zrodziła wielu błogosławionych: bł. Honorat Koźmiński oraz męczennicy II wojny światowej, bł. Henryk, Symforian, Anicet, Florian i Fidelis. Kapucyni pośród wielu form apostolatu prowadzą domy rekolekcyjne oraz Ośrodek Apostolstwa Trzeźwości w Zakroczymiu. Są obecni tam, gdzie potrzebuje ich Kościół. Nosząc brązowy habit przepasany białym paskiem głoszą światu ewangeliczne przesłanie dobra i pokoju.