Parsęcko, bo o nim mowa, to wieś o bardzo starej metryce. Jej początki sięgają osadnictwa słowiańskiego na Pomorzu środkowym. Usytuowane jest ok. 6 km od centrum Szczecinka. Należy do diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Miejscowość jest siedzibą parafii Matki Bożej Różańcowej, która składa się z 4 kościołów i kilku wsi. Liczy ok. 2 tys. parafian. Proboszczem jest tu ks. Piotr Domaros. Wraz z jego przyjściem do parafii pojawiła się nowa inicjatywa duszpasterska pod nazwą Spotkania z Biblią. Dziś przynosi ona piękne owoce w życiu tej niewielkiej wspólnoty.

Powstanie grupy

Spotkania z Biblią w Parsęcku rozpoczęły się w 2015 r. To w tym roku przyszedł do parafii ks. Domaros. Od początku towarzyszyło mu przekonanie, że w parafii musi być prowadzona – obok typowych grup kultycznych – pogłębiona formacja wiernych. Nie chodziło tylko o kolejną parafialną wspólnotę, ale przede wszystkim o stworzenie środowiska stałego wzrostu w wierze dla parafian. Ksiądz Domaros wspomina: – Głosiłem homilie i ludzie słuchali. Gdy zbliżała się Niedziela Biblijna, zaprosiłem ich na spotkanie. I kilka osób przyszło. Zobaczyli, jak to wygląda, i z miesiąca na miesiąc pojawiały się nowe osoby – jedne zostawały, inne nie. Spotkania z Biblią mają charakter otwarty, zatem każdy może przyjść i nie musi się deklarować. Bez względu na liczbę uczestników spotkanie się odbywa.

Dzisiaj już widać pierwsze owoce tych spotkań. Rodzi się wśród parafian większa odpowiedzialność za życie miejscowej wspólnoty, a wiele osób stale pogłębia wiarę. Nie bez znaczenia jest fakt, że nawet czas pandemii i związane z nią obostrzenia nie zniweczyły dzieła.

Forma spotkań

Parsęckie Spotkania z Biblią nie mają charakteru zamkniętej grupy formacyjnej. Nie ma stałej listy uczestników. Czasem jest 15, a kiedy indziej nawet 20 osób, co jak na niewielką parafię jest prawdziwym znakiem Bożej łaski.

Nie są typowym kręgiem biblijnym czy też biblijno-liturgicznym, chociaż między tymi formami są pewne podobieństwa. – Odbywają się raz w miesiącu, w piątek, na plebanii. Zanim zaczniemy spotkanie, mamy czas na krótkie rozmowy, wypicie herbaty. Następnie gromadzimy się w kręgu przy stole. Zaczynamy od modlitwy, później jedna osoba czyta Ewangelię z nadchodzącej niedzieli. Każdy uczestnik spotkania ma swoje Pismo Święte i śledzi tekst. Po głośnym czytaniu mamy czas na indywidualne wejście w tekst w ciszy i rozważanie. Później padają pytania do określonych wersetów, ktoś czyta werset, który go poruszył, ktoś inny odnosi wers do innego fragmentu w Biblii, doszukując się podobieństw czy różnic... i dzielimy się tym, co wywołało w nas Słowo. Ksiądz proboszcz zapisuje wszystkie pytania i uwagi. Po ich wyczerpaniu wprowadza nas w tekst przez historyczne i geograficzne uzupełnienia i wyjaśnienia, powiązania z innymi tekstami Pisma Świętego. Następnie czyta jeszcze raz wers i wyjaśnia słowo, uwzględniając zadane pytania – podkreśla Urszula Sroka, jedna z parafianek.

Zaproponowana w ten sposób metoda Spotkań z Biblią pozwala wielu osobom na konfrontowanie swojego życia z wymaganiami słowa Bożego. – Spotkania rozumiem jako odczytywanie swojego życia w świetle słowa Bożego. Najpierw jednak odczytujemy kontekst czytanego fragmentu, później sam tekst i jak w lustrze widzimy siebie, swoją historię życia, swoje „dzisiaj” – dodaje ksiądz proboszcz.

Słowo w życiu parafii

Słowo Boże buduje Kościół. Jest także skutecznym narzędziem budowania wspólnoty każdej parafii. Wiedzą to już bardzo dobrze w Parsęcku. Spotkania z Biblią bowiem dawno przestały być wydarzeniem, które ogranicza się tylko do salki parafialnej – stały się nade wszystko przestrzenią do pogłębiania wiary parafian. Dostrzegła to np. Urszula Sroka: – Dla osób poszukujących Boga, otwartych, jest to forma, przez którą proboszcz „karmi naszą wiarę”. Kiedy zachęcałam jedną z osób do uczestnictwa w tych spotkaniach, usłyszałam: „to nie dla mnie”, inna odpowiedziała: „może kiedyś”, i po jakimś czasie zaczęła do nas przychodzić.

Początkowo luźna forma spotkań pozwoliła z czasem na wyłonienie się wspólnoty osób zaangażowanych w życie parafii. Bardzo poważnie traktują oni własną formację. Podkreśla to inna uczestniczka spotkań – Adriana Rogowska. – Pamiętam jedno z pierwszych zdań proboszcza na tych spotkaniach: „wiara rodzi się ze słuchania...”. Chyba najprostszym ujęciem tego, jaką rolę odgrywają te spotkania, jest właśnie pogłębienie wiary. Oczywiście, mogę mówić tylko za siebie i w moim przypadku tak właśnie jest: te spotkania są odpowiedzią na moje szukanie Pana Boga. Dzięki nim zawiązała się wspólnota. Formuła spotkań powoduje, że możemy popatrzeć na rozważany fragment oczami innej osoby, co jest bardzo rozwijające – dodaje.

Owoce tych spotkań bardzo wyraźnie dostrzega sam proboszcz. Dla niego spotkania stały się formą pogłębiania formacji parafian, którym służy, a z tego zrodziło się wiele innych dzieł. Zaznacza: – Spotkania z Biblią stały się początkiem wielu aktywności duszpasterskich w parafii. Ich owocem jest zaangażowanie ludzi, niektórzy np. odważyli się czytać lekcje w czasie Mszy św., poza tym od pięciu lat regularnie organizowane są warsztaty pisania ikon, a są i tacy, którzy zapragnęli rekolekcji w ciszy i w formie lectio divina.

W sercu

Obok owoców Spotkań z Biblią widocznych w życiu całej wspólnoty parafialnej równie ważne są łaski, które Bóg wzbudza w sercach pojedynczych parafian. A te są niemałe. Sprawdza się prawda, że słowo Boże zawsze jest skuteczne. Urszula Sroka, dzieląc się osobistymi przemyśleniami, zauważa: – Spotkania budują wewnętrznie, mają wpływ na umysł, który zaczyna lepiej ogarniać tajemnice wiary, i na serce, które coraz bardziej otwiera się na Boga, i chociaż jeszcze nie do końca rozumie, to czuje te prawdy. Spotkania pomagają mi w osobistym czytaniu Pisma Świętego. Zaś Adriana Rogowska dodaje: – Po tych kilku latach nie potrafię rozpocząć dnia bez przeczytania słowa Bożego. I choć nie zawsze rano mam czas na głębszą refleksję na temat danego fragmentu, stawiam pytania i noszę je w sobie w ciągu dnia. Wiem, że bez tych spotkań moja refleksja oparłaby się na usłyszanym fragmencie, na tym, co się „Komuś” wydarzyło, a teraz postrzegam to jako Miłość, która umiera za mnie... Chyba nie umiem oddać tego słowami...