Podzielić się sobą to sprawa delikatna, ale i wymagająca odwagi. Dlatego wielu z nas skrywa siebie w sobie. Nie chce zbyt wiele powiedzieć. A w sercu jakież bogactwa... Artystom pewnie łatwiej – mają więcej narzędzi, za pomocą których przełamują barierę strachu i ujawniają swoje przeżycia, emocje.

Patrzę na obrazy Marca Chagalla i zastanawiam się nad rozpiętością uczuć artysty. Od radości po smutek, od licznych wizji miłosnych po ukrzyżowanie. Co nim tak miotało od krańca do krańca? Kiedy zakochał się w Belli – swojej przyszłej żonie – malował zwiewne, fruwające kobiety. Apogeum lirycznego, kubistycznego artysty stanowi obraz Kochankowie w kwiatach. To stan szczęśliwości. Nie ukrywał tego. Malował siebie – szczęśliwego człowieka. Ale kiedy wybuchła II wojna światowa, namalował Żółte Ukrzyżowanie. W 1944 r. zmarła jego ukochana Bella. Ból, żal, smutek znalazły odbicie w jego kolejnych obrazach. W najtrudniejszym momencie wręcz w ogóle nie mógł malować. Żałoba po ukochanej osobie tak przepełniła jego serce, że gdyby nie córka Ida, byłby z nim koniec.