Słowo „oktawa” pochodzi od łac. liczebnika „octo” (osiem) lub przymiotnika „octavus” (ósmy). Początkowo wyraz ten odnosił się do ósmego dnia wspominającego dane święto. Stąd też chrześcijańska Pascha w pierwszych wiekach była wspominana właśnie w tym dniu jako niedziela, „w której nowo ochrzczeni w Wigilię Paschalną składali swoją odzież i ubierali się zwyczajnie, zdejmowano im także specjalne opaski zakrywające miejsce namaszczenia krzyżmem” („Leksykon liturgii”, oprac. ks. Bogusław Nadolski TChr, Pallottinum – Poznań 2006, str. 1088). Obecnie dni oktawy Wielkanocy traktowane są jako uroczystości. Innymi słowy – nie przyjmują one niejako dodatkowych świąt czy wspomnień, jak to jest w przypadku oktawy Bożego Narodzenia. Nie znamy dokładnej daty powstania oktawy Paschy. Wspomina o niej w IV stuleciu Asteriusz Sofista z Kapadocji. Była ona traktowana wyjątkowo przez nowo ochrzczonych. Cały tydzień chodzili oni bowiem w białych szatach i uczestniczyli w codziennej Eucharystii ze specjalną mistagogiczną katechezą (miała ona na celu wprowadzenie w tajemnicę obecności Chrystusa we wspólnocie wierzących). W dzisiejszych czasach celebracja oktawy Wielkanocy uległa nieco zapomnieniu. Może zatem warto na nowo sobie o niej przypomnieć i przede wszystkim w niej uczestniczyć.