Wszystko, co wcześniej przedstawiono, nie świadczy jednak o tym, że mamy natychmiast zabronić naszym dzieciom oglądania programów telewizyjnych. Telewizja ma swoje pozytywne strony i trzeba umieć je odpowiednio wykorzystać: odpowiednio traktowana może stać się wartościowym narzędziem nauczania. Telewizja daje dostęp do cudownej krainy obrazów ze świata przyrody, dźwięków i postaci, których dziecko nie znajdzie nigdzie indziej. Można przenosić dzieci do odległych zakątków świata, do krainy baśni, pokazywać im piękny świat kultury, sztuki i nauki. Wiele filmów rodzi pozytywne uczucia, sprawia, że lepiej rozumiemy problemy niepełnosprawnych, upośledzonych, chorych...
Telewizor jednak nie może zastępować dzieciom rodziców! W rodzinach oglądających telewizję od rana do wieczora więzi pomiędzy poszczególnymi jej członkami stopniowo się rozluźniają. W sytuacji, gdy jesteśmy pogrążeni w telewizyjnym transie, nie ma czasu na rozmowę, na wymianę myśli, uczuć i innych wartości. Nie można też obarczać telewizji wyłączną winą za niepowodzenia szkolne naszych dzieci czy inne problemy wychowawcze, których źródło zwykle tkwi w nieprawidłowym funkcjonowaniu rodziny.

Oto kilka zasad rozsądnego oglądania telewizji:

1. Ogranicz oglądanie telewizji
W wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym maksymalny czas przesiadywania dziecka przed telewizorem wynosi 1 godzinę dziennie.

2. Przestrzegaj ograniczeń
Po wyczerpaniu "limitu" wyłączaj telewizor. Zasadę można złamać tylko w wyjątkowych wypadkach, np. gdy dziecko jest chore lub w telewizji jest coś wartościowego, czym dziecko jest szczególnie zainteresowane. Trzeba jednak poinformować dziecko, że robimy to wyjątkowo.

3. Wybieraj pory oglądania
Wystrzegaj się włączania telewizora podczas posiłków, gdy dziecko zajęte jest zabawą, w czasie rodzinnych spotkań i uroczystości.

4. Oglądajcie wspólnie
Można wtedy wymieniać uwagi na temat, co dzieje się na ekranie, korygować błędne poglądy i skojarzenia, wskazywać na pozytywne wartości.

5. Nie używaj telewizji jako "opiekunki" do dziecka
Nie uważaj telewizji za sposób na ukojenie, pocieszenie czy formę reagowania na potrzeby dziecka.

6. Nie używaj telewizji jako formy przekupstwa, nagrody lub kary.
Kojarzenie telewizji z dobrym zachowaniem wyrabia pogląd, że i ona sama musi być dobra, skoro tylko grzeczne dzieci mogą ją oglądać. Używanie jej jako pokusy powoduje, że obiecywany program staje się atrakcyjniejszy.

7. Dawaj dobry przykład
Pamiętaj o zasadzie, że dzieci z całego świata mają dwie cechy wspólne: zamykają uszy na rady, a otwierają oczy na przykład.

8. Oglądajcie wybiórczo
Poszukaj audycji ciekawych, wartościowych, bez przemocy i agresywności, wyklucz oglądanie "hurtem".

9. Osłabiaj negatywne skutki
Odwracaj uwagę dzieci od telewizji innymi zajęciami. Nie pozwól, by twoje dziecko zostało oczarowane magią telewizyjnych reklam. Jeżeli dziecko przypadkowo usłyszy lub zobaczy coś budzącego przerażenie, nie unikaj rozmów o przemocy. Staraj się tylko dostosować wyjaśnienia do wieku dziecka i łagodzić strach uspokajającym wyjaśnieniem. Stwarzaj dziecku zawsze poczucie bezpieczeństwa, nie dopuszczaj do niepewności i lęku.
Świat obrazu jest na pewno pociągający i atrakcyjny, kolorowy i łatwy w odbiorze, bo trochę naiwny i dający się kreować za pomocą pilota.
Co roku przychodzą do szkoły nowe pokolenia "telemaniakalnych" dzieci - z coraz słabszą wyobraźnią, nadpobudliwych, bardziej skłonnych do zachowań agresywnych, z rozchwianiem emocjonalnym, ze wskaźnikiem skupienia uwagi poniżej 3 minut.
Rosną pokolenia dzieci nie potrafiące myśleć samodzielnie, uzależnione od gier komputerowych, telewizji, nawet reklamy. Żyjąc w wyimaginowanym świecie, tracą poczucie rzeczywistości. Zadanie komuś bólu, nawet śmierci, realne problemy czy nawet szkolne kłopoty - wszystko to jest jedynie projekcją a nie życiem. Dlatego najwyższy czas, by rozpocząć profilaktykę uzależnień od mass mediów, gdyż wszystko wskazuje na to, że czeka na nią zbyt wielu uzależnionych.

Literatura
Urbaniak A., Wspólnota troska - Wychowanie do miłości w domu i w szkole, Wyd. Oficyna Współczesna, Poznań 1999.
Frasunkiewicz D., Rodzina i telewizja, Wychowawca, nr 6 /97