Podczas liturgii święceń Ksiądz Rektor Seminarium prosi Biskupa o wyświęcenie kandydatów, zapewniając o ich godności przyjęcia sakramentu. Następnie kandydaci wobec Biskupa i wszystkich wiernych wyrażają gotowość do pełnienia swego posłannictwa zgodnie z wolą Chrystusa i Kościoła oraz pod przewodnictwem Biskupa. W śpiewie Litanii do Wszystkich Świętych wszyscy błagają o Bożą łaskę dla kandydatów. Kluczowym momentem święceń jest nałożenie rąk oraz modlitwa święceń. Razem z Biskupem inni prezbiterzy nakładają ręce na kandydatów, aby w ten sposób wyrazić ich przyjęcie do grona prezbiterium. Następnie wyświęceni nakładają stułę i ornat, zewnętrzny znak posługi. W dalszej części liturgii jest namaszczenie rąk oznaczające szczególne uczestnictwo prezbiterów w kapłaństwie Chrystusa. Wręczenie im chleba i wina wskazuje najpełniej na ich funkcję przewodniczenia w sprawowaniu Eucharystii oraz na obowiązek naśladowania Jezusa Ukrzyżowanego. Po pocałunku Biskupa i prezbiterów następuje Liturgia eucharystyczna, w której nowo wyświęceni po raz pierwszy wykonują swoją posługę, koncelebrując z Biskupem oraz innymi kapłanami.
Zwracając się do kandydatów, biskup ordynariusz Wiesław Mering podczas homilii zaznaczył, że zgromadzeni na Liturgii modlą się za nich. Podkreślił, że nowi prezbiterzy będą sami odpowiadać za kształt własnego kapłaństwa. Współpracując z darem łaski, będą mogli uczynić ze swego kapłaństwa najpiękniejszy znak miłości Chrystusa do ludzi lub też mu się sprzeniewierzyć. Bp Mering prosił kandydatów, aby u progu swej posługi tego najcenniejszego daru nigdy nie zmarnowali. Życzył im także, aby poprzez świadectwo kapłańskiego życia dołączyli do świętych kapłanów naszej diecezji, którzy żyli wiarą, nadzieją i miłością.
Na zakończenie liturgii Słowa podziękowania Bogu i ludziom wypowiedzieli nowo wyświęceni. Uczynili to grając i śpiewając pieśń dziękczynienia Bogu za to, że ich powołał, wezwał i posłał, by głosić Jego słowa. Po skończonej celebracji neoprezbiterzy otrzymali nominacje na swoje pierwsze placówki, w których będą pracować jako wikariusze.
U progu kapłańskiej posługi życzymy nowym kapłanom, aby mieli zawsze przed oczyma przykład Dobrego Pasterza, który nie przyszedł po to, aby Jemu służyć, ale aby szukać i zbawiać to, co zginęło. Niech nigdy im nie zabraknie ludzkiej życzliwości oraz gorliwej modlitwy.