Wspominamy w tym roku 1700. rocznicę I soboru powszechnego w Nicei (dzisiejszy Iznik w Turcji) z 325 r., na którym rozpoczęto pracę nad dogmatycznym sformułowaniem chrześcijańskiego Credo.
Okres ten, czyli IV wiek, to czas tolerancji oraz wolności przyznanej wyznawcom Chrystusa na obszarze imperium rzymskiego. Wolno było wznosić świątynie, publicznie deklarować swoją wiarę, angażować dysputy filozoficzne dla rozstrzygania sporów teologicznych. Do historii przeszły nazwiska wielkich Ojców Kapadockich oraz innych autorytetów tamtej epoki, których wkład w obrady soboru był decydujący.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Zanim jednak nastąpił okres tzw. triumfu chrześcijaństwa w sferze państwowej i publicznej, przez trzy poprzednie wieki Kościół trwał i wzrastał mimo prześladowań.
Gdyby nakreślić mapę rozwoju chrześcijaństwa z zaznaczeniem najwcześniejszych i najbardziej dynamicznie rozwijających się biskupstw w wiekach I, II i III, to najgęstsza ich sieć znajdowałaby się na obszarze wschodnich prowincji cesarstwa – dziś w większości znajdujących się w granicach Republiki Turcji.
Wspólnoty te były w wielu przypadkach zakładane przez samych Apostołów: Pawła, Piotra, Jana czy Filipa, a pierwszymi biskupami byli najczęściej namaszczeni przez Apostołów ich bezpośredni uczniowie.
