Wspólny wyjazd, choćby krótki, to okazja, by znów się zobaczyć – nie tylko wzrokiem, ale i sercem. Nie zawsze wszystko się uda, ale zawsze warto próbować. W życiu rodziny przychodzi moment, w którym wakacje przestają oznaczać „wszyscy razem, przez cały lipiec”. Małe dzieci, które kiedyś pakowały z zapałem swoje wiaderka i maskotki, teraz mają własne terminarze, priorytety, a czasem także – zupełnie inne wyobrażenia o odpoczynku.

Wielu rodziców nie zauważa od razu tej zmiany. Jeszcze próbują organizować wyjazdy tak jak zawsze: ta sama miejscowość, ten sam domek, to samo „idziemy razem na plażę o 10”. Aż przychodzi zderzenie – z murami, z milczeniem, z odmową. I nie chodzi o to, że dzieci nie kochają rodziców. One po prostu szukają swojej autonomii. W naturalny sposób przesuwają granice – i trzeba to przyjąć bez lęku, ale z uważnością. Bo mimo dojrzewania każdy człowiek – także nastolatek czy student – wciąż potrzebuje rodziny jako punktu odniesienia. Nie zawsze o nią zabiega. Ale czeka, by ktoś o niego zawalczył.