Odzwierciedla on zdecydowane lobbowanie grup proaborcyjnych, a także długoterminowe pragnienie liberalnych polityków we Francji, aby przedstawiać własny kraj jako bastion „postępowych wartości”. Aborcja jest we Francji bezpłatna do 14. tygodnia ciąży, a przy ponad 234 tys. aborcji na 723 tys. urodzeń w 2022 r. oznacza, że kraj ten ma już najwyższy wskaźnik aborcji w Unii Europejskiej. Uderzające jest również to, że prezydent Emmanuel Macron uznał to za powód do dumy narodowej i od dawna obiecywał odpowiedzieć na decyzję Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych z czerwca 2022 r. o uchyleniu liberalnego proaborcyjnego wyroku w sprawie Roe v. Wade z 1973 r. Macron stanął także na czele grupy żądającej włączenia „prawa do aborcji” do Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Fakt, że we Francji głosowanie osiągnęło ogromną większość i spotkało się z owacją na stojąco, uwypukla rosnące wyzwanie, przed którym stoją działacze pro-life, którzy starają się powstrzymać ogólnokontynentalny dryf w stronę tego, co św. Jan Paweł II potępił jako „proaborcyjną kulturę” (Evangelium vitae, n. 13), wobec której alternatywne poglądy są coraz bardziej wyśmiewane lub tłumione. Należy się też spodziewać, że francuskie posunięcie będzie kontynuowane gdzie indziej, zwłaszcza w takich krajach jak Belgia i Szwajcaria, które tradycyjnie idą za przykładem sąsiadów.

W Wielkiej Brytanii, gdzie pigułki aborcyjne są dostępne drogą pocztową od 2022 r., teraz proponuje się nowe przepisy mające na celu „dekryminalizację” aborcji, która przekracza obecny limit 24 tygodni, i zezwolenie na aborcję do porodu. W tradycyjnie katolickiej Polsce również toczy się walka o wprowadzenie przepisów gwarantujących aborcję na żądanie do 12. tygodnia ciąży, udostępniono już „pigułki dzień po” dziewczętom od 15. roku życia, co spotkało się z ogólną aprobatą liberalnych unijnych polityków i medialnych komentatorów.

Zachodnia opinia publiczna od dawna jest przyzwyczajona do argumentów działaczy proaborcyjnych, że wszelkie oficjalne ograniczenia nieuchronnie napędzają rozprzestrzenianie się „niechcianych” urodzeń, a także niebezpieczny wzrost liczby „aborcji w zaułku” oraz że kobiety mają prawo kontrolować własne ciała, a jest im ono „odbierane przez mężczyzn”. Wielka Brytania jako jedyny kraj rozwinięty, który przeszedł od liberalnego do bardziej restrykcyjnego podejścia do kwestii aborcji, może dać Polsce kilka ważnych lekcji do odrobienia. Kiedy wprowadzono na Wyspach ustawę z 1993 r. zezwalającą na przerywanie ciąży jedynie w przypadku gwałtu, kazirodztwa oraz zagrożenia życia lub zdrowia, która jednocześnie wymagała „wszelkiej niezbędnej pomocy” dla kobiet w ciąży i samotnych matek, formułowano podobne twierdzenia – że śmiercionośne czarnorynkowe młyny aborcyjne rozkwit, państwowe sierocińce pękają w szwach, a miliony kobiet zostało z dziećmi, którymi nie mogą się opiekować. Żadna z tych rzeczy jednak nie wydarzyła się naprawdę. Tymczasem w Polsce rozwiązania chroniące życie spowodowały prawdziwą zmianę myślenia – przejście na bardziej odpowiedzialne, opiekuńcze postawy, co znalazło odzwierciedlenie w przeprowadzonym w lutym sondażu CBOS, który pokazał, że większość Polaków nadal sprzeciwia się aborcji na żądanie. Biskupi katoliccy we Francji zareagowali na głosowanie za aborcją z 4 marca skromnym apelem o modlitwę i post. Inni Europejczycy broniący życia powinni kontynuować walkę o to, aby ta odbierająca życie praktyka, tak szkodliwa dla zdrowia fizycznego i psychicznego kobiet oraz tak niszcząca dla ludzkich wartości, nigdy nie została uznana w naszych krajach za najwyższą wartość konstytucyjną.

Niech liberalni francuscy politycy robią, co chcą. Społeczeństwa powinny wykorzystywać swoje bogactwo, stabilność i zasoby, aby opiekować się potrzebującymi zamiast szukać wygody w zimnych, utylitarnych rozwiązaniach.