Biskup przypomniał, że z „podjętego przez apostołów i ich następców dzieła zrodziła się wspólnota Chrystusa, którą nazywamy Kościołem”.

Zaznaczył, że Kościół istnieje w najdalszych zakątkach ziemi, w „peruwiańskich Andach, w afrykańskim buszu, na skutych lodem terenach zamieszkałych przez Eskimosów”. Jego powstanie było możliwe „dzięki odwadze wiary (…), która nigdy nie była zuchwalstwem, ale łaską, którą daje Jezus Chrystus”.

Biskup przypomniał także m.in. wskazania dla Kościoła zapisane przez Jana Pawła II w książce „Pamięć i tożsamość”, podkreślił, że „Kościół nie może zaprzestać głoszenia Ewangelii”. – „Z tak przeżywanej wiary narodziło się świadectwo życia i męczeństwo św. Wojciecha” – mówił bp Piotrowski.

Stwierdził także, że „wiara zbudowana i przeżywana na fundamencie, jakim jest Jezus Chrystus, gotowa jest na największą ofiarę” oraz że „nie ma autentycznego przekazu wiary bez świadectwa i radykalnego pójścia za Chrystusem”.

Biskup podkreślił, że choć od śmierci św. Wojciecha upłynęło tak wiele wieków, „może on nam powiedzieć wszystko o aktualności Ewangelii i potrzebie Jezusa w naszym życiu”.

Zaznaczył także, że „cena krwi męczenników (…) pozostaje najlepszym drogowskazem na życiowej drodze” oraz że inne dzisiaj są narzędzia walki z wiarą. – „Nie włócznie, nie lochy, tortury, a czynniki polityczne, agresja niektórych mediów, zła obyczajowość, intrygi – wykradają nam Jezusa z życia” – zakończył bp Piotrowski.

Św. Wojciech żył i działał w X wieku. Urodził się w rodzinie książąt Sławnikowiców, w czeskich Libicach, a wychowywał się w Magdeburgu, gdzie na cześć tamtejszego biskupa przyjął drugie imię – Adalbert, pod którym jest znany w literaturze średniowiecznej i na Zachodzie.

Od 983 r. był biskupem Pragi, współpracował wówczas z wieloma wybitnymi osobistościami w Europie, ale ok. 989 wobec trudności w zarządzaniu diecezją praską zrzekł się godności biskupa i wstąpił do klasztoru benedyktynów na Awentynie. Gdy ponownie powrócił do Pragi, zasłynął m.in. z opieki nad ubogimi, więźniami, w tym muzułmańskimi. Jednak gdy zaprotestował przeciw zamordowaniu kobiety szukającej azylu w kościele, wrogie mu stronnictwo zmusiło go do puszczenia kraju.

Cesarz Otton III w odpowiedzi na zapał misyjny przyszłego męczennika, zaproponował mu podróż na dwór Bolesława Chrobrego, gdzie zrodziła się myśl akcji misyjnej wśród pogańskich Prusów. Wiosną 997 r. bp Wojciech wyruszył ku ujściu Wisły, gdzie zabito go strzałami z łuku, odcięto głowę i wbito na pal. Naoczni świadkowie, towarzysze podróży, zdali relację z męczeńskiej śmierci Wojciecha. Chrobry wykupił ciało męczennika i uroczyście pochował w Gnieźnie, co dało początek gnieźnieńskiej metropolii w 1000 roku. Uprzednio, w 999r. Sylwester II dokonał kanonizacji Wojciecha.

Św. Wojciech jest patronem jedynej – najstarszej parafii w Kielcach. Pierwszą wiadomość o istnieniu w Kielcach kościoła św. Wojciecha przekazał Jan Długosz, Zdaniem prof. Feliksa Kiryka informacje podane przez kronikarza są w pełni wiarygodne.

Pierwotny kościół parafialny ufundował książę Władysław Herman na przełomie XI i XII w. Wskutek powstania w 1171 r. kieleckiej kolegiaty prawa parafialne kościoła św. Wojciecha zostały tam przeniesione i do XIX w. pełnił on funkcję kościoła cmentarnego. W 1762 r. modrzewiową świątynię rozebrano i wzniesiono na jej miejscu kościół murowany, którego fundatorem był ks. Józef Rogalli. W 1885 r. rozpoczęto budowę nowego murowanego kościoła, który został konsekrowany 20 X 1889 r. przez bp. Tomasza Kulińskiego. 13 XII 1889 r. bp Kuliński erygował przy kościele św. Wojciecha parafię.

W głównym ołtarzu kościoła znajduje się obraz Jana Styki, przedstawiający scenę cudownego rozmnożenia chleba. Dwa boczne ołtarze ufundowali w końcu XIX w. Rozalia i Franciszek Czechowscy.